Het scheelde een haartje of het afgelopen GroenLinks congres had op instigatie van jongerenorganisatie Dwars het correctieve referendum en het referendum over nieuwe verdragen uit het Europese verkiezingsprogramma geschrapt. Mij viel vooral op dat de argumentatie van beide zijden uiterst mager was.

Tegenstanders van het referendum menen dat de burger niet in staat is om een ingewikkelde kwestie als een Europese verdragswijziging te begrijpen en dat je de beslissing daarover dus aan professionals moet overlaten. Dit is kolder. Ook partijprogramma’s bij lokale verkiezingen worden door de burger niet doorgrond. Het gros van de burgers is matig geïnformeerd en kiest op intuïtie. Hun mening desondanks serieus nemen, is de kern van de democratische gedachte.

Lees verder Het referendum als een vorm van populisme

GroenLinks is een intern debat over de toekomst van de sociale zekerheid gestart. Dat is mooi. Minder mooi is dat de noodzakelijke vergroening van de economie daarin een geringe rol lijkt te spelen.

Het centrale probleem in het schemergebied van uitkeringen, vrijwilligerswerk, gesubsidieerde arbeid en slecht betaalde banen is dat binnen de huidige economische structuur het rendement van laaggeschoolde arbeid te gering is. De reden daarvoor kent GroenLinks al lang: de belasting (inclusief sociale premies, zoals Simon Otjes terecht opmerkt) op arbeid is te hoog en de belasting op energie (de voornaamste grondstof om de behoefte aan die arbeid te verlagen) is te laag.

Binnen de huidige structuur zijn talloze lapmiddelen te bedenken waarmee je zou kunnen voorkomen dat mensen aan de onderkant van de arbeidsmarkt buiten de boot vallen: basisinkomen, werkverschaffing, arbeidstijdverkorting, regulering van flexwerk of de grenzen dichtgooien voor Polen en Bulgaren. Op de korte termijn kan dit effectief en wenselijk zijn, maar je pakt het probleem niet bij de wortel aan, omdat je niks doet om laaggeschoolde arbeid rendabeler te maken voor werkgevers.

Lees verder De toekomst van de sociale zekerheid is groen

Voor de elfde keer hopen we op 13 mei de Ab Harrewijn Prijs uit te reiken. Terwijl de kranten vol staan van bezuinigingen, die ook deze keer het hardst zullen aankomen bij mensen met de krapste beurzen, is het des te noodzakelijker op een positieve manier aandacht te vragen voor de onderkant van de samenleving. Door te laten zien hoe mensen hun eigen kracht vinden en met originele initiatieven hun inventiviteit tonen.

Voor een succesvolle uitreiking zijn uiteraard genomineerden nodig. De jury zoekt initiatiefrijke mensen die op originele wijze schijnbare tegenstellingen overbruggen en mensen bijeenbrengen ten dienste van de onderkant van de samenleving. Iedereen die een inspirerend initiatief kent, solidair, creatief, wijzend op een nood of een taboe in de samenleving, wordt opgeroepen de jury daarop te attenderen, liefst vergezeld van zo uitgebreid mogelijke informatie, zoals een website of jaarverslag. Ook een krantenknipsel of een persoonlijk getuigenis kan de jury een goed beeld geven van zo’n activiteit of project. Zet er altijd de naam en adresgegevens van een contactpersoon bij.

De uiterste datum voor aanmeldingen is 1 maart 2013. Vijf genomineerden worden beloond met 1.500 euro, terwijl de uiteindelijke winnaar 5.000 euro krijgt.

Achteraf je gelijk halen, altijd leuk. Zo mag je de commentaren van Marius de Geus en Leo Platvoet in de afgelopen dagen toch wel karakteriseren. Dat GroenLinks het zo slecht doet, is de schuld van Femke Halsema, want die heeft de partij het liberale pad opgeduwd. Tuurlijk.

Nu heeft Platvoet wel enig recht van spreken, want hij heeft zich consequent tegen de lijn Halsema verzet en is mede daarom uit de senaat gezet. Maar de analyse dat het allemaal de schuld van Femke is, getuigt van weinig inzicht in de politieke dynamiek. Het zijn de leden die de partij maken en de leider is daar een reflectie van, zeker in dit geval.

Lees verder Van oude koersen, de dingen die voorbij gaan

Het is verleidelijk een zelfanalyse en toekomstperspectief van GroenLinks te focussen op de gebeurtenissen rond de afgelopen verloren verkiezingen. Dat is wel heel kortzichtig. De missie van de partij valt niet te beoordelen aan de hand van één debacle. Daarvoor moet je kijken naar de lange golven in de maatschappij.

Lees verder Kiezen tussen groen, rood en blauw

Dat de benoeming van het interimpartijbestuur gisteren niet verder kwam dan een berichtje het ANP dat zich over de krantensites verspreidde, is een goed teken. Media denken kennelijk niet dat er bij GroenLinks nog een relletje te halen valt.

Hoewel ik niet alle interimmers persoonlijk ken, zie ik een stabiel team dat de komende maanden kan gaan proberen alle kikkers terug te stoppen in de kruiwagen. Dan kunnen we daarna weer gaan rijden. Want een weg omhoog is dringend nodig.

Kennelijk is er buiten mijn waarneming de afgelopen weken nog het een en ander gebeurd, want het aftreden van Jolande Sap kwam voor mij op dit moment als een donderslag bij heldere hemel. Er is tenslotte een commissie ingesteld en als die met een rapport komt over wat er allemaal mis gegaan is, kan een partijleidster met opgeheven hoofd zeggen dat zij de verantwoordelijkheid voor het geheel neemt en aftreedt. Dat is een waardig afscheid dat Jolande dus niet gegund werd.

Vraag is: waarom was het acuut om haar nu te lozen? Er zitten nergens verkiezingen aan te komen en de partij speelt geen rol in de formatie. De reden ligt dus in interne dynamiek van de partij. Kennelijk kon een significante groep mensen niet de rust opbrengen om het rapport van de commissie Van Es af te wachten.

Lees verder De messen in de rug van Jolande (2)

Zelden iemand met zoveel messen in haar rug strak zien blijven glimlachen als Jolande Sap gisteravond. De schunnigste woorden vielen achter de schermen, maar ook in het openbaar was het niet altijd fraai. Tot op de dag van de verkiezingen had het duo Dibi-Halsema de kiezer eraan herinnerd wat een zootje het in de partij was eerder dit jaar. Ineke van Gent was kennelijk even haar smartphone kwijt, anders had ze er nog wel een schepje bovenop getwitterd. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig.

Dat Jolande het opbracht positief gestemd te blijven, vind ik bewonderenswaardig. Of ze kan/wil aanblijven als partijleider, vind ik in eerste instantie aan haar zelf. Wanneer ze er zelf uit is, zal de partij er ook nog wat van vinden, maar dat komt later. We hebben immers de tijd.

Wel heb ik alvast een goed idee voor alle (bijna) gewezen kamerleden: neem een voorbeeld aan Paul Rosenmöller. Die heeft na zijn vertrek de sjiekheid opgebracht om zich niet meer publiekelijk met de partij te bemoeien. Laat een nieuwe generatie de draad oppikken. Ga lekker op reis, schrijf luchtige stukjes in de krant, neem nog een glaasje wijn of whatever. Maar houd verder je mond. (ook bij joop)

Update mei 2016

Wie het politieke nieuws een beetje volgt, kan zich niet aan de indruk onttrekken dat je als kiezer tegenwoordig geacht wordt weinig bestendige ideeën te hebben. Je zweeft als een fruitvlieg rond en laat je keuze bepalen door het geurtje dat je op het laatste moment het best bevalt: een sterk optreden van de lijsttrekker in een debat, de uitglijder van een ander of op zijn best een vage indruk dat het niet goed gaat met het land en dat dit de schuld is van (vul zelf in).

Zelf ben ik nogal ouderwets. Ik kies voor de partij die over een lange periode het best bij mijn idealen en belangen aansluit. Zo heel erg ingewikkeld zijn die idealen en belangen niet. De mensheid put de aarde uit en die trend moet gekeerd worden. Daarvoor moet je investeren. Het geld daarvoor komt niet vrij tijdens economische malaise, dus de inzet moet liggen op duurzame groei. Die kun je als overheid met name stimuleren door de lastendruk te verleggen van arbeid naar energie- en grondstofverbruik. Daarnaast hecht ik, opgegroeid in een ver land, aan internationale solidariteit.

Lees verder Fruitvliegenjacht