De natuur in Nederland woekert als een dolle. Meerdere florerende industrieterreinen hebben reeds de witte vlag moeten hijsen voor brandnetels en woelmuizen, terwijl Rijkswaterstaat een dozijn snelwegen heeft afgesloten vanwege stuifzand en bloeiende erica. Begrijpelijke noodkreet dus van Patatje Joppie, de fractievoorzitter van de VVD, op televisie: “Niet alles moet wijken voor de natuur.”

Net nu de overwinning nadert van de campagne om flora en fauna met stikstof terug te dringen, begint de vijfde colonne van de natuur in de politiek haar messen te trekken. Boeren, bouwers en automobilisten, ze gaan allemaal voor de bijl. Men zegt dat de natuur al voor de poorten van Almere staat. Nog even en we worden geregeerd door het kabinet Houtsnip I. Maar het is nog niet te laat. De wilde natuur is leuk, maar ze moet wel haar plaats kennen. Komt allen naar het Malieveld om met stationaire motoren stikstof uit te stoten ter meerdere eer en glorie van de menselijke natuur. (sg)

Er zijn in Nederland 40.000 daklozen en dat aantal stijgt. Al jaren. Niet zo gek gezien de stijgende huizenprijzen en beleid om sociale huurwoningen ‘op te waarderen’. Voor Rotterdam Zuid bestaat zelfs een nationaal actieplan om betaalbare woningen weg te wieden. Kortom, er was geen enkele manier waarop de politiek dit effect kon kennen. Men was ‘geschokt’.

Omdat ik de beroerdste niet ben heb ik ook een mooie politieke oplossing. Als je je nu voorneemt om over tien jaar betaalbare woningen te bouwen met twee keer zoveel faciliteiten als minimaal nodig, dan krijgen de daklozen over twintig jaar bekeken precies waar ze recht op hebben. Probleem met onmiddellijk ingang van tafel. Graag gedaan. (sg)

“Wollt ihr den totalen Vroem?” hadden ze gevraagd aan de achterban en die had bevestigend gebruld. De volkswil stond vast. Een paar dagen eerder had de minister van volksgezondheid nog geroepen dat viezere lucht inhaleren een kleine prijs was als in ruil daarvoor Max de God van Vroem door de duinen van Zandvoort zou razen. Bovendien was Johan een van hen. Die zou keurig een Schipholletje doen, dat wil zeggen een wormgat in de regelgeving aanboren om de normen te halen zonder je eraan te houden.

Johan liet het afweten. Hij sprak ineens over milieunormen alsof het harde regels waren die handhaving vereisten. Ketterse woorden die helemaal niks met Vroem van doen hadden, ontsnapten aan zijn mond. Toen herpakten ze zich. Een advies met zo verstrekkende gevolgen vroeg om een inventarisatie van de consequenties. Liefst door een onafhankelijke commissie, met een voorzitter die goed wist hoe je belangen moest afwegen. Iemand zocht alvast het telefoonnummer van Charlie Aptroot op. (sg) (zie ook)

Een Britse journaliste schreef een boek met de titel “Waarom ik niet meer met witte mensen over racisme praat”. Een Nederlandse krant stuurde tóch een witte man om haar erover te interviewen. Dat ging niet goed. De schrijfster liep weg uit het gesprek. Iemand nam het voor haar op. Als witte mensen niet op een normale manier gekleurde mensen kunnen interviewen, dan moeten ze dat maar helemaal niet meer doen. Toen was de boot helemaal aan.

Heftige reacties op een boektitel laten in de eerste plaats natuurlijk zien hoe briljant die is. Ze kaart het onderwerp racisme niet alleen aan, maar laat het ook voelen, met name aan oudere witte mannen die het niet gewend zijn afgewezen te worden om hun huidskleur (of geslacht). Hun verontwaardiging over de racistische speldenprik in hun kloten, versterkt onbedoeld het punt dat de Britse journaliste wil maken. Kijk, dit maken wij aan de lopende band mee, kun je je een beetje voorstellen dat we boos zijn? (sg)

De Raad van State had het weer eens niet begrepen, mopperde de minister. De vaderlandse usance bij overtredingen van de milieuwetgeving was immers dat je die tijdelijk gedoogde, zodra het geld ging kosten. Iets met ‘compenseren in de toekomst’. En nu was er ineens een uitspraak die keihard de uitstoot van stikstofoxiden aan banden legde. Alsof die arme boeren er iets aan konden doen dat hun varkens zoveel stront produceerden. Bij geluid rondom Schiphol snapte de Raad tenminste wel wat haar rol was.

De minister zuchtte. Welke noodgreep was er nog denkbaar om te zorgen dat de stikstofoxiden er feitelijk nog wel waren, maar in een voor de Raad acceptabele papieren werkelijkheid niet? Bijvoorbeeld omdat je stelde dat de mestproductie toegerekend zou moeten worden aan de plek waar de varkens uiteindelijk werden opgegeten. De hand ging naar het papier. “Voorstel Europees systeem voor handel in emissierechten stikstofoxiden.” (sg)

Het Britse parlement wil noch een Brexit-exit, noch een no-deal Brexit, noch de enige beschikbare yes-deal Brexit. En zelfs die totale besluiteloosheid wordt haar nu ontnomen door een man die voorwendt wél een beslissing te gaan nemen, maar in werkelijkheid onvast aankoerst op één van de drie dingen die het parlement niet wil. Prorogatie is Brexit op zijn best: als het echt spannend wordt gaan de Britten elkaar om de oren slaan met ongeschreven regels uit het tijdperk van Geoffrey of Monmouth.

Ergens vaag knaagt het bij mij dat buitenspel zetten van het parlement ondemocratisch is en dus om verwerping schreeuwt. Maar dan denk ik weer aan de wijze woorden van Alan B’Stard dat het Britse parlement begrepen moet worden als een sitcom, niet als een volksvertegenwoordiging. Prorogatie is een komische plottwist, maar geen fundamentele ingreep in de programmaformule. (sg)

Pegida demonstreert graag in de buurt van moskeeën. Kennelijk verkeert men in de veronderstelling dat met name moslims gewaarschuwd dienen te worden tegen het naderende onheil der islamisering. Ik snap die redenering niet helemaal, maar soit. Er komt vaak heibel van. Afgelopen weekend werd de complete alt-meute afgevoerd in een poging klappen op te lopen bij een Eindhovense moskee waar dat vorige week niet gelukt was.

Enfin, wat ik mij dus afvroeg: kunnen we niet een mobiele lokmoskee bouwen, compleet met een over-the-top haatimam waarvan Mister Varkensbeuling en zijn pierewaaiers helemaal door het adrenalineplafond klappen? Dat wanneer ze een demo aankondigen, je als burgemeester tussen neus en lippen door kunt zeggen: ‘Nou ja, zo lang ze maar niet bij die moskee gaan barbecuen’. Ik durf te wedden dat ze er jarenlang intrappen. (sg)