Is GroenLinks een antireligieuze partij aan het worden? Ik weet dat het niet waar is, maar het heeft er wel alle schijn van. Eerst was er, onder het motto ‘Vrijheid van meningsuiting, in godsnaam’, de actie tegen christelijke demonstranten bij het concert van Madonna, terwijl die alleen maar hun mening kenbaar wilden maken over wat zij als godslastering beschouwden. De meeste linkse christenen zal het worst wezen wat Madonna doet met een kruis, maar ze voelen zich wel gekrenkt als zo duidelijk stelling genomen wordt tegen religieuze gevoeligheden.

Vervolgens gebruikte Femke Halsema de term ‘As van het kwaad’ om fundamentalistische moslims, protestanten en de complete katholieke kerk te omschrijven. Niet zo handig, maar hoe het tot een rel gekomen is, is ook opvallend. Na de uitspraak snelden uiteraard Bas van der Vlies en André Rouvoet naar de microfoon. Zij namen met Femke’s uitleg en nuancering (het was haar uitsluitend te doen om structuren die vrouwen onderdrukken) vrij snel genoegen. Zoniet Maxime Verhagen. Die rook bloed en stookte het vuurtje op zo hard hij kon. Maar als katholiek mocht hij zich natuurlijk ook het meest aangevallen voelen.

Hoe dan ook, er komen mailtjes van zwaar teleurgestelde mensen binnen bij de Linker Wang. Tegen hen kan ik zeggen dat ze geen gelijk hebben, maar ik moet wel erkennen dat de partij zijn antenne verloren heeft. Over dit fenomeen schreef wijlen Ab Harrewijn vijf jaar geleden: “De hedendaagse politiek lijkt zich geen raad te weten met levensbeschouwelijke argumenten. Dat bleek bijvoorbeeld tijdens de debatten over de euthanasiewetgeving. Mijn partij heeft die wetgeving onderschreven, ook met mijn steun, maar ik heb me wel verbaasd over de onhandigheid waarmee het Paarse kabinet omsprong met tegenstanders die hun bezwaren naar voren brachten op religieuze gronden.”

Enfin, GroenLinks hield dus congres in Zwolle en het was vooral een hele lang zit waarin Femke haar leiderschap bevestigde, niet zozeer door zonder tegenstad als lijsttrekker gekozen te worden, maar vooral door haar sociale visie vrijwel zonder wijzigingen langs de leden te loodsen. Er was wel de nodige tegenstand, maar toch een duidelijke meerderheid voor hermvormingen.

Verder waren er heel veel blije kandidaten. Het congres serveerde zoveel mogelijk niet-Amsterdammers af. Toch slaagden een Utrechtse, Groningse en Apeldoornse er nog in om een plekje in de top tien te veroveren.

Wat wel opvalt is het onbeschofte gedrag van veel partijgenoten om lekker aan de borrel te beginnen voordat de laatste stemmingen gedaan zijn. Het is niet bepaald netjes naar kandidaten toe als er op een gegeven moment nog minder dan 200 mensen aandacht voor hen opbrengen, terwijl we met 500 begonnen. Weinig respectvol, vind ik dat.

Op de voorkeurslijstjes voor de nieuwe GroenLinkse kamerfractie die zo her en der verschijnen, ontbreekt steevast de naam van Mariko Peters. Als je in Kabul belangrijke dingen aan het doen bent, is het natuurlijk lastig om te lobbyen voor een hoge plek.

Nou heb ik Mariko ook niet meer gezien sinds onze laatste schooldag op het Christelijk Gymnasium Utrecht, maar toen was ze het slimste meisje van de klas. Dat was deels aanleg, deels een bereidheid tot hard werken. Aan de omschrijving van de kandidatencommissie te zien heeft ze beide eigenschappen nog steeds. En een buitenlandwoordvoerder die daadwerkelijk weet hoe het in een plaats als Kabul toegaat, lijkt mij bij voorbaat gezaghebbend.

Ik ben erg nieuwsgierig naar een hernieuwde kennismaking, maar ik ben nu al geneigd te denken dat Mariko de best gekwalificeerde allochtoon is voor een hoge plek op de lijst.

Natuurlijk is het erg voorbarig om op basis van een paar regels advies een oordeel te velen, maar iedereen doet het, dus kan ik mij niet onbetuigd laten. Bij deze dus mijn mening over de kandidatenlijst van GroenLinks.

Op één onbetwist, Femke Halsema (Amsterdam). In het blok daarna, voor de plaatsen 2 tot en met 6, zitten bekende namen: Naima Azough (Amsterdam), Kees Vendrik (Amsterdam), Wijnand Duyvendak (Amsterdam) en Ineke van Gent (Groningen). De nieuwelingen zijn: Tofik Dibi (Turkse jongerenorganisatie, Amsterdam), Jolande Sap (econome, Amsterdam), Isabelle Diks (kledingontwerpster, Apeldoorn) en Mariko Peters (diplomate Kabul, Utrecht). Blok daarna: nog een paar Amsterdammers.

Enfin, u begrijpt mijn punt.

Om de een of andere reden wordt het nieuwe campagnemateriaal van GroenLinks landelijk door de afdelingen altijd met angst en beven tegemoet gezien. Zal de naam van de partij er duidelijk op staan? Is de slogan begrijpelijk?

Welnu, afgelopen zaterdag werd een en ander onthuld. De slogan was al bekend: groei mee. Een mooie, positieve boodschap. De beeldposters zijn aansprekend: reuzen in een landschap kaarten een van de drie thema’s aan, groen, sociaal en tolerantie. De tekstposters bevatten nog wat schoonheidsfoutjes. Groene teksten op een rode ondergrond zijn niet contrastrijk genoeg. Dat gaat dus waarschijnlijk wit worden.

Een probleem zie ik in de teksten. Het zijn bijna allemaal doordenkertjes, waarvan sommige behoorlijk ongelukkig. Partijleden die bekend zijn met het gedachtengoed, vinden ze ongetwijfeld spitsvondig. Maar als je niet doordenkt, kan de partij voor onbegrijpelijk of zelfs dom versleten worden. GroenLinks zal ook jongeren aow geven, stelt een van de teksten. Een van de posters is zelfs potentieel beledigend voor landgenoten van Arabische afkomst. Hopelijk wordt daar ook nog even over doorgedacht.