Orthodoxe christenen menen op grond van hun Heilige Boek zich te mogen onttrekken aan de wereldse wet, constateerde mijn krant. Er sprak enige boosheid uit. Betweterigheid is een hinderlijk christelijk trekje waar de Romeinse keizers ook al bezwaar tegen hadden. De krant onderschatte het probleem. Progressieve christenen doen het namelijk net zo goed. Onlangs riepen die nog vanuit het vliegtuig naar vluchtelingen op Lesbos: ‘We gaan ze halen’. Deze vermetele poging tot ondermijning van het staatsgezag werd verijdeld. Maar toen ze hun privileges als hefboom gebruikten om twee Armeense kinderen hier te houden, dwongen ze de staat op de knieën.

Christenen zijn, met andere woorden, de nagel aan de doodskist van de gehoorzame samenleving. Of, nou ja, eigenlijk is de ongehoorzaamheid zelf niet het grootste probleem, maar het argument dat het Gods wil betreft. Dat komt toch altijd net wat dwingender over dan ‘het voelt gewoon niet goed’, zelfs bij mensen die ontkennen dat Gods wil bestaat. De vastberadenheid is beangstigend. (sg)

Een regering onder leiding van Mark Rutte stak ooit 340 miljoen euro in het opvangen van de Mexicaanse grieppandemie. Die kwam niet. Het huis te klein natuurlijk. Daar had de regering zomaar een partij geld over de balk gesmeten. Dat ging Rutte niet nog een keer overkomen. Nu hebben we wél een pandemie, maar het kabinet waakt er nog steeds voor teveel maatregelen te nemen. Straks blijkt er achteraf iets onnodig geweest en dan heeft dat geld gekost en o la la.

Ik snap het wel hoor, zo zit de Nederlander nu eenmaal in elkaar. Zelf denk ik in de supermarkt ook: misschien is hier wel helemaal niemand met pandemie en dan heb ik mijn martelkapje voor niks omgespannen. Lig ik hier straks piepend van zuurstofgebrek met gemangelde vrijheid op de grond te kronkelen, helemaal voor niks. Dus als Rutte ons straks gaat vertellen dat het niet zo best gaat, maar dat we het nog even aankijken, dat weet ik: het is misschien niet bijzonder krachtdadig, maar wat houdt hij lekker de hand op de knip. (sg)

In zijn diepste vezels was hij altijd een Unileverman gebleven. Of je nu een racist was of een mocro, een zelfbewuste homo of een hardwerkende suburbanite met een Opel en een doorzonwoning, zeep en margarine had je toch nodig – en hij was er om die aan de man te brengen. Niet omdat de marge op de Glorix en de Bertolli zo lekker aantikte, maar gewoon uit dienstbaarheid. En als het zo uitkwam, wilde hij ook best een xenofoob of multiculti-praatje met je aanknopen. Kwestie van fatsoen.

Tien jaar had hij deze functie nu al, geduldig lachend, iedere roep om visie of leiderschap luchtig wegwuivend. De laatste tijd leek het gemor luider te klinken, maar uit de zetelwinst in de peilingen kon hij afleiden dat dit schijn was. De mensen wilden wel meer vezels en minder vet eten, maar als ze voor het schap stonden kozen ze toch de Magnum. Die rekende hij dan tevreden af, en als hij een wat strengere bui was, gaf hij het dringende advies ook eens aan rijstwafels te denken. (sg)

Een oldskool columnist van de Volkskrant herhaalde nog maar eens het belegen riedeltje dat empathie leidt tot dadendrang en dat die dadendrang niet altijd even lekker uitpakt (plak hier uw Godwin, Marxwin of whatever). Zijdelings ging dat over #blacklivesmatter, de grootste internationale empathiebeweging van dit moment. Iemand telde 1+1 op en beweerde dat er dus sprake was van een racistische bewering dat #blacklivesmatter tot grote ongelukken zou kunnen leiden. Dat vond de columnist niet zo tof. Want als hij een racistische column had geschreven, dan was hij dus een racist en dat hoefde hij niet te pikken. Aangifte volgde. Al te grote empathie met jezelf haalt ook niet het beste in een mens boven, zullen we maar zeggen.

Maar goed, wat ik mij dus vooral afvroeg: als je een domme/oubollige/racistische column hebt geschreven, ben je dan vanzelf dom/oubollig/racistisch? Of had je gewoon even je dag niet? Hoe vaak moet je iets doms/oubolligs/racistisch geschreven hebben om met recht dat epitheton te dragen? En is ‘domkop’/’boomer’/’racist’ in tijden van Twitter nog een belediging? Kortom, ik sta niet graag in de schoenen van de rechter die dit gaat behandelen, maar kijk wel uit naar een spetterende mediashow. (sg)

De Chef Ophef van Strijdgroep Nederlandje ging een bos tulpen leggen bij het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen in Hoorn. Niemand vroeg hem wat hij precies bewonderde in Coen, die in zijn eigen tijd al zo hard op de vingers getikt werd voor de slachtpartij op Banda, dat hij boos ontslag nam bij de VOC. De Chef had het waarschijnlijk niet geweten. Hij had gehoord dat zijn tegenstanders de bloemlegging zouden verfoeien en daar had hij wel vijf euro voor over.

Het gaat in één moeite door: weglopen uit een interview, op naar het controversiële monument en ter plekke ook nog eens het journaille schofferen door hen te verbieden foto’s te maken. Als ophefconsument vind ik het behoorlijk vermoeiend, maar Chef lijkt een niet-aflatende reactionaire energie te bezitten. Je zou hem er bijna een standbeeld voor geven. (sg)