Toch goed dat er een God is, citeerde Jesse Klaver gisteravond Gerard Reve bij de aftrap van de verkiezingscampagne van GroenLinks. De Melkweg was afgeladen, voor bijna de helft met (jonge) mensen die geen lid van de partij waren, maar het toch graag wilden meemaken. De partij knettert van de energie. Ik voelde me echt heel oud.

Reve’s God kwam om de hoek kijken als vrijwel vanzelfsprekend symbool van het morele appèl dat de kern is van de campagneboodschap: het moet eerlijker. Minder aandacht voor de patsers, meer voor degenen die zich door het leven stoempen. Voor mij als LinkerWanger is het natuurlijk fijn dat de partij weer een leider heeft die gemakkelijk over religie praat. Hij moest de zaal daar wel een beetje in meetrekken, ook toen hij afschaffing van artikel 23 resoluut naar de prullenbak verwees. Klaver weet hoe je het publiek kietelt, maar zegt ook resoluut ‘nee’ als hij het niet eens is met een geluid uit de achterban.

Naast alle glamour is er uiteraard ook een lijvig concept verkiezingsprogramma, waarop naar hartelust geamendeerd mag worden. Halverwege december hakt het partijcongres de knopen door. Ik voorspel dat het basisinkomen het spannendste punt gaat worden. Tegen die tijd zal ook duidelijk zijn wie achter Jesse Klaver op de lijst staan. Gisteravond deed een getal van meer dan 500 sollicitanten te ronde. Ook dat is dus nog voor veel mensen spannend.

Even een reminder: op 30 juni, dus over precies een week, vindt de presentatie plaats van de special die De Helling over Rotterdam Zuid heeft gemaakt. Vanaf vijf uur ’s middags in Verhalenhuis Belvédère. Met medewerking van Joany Muskiet, een van de genomineerden van de Ab Harrewijn Prijs van dit jaar. De special bevat ook een bijdrage van mij. Bij wijze van voorproefje alvast twee alinea’s hieruit:

Vier jaar later raasde Pim Fortuijn door de stad. Ik hoefde niet te raden op wie mijn oude buren gestemd hadden. We hadden het soms over politiek gehad, bijvoorbeeld als ik in verkiezingstijd weer trouw mijn GroenLinks poster had opgehangen. Zij verwachtten weinig van de politiek. De partij die voor hen zou moeten opkomen, de PvdA, had hen verlaten ten gunste van de allochtonen. Naar hen leek nu de exclusieve belangstelling van de elite uit te gaan. Maar hadden zij het dan zoveel beter dan dat Turkse gezin? In Leefbaar Rotterdam hebben zij ongetwijfeld de oude PvdA herkend, de partij die opkwam voor hún belangen.

Lees verder De Helling komt naar Rotterdam Zuid

U weet hoe die dingen gaan: het is de eerste warme dag van het jaar, je raakt met een glaasje erbij aan de praat met wat buurtgenoten en na het vijfde witte wijntje bedenk je samen een plan dat op het moment zelf behoorlijk briljant lijkt. Overal in het land sterft zo’n idee vervolgens een zachte dood, maar als het in de journalistenbuurt is, dan kan het zomaar ineens een trending topic worden.

Enfin, zo belandde dus in de krant dat de PvdA en GroenLinks nauwer moeten samenwerken, onderschreven door enkele coryfeeën uit de hoofdstad (media-overzichtje). Op zich is dit een bekend fenomeen. Als het slecht gaat met de PvdA, schurkt ze tegen GL aan om een zweem van ideologische geloofwaardigheid terug te winnen, terwijl GL het heil zoekt bij een masochistische flirt met de PvdA na elke electorale afstraffing.

Lees verder Rokjesdag in Amsterdam: PvdA en GroenLinks moeten meer knuffelen

In maart 2002, dus nog voor de moord op Pim Fortuijn, schreef ik een kort essay hoe GroenLinks Rotterdam zich tot diens nieuwe politieke beweging moest verhouden. Naar aanleiding van opmerkingen die ik kreeg op Waarom ik geen Marokkaan ben heb ik het herlezen en tot mijn stomme verbazing geconstateerd dat het nog actueel is. Hieronder de versie uit september 2002, die indertijd onderwerp is geweest van een afdelingsdiscussie.

GroenLinks is bij de afgelopen verkiezingen meegezogen in ressentimenten die vooral tegen de PvdA gericht waren. Dat we weerzin voelen tegen elementen uit het fortunisme is logisch, maar tegelijk denk ik dat we over het hoofd zien welke overeenkomsten er zijn. Zeker gegeven de verkiezingsuitslag is het zaak eens goed naar die overeenkomsten te kijken en te bezien waar mogelijkheden voor (incidentele) samenwerking liggen. Een defensieve instelling leidt namelijk nergens toe.

Lees verder Wat heeft GroenLinks met het fortunisme?

Van mijn partijvoorzitter kreeg ik een oproep ook te laten weten dat ik een Marokkaan ben. Ik ga daar niet aan meedoen. Daar is een eenvoudige reden voor: ik ben namelijk werkelijk geen Marokkaan en ik heb ook niet de pretentie er een te zijn (eerlijk gezegd zou ik dat nogal aanmatigend vinden). Ik zou de actie domweg kunnen negeren, maar ik vind dat er een ongewenst randje aan zit.

De actie gaat namelijk mee in het frame van Geert Wilders. Er is in Nederland sprake van wij, de Nederlanders, en zij, de Marokkanen. Het is natuurlijk een roerend gebaar van solidariteit dat Nederlanders zich voor de bühne bij de Marokkanen voegen, maar het is ook een boodschap die het onderscheid in stand houdt. De vele born here selfies, waarbij Marokkaanse Nederlanders zich met hun paspoort portretteerden, bieden een veel positiever signaal door de nadruk te leggen op de eenheid in plaats van de verdeeldheid.

Lees verder Waarom ik geen Marokkaan ben