Portfolio politiek

Sint

129

Onze nationale sinterklaaspartij, de VVD, heeft een verkiezingsprogramma van vier kantjes gepresenteerd met veel cadeautjes. Meer geld voor hardwerkende landgenoten, minder voor luie donders. Is eerlijk. En hoe bepaal je hoe hard iemand werkt? Inderdaad, door te kijken naar zijn inkomen. Verdien je veel, werk je kennelijk hard, heb je recht op meer.

Onze eigenste kamerfractie ver(ont)waardigde zich een persbericht te doen uitgaan om tegen dit vermeende onrecht te protesteren. Benieuwd of de VVD ook in de hoogste boom gaat klimmen als GroenLinks op 4 september zijn concept verkiezingsprogramma bekend maakt.

Ondertussen heeft de VVD echter wel een fundamentele keuze gemaakt, namelijk voor het liberalisme. De populistische behoeftes worden weer ouderwets botgevierd met economische afdromerijen in plaats van aanvallen op de multiculturele samenleving. Zo kennen we de VVD weer.

Ik ben genoemd (2)

123

Nog eventjes terugkomend op gisteren: nu ik dus de deadline gemist heb om mij glansrijk kandidaat te stellen voor het parlement, kan ik me natuurlijk een mening aanmatigen over hoe de lijst eruit moet zien. Welnu, ik hoop dat de lijst een minder intellectueel aanzien krijgt dan de vorige keer. Iets meer street credibility, graag. Niks ten nadele van de mensen in de huidige ploeg, hoor, maar als geheel klopt het gewoon niet. Hoe zal ik het zeggen. Te veel rode wijn, te weinig bier. Te veel Amsterdam, te weinig Rotterdam. Te veel boeken, te weinig klei. Daar moet toch iets aan te doen zijn.

Ik wil maar zeggen, waar komt toch dat rare idee vandaan dat aspirant politici deskundig moeten zijn op hun terrein? Als je eenmaal in de Kamer zit, heb je alle tijd om deskundigen te raadplegen, zodat je er zelf ook een wordt. Veel lastiger is het om dan nog eens een brede visie op de maatschappij te ontwikkelen, of een natuurlijke antenne voor wat leeft op straat. De portefeuille lonkt immers, commissies vergaderen, stukken stapelen zich op, enzovoort. Steeds dieper word je je specialisatie ingetrokken. Terwijl dat je taak helemaal niet is. Je taak is het volk te vertegenwoordigen, te toetsen of datgene wat de specialisten bedacht hebben op steun zal kunnen rekenen van degenen die je gekozen hebben. Het heeft helemaal geen zin om te proberen vanuit een kamerfractie meer inzicht te hebben dan een hele batterij ambtenaren op een ministerie.

Wat je moet uitstralen is niet deskundigheid, maar betrouwbaarheid. Eerst en vooral moet je het beleid dat je steunt of afkeurt op een fatsoenlijke manier kunnen uitleggen aan jan met de pet. Uiteraard is deskundigheid een pre, maar het is niet de essentie van de politiek. En o ja, deskundig is iets anders dan verstandig. Je kunt best verstandig zijn zonder deskundigheid te bezitten. Dus graag kamerleden die de taal van de samenleving op een verstandige manier kunnen vertalen naar de taal van het beleid. Einde preek.

Ik ben genoemd

122

Telefoontje van een journalist. Of ik geïnterviewd zou willen worden inzake mijn kandidatuur voor een hoge plaats op de lijst voor de Tweede Kamer. Pardon? Waarom weet ik daar zelf niks van? Enfin, nee dus, want ik heb mezelf nooit kunnen betrappen op brandende parlementaire ambities en al helemaal niet op behoefte aan een hoge plek. Maar wie heeft mijn naam in ’s hemelsnaam naar de pers gelekt?

Dooien of niet

120

Soms heeft een mens rare associaties. Bij de discussie of Uruzgan nu wel of niet een vechtmissie is waarbij doden gaan vallen, en of het parlement daar correct over is voorgelicht, kwam deze bij me op:

Mr. Praline: I wish to complain about this parrot, what I purchased not half an hour ago from this very boutique.
Owner : Oh yes, the, ah, the Norwegian Blue… What’s, ah… W-what’s wrong with it?
Mr. Praline : I’ll tell you what’s wrong with it, my lad. It’s dead, that’s what’s wrong with it.
Owner : No, no, ‘e’s ah… he’s resting.
Mr. Praline : Look, matey, I know a dead parrot when I see one, and I’m looking at one right now.
Owner : No no, h-he’s not dead, he’s, he’s restin’!
Mr. Praline : Restin’?
Owner : Y-yeah, restin.’ Remarkable bird, the Norwegian Blue, isn’t it, eh? Beautiful plumage!
Mr. Praline : The plumage don’t enter into it. It’s stone dead!
Owner : Nononono, no, no! ‘E’s resting!

Lees hier verder.

Go Femke go

119

Dat zal me een opluchting op het partijbureau geweest zijn. Er werd al langer geaarzeld of de planning voor het lijsttrekkersreferendum in het najaar niet wat krap voor de verkiezingen van 2007 was. VVD en D66 zaten niet voor niets veel eerder. Toen werden de verkiezingen vervroegd. Rampspoed!

Gelukkig blijkt niemand het tegen Femke Halsema op te willen nemen. Dit scheelt een hoop stress, want de vliegende vaart waarin nu het programma geschreven en de kandidaten bijeen geraapt moeten worden, zorgt al voor genoeg ingetrokken verloven. Toch jammer, want de suggestie van interne verdeeldheid levert altijd veel media-aandacht op.

Update een dag later: Wouter moet het ook zonder concurrentie doen. Bij Jan is het idee van een lijsttrekkersreferendum waarschijnlijk niet eens opgekomen.

Het is hier geweldig!

116

Sms’je van een vriend uit Afghanistan. Mooi natuurlijk dat de communicatie überhaupt werkt, maar vooral mooi dat Nederland gewoon geld uittrekt om een officier van justitie naar Kabul te sturen, zodat hij getuigen kan horen over de wandaden van enkele inmiddels in Nederland belande beulen van het oude communistische regime. Die verdienen immers gewoon cel, en gerechtigheid mag in dit soort zaken best wat kosten.

In dezelfde sector vanochtend het verheugende bericht in de krant dat Senegal de ex-dictator van Tsjaad gaat berechten, die daar al jaren ongestoord in ballingschap leefde. Charles Taylor is inmiddels in Den Haag gearriveerd, terwijl Joseph Kony duidelijk in het nauw zit. Kortom, de internationale pakkans voor massamoordernaars lijkt te stijgen.

Conservatisme op de helling

113

En nog een blad: de Helling. Deze keer als vernieuwend vormgevingselement het ontbreken van de titel op het omslag. Met uiteraard weer een aantal belangwekkende artikelen over linkse politiek en ‘autonoom beeld’. Maar genieten is het vooral van de column ‘Hype’ van Gijs van Oenen, politicoloog en rechtsfilosoof aan de Erasmus Universiteit.

Van Oenen maakt korte metten met het conservatisme, dat in Nederland in opkomst zou zijn. Een hype, stelt hij, want er is in het conservatieve deel van het politieke spectrum onvoldoende denkkracht aanwezig om van een revival te spreken (anders dan in bijvoorbeeld de VS, waar het conservatisme wel iets voorstelt). Vervolgens krijgt iedereen een veeg uit de pan. Altijd leuk. Vooruit, een citaat:

Lees verder Conservatisme op de helling

Ongrijpbaar racisme

110

Vroeger hadden racisten gewoon een hekel aan negers. Dat was duidelijk. In zekere zin kun je het een vooruitgang noemen dat dit soort heel primitieve gedachten in Nederland nauwelijks meer bestaan (anders dan in bijvoorbeeld Estland). Racisme in Nederland is er vermoedelijk niet minder op geworden, maar wel complexer, want vermengd met culturele componenten. Een hekel aan mocro’s, zeg maar.

Om de zaak weer eens een beetje scherp te krijgen, hadden we op de Rotterdamse fractie vertegenwoordigers van LBR en Radar uitgenodigd. Directe aanleiding was uiteraard de vraag hoe de komende tijd om te gaan met Leefbaar Rotterdam, dat nog altijd heftig tegenspartelt als je de partij in verband brengt met racisme. Niet helemaal onterecht. Veel van de laakbare uitspraken uit die hoek komen niet zozeer voort uit kwaadaardigheid als wel uit onwetendheid. Soms zijn het ook uitingen van vooroordelen die zelfs bij de meeste politiek correcte GroenLinkser in een onbewaakt ogenblik over de lippen kunnen komen.

Eén ding is echter zeker: het is makkelijker om met negatieve uitspraken dingen kapot te maken, dan met positieve uitspraken iets te herstellen. Dat is geen gedachte waar het zonnetje bij gaat schijnen.

Jij ook al, Balkie?

108

Vanochtend op pagina twee van de Volkskrant: de Oekraïense premier Joestsjenko ontmoet zijn Haagse evenknie en het lijkt er op de foto toch behoorlijk sterk op dat hier gezoend wordt. Een pagina verderop staat een berichtje waarin Amadeus Wilders de koningin bestraffend toespreekt, omdat zij de Nederlandse groetgebruiken verkwanseld heeft door een imam geen hand te geven. En nu dus Balkenende die zich zomaar laat zoenen. Door een man. Jakkes! Heeft dan niemand meer respect voor het slappe handje?

Hier met de poet!

107

Morgen spoeddebatteert de Tweede Kamer op initiatief van GroenLinks over topsalarissen in de publieke sector. Die rijzen als bekend de pan uit, zoals de Intermediair enquête vorige week nogmaals aantoonde. Je kunt je tenslotte afvragen of een maandsalaris van 30.000 euro ooit gerechtvaardigd is.

Wat ik wel jammer vind is dat mijn partij in deze discussie steeds voorstelt het salaris van de minister-president te hanteren als maximum voor alle topbestuurders in de publieke sector. Dat is namelijk nogal een overschatting van de politiek. Je hoeft echt niet het grootste licht der natie te zijn om daarin overeind te blijven. Kijk maar eens naar de huidige kabinetsploeg. Belangrijk werk, daar niet van, maar niet de zwaarst denkbare klus in het landsbestuur.

Laten we maar eens eerlijk zijn: secretaris-generaal zijn op een ministerie is een zwaardere baan dan minister. En zo zijn er nog heel wat meer banen in de publieke sector die heel veel meer voorstellen dan top dog in het Haagse babbelcircuit. Een discussie over topsalarissen is noodzakelijk, maar de politiek moet die niet aangrijpen om zichzelf gewichtiger te maken dan ze is.