Persoonlijk denk ik dat het mis gegaan is toen de term zelfstandige zonder personeel bedacht werd. De zzp’er is iemand waaraan iets ontbreekt. Hij heeft allicht een of ander specialisme, maar je herkent hem vooral aan het feit dat hij niemand in dienst heeft. Als de term ‘prijzige specialist’ gemunt was, waren werkgevers misschien niet eens op de gedachte gekomen dat ze hun personeel in deze constructie konden dumpen.

De regelgeving kraakt eronder. Een minimumloon kunnen we vastleggen en handhaven, maar een minimumuurtarief niet. Van de weeromstuit wordt bedacht zzp’ers uit te roken door hun belastingvoordeel (loonslaven krijgen overigens ook zo’n voordeel via hun pensioenregeling) af te schaffen. Alsof daardoor de roep om flexibele arbeid zou verstommen. De paniek om het zzp-schap, het is vooral een tergend gebrek aan creativiteit. (sg)

Een dag of wat geleden kreeg ik de nodige kritiek te verduren omdat ik gezegd had dat Nederlandse mannen minder daadkrachtig zijn dan die in Keulen. Dat neem ik terug. De stoere bonken van Heesch kunnen zich wel degelijk meten met de Keulse meute. Als u nu al boos bent om de vergelijking, kunt u de rest van dit stukje skippen en direct doorgaan naar de reacties.

Maar goed, wat ik dus zeggen wilde is dat, alle camerabewaking en pers ten spijt, in beide gevallen niet of nauwelijks daders gepakt worden. Een paar honderd man is genoeg om de wet lokaal uit te schakelen en je te misdragen naar believen. Het vluchtelingenvraagstuk vervangt voetbal als concentratiepunt voor hooligans. (sg)

Het toelaten van immigranten en vluchtelingen is een neoliberale samenzwering die tot doel heeft de salarissen van het klootjesvolk laag te houden, zodat de bankiers en hun vriendjes zichzelf nog meer kunnen verrijken. Dat is niet zozeer mijn mening als wel de voornaamste reden waarom Donald Trump het zo goed doet in de Republikeinse voorverkiezingen. Klassenstrijd en vreemdelingenhaat in één coherent pakket, mooier kan een populist het niet maken.

Toen u die eerste zin las, dacht u toen direct: dat is waar, dat is een lastige paradox of dat frame deugt niet? Ik moest er even over nadenken, toen ik deze analyse voor het eerst las. Daarna dacht ik: veel mensen hebben helemaal geen zin om erover na te denken. (sg)

Binnen twee weken worden de Duitsers geconfronteerd met de twee uitersten die de desoriëntatie van jongemannen in het Midden-Oosten heeft opgeleverd: gisteren in Istanboel een religieuze fanaticus die de vermeende decadentie wil vernietigen, twee weken eerder in Keulen een horde die juist niets liever wil dan zich klem zuipen en achter de meisjes aan. Dat soort jongemannen heb je in autochtone kring ook, alleen zijn die doorgaans minder daadkrachtig.

Dat heet de feminisering van de westerse cultuur, een krachtig stelsel van sociale controle dat mannen dwingt hun geweldsimpulsen te onderdrukken. Enfin, u heeft Fight Club allicht ook gezien. Voelde u sympathie voor Tyler Durden? En wat deed u toen? Ik gok dat u hetzelfde deed als ik: niks. Of misschien postte u een hele boze tweet. Ook wij zijn gedesoriënteerd. Onze impulsen hebben we onder controle, maar we twijfelen of er wel iets voor in de plaats gekomen is.

Als ze Martin Bosma konden vastlijmen aan de voorzittersstoel in de Tweede Kamer, zouden onze parlementariërs misschien nog overwegen hem te kiezen als hun voorman. Het hamertje werkt bij hem immers als een handvol ritalin, waardoor niet opvalt dat hij voor de rest behoorlijk koekwaus is. Het vooruitzicht van een kamervoorzitter die in zijn eigen tijd bij DWDD gaat zitten om – ik noem maar wat – te beweren dat GroenLinks de oorlog in Syrië begonnen is om met behulp van vluchtelingen Nederland sneller te islamiseren, is minder aanlokkelijk.

Ieder ander die het wordt, zal zich weten in de schaduw van Martin. Dat is ook niet werkbaar. Dus is het waarschijnlijk het best om te proberen Jekyll Bosma en Hyde Bosma van elkaar te scheiden. Als een dagje voorzitten erop zit, wordt Martin Bosma in de mottenballen gelegd en naar de kelder van het kamergebouw gereden. Pierre Bokma neemt de rest van de publieke optredens voor zijn rekening. (sg)

‘Wegkijker’ vind ik een van de moeilijkste nieuwe woorden die er is. Het suggereert dat je niet bereid bent feiten onder ogen te zien, maar het betekent dat je niet bereid bent een hele groep de schuld te geven van het gedrag van een deel van hun leden. Gegeven de krakkemikkige taalbeheersing die het woord uitstraalt, is de bedenker ervan vermoedelijk te zoeken in extreemrechtse kringen.

Hoe dan ook, wegkijken is dus een lastig woord voor pathologische ijzerenheinigheid tegen het groepsdenken. Laat ik een voorbeeld geven: persoonlijk ben ik een wegkijker waar het de PVV betreft. Ik vind niet dat je dat een fascistische beweging mag noemen, enkel omdat een deel van het kader en de achterban daar aanleiding toe geeft. Dat wordt me door sommigen ongetwijfeld aangerekend, maar tegen hen zeg ik: u bekijkt het maar met uw politieke correctheid. (sg)

Ophef aan de UvA. Wanneer u buiten Amsterdam woont, moet u waarschijnlijk nu al grinniken, maar goed, daar vinden ze het belangrijk en het is tenslotte ons aller belastinggeld dat ze er doorheen jassen met hun Maagdenhuis, dus laten we ons er toch even in verdiepen. Het punt is dit: ze krijgen daar een nieuwe baas en sommige personeelsleden (en bijbehorende studenten) eisen inspraak. In de rest van het land geldt arbeiderszelfbestuur als ouderwets, maar aan de UvA niet.

Het interessante is dat die personeelsleden dit ‘democratie’ noemen. Ze voelen zich zodanig eigenaar van de universiteit dat ze zichzelf als doorslaggevende stakeholders beschouwen. Het ministerie van onderwijs denkt daar namens een ander deel van Nederlandse democratie anders over en houdt graag via een Raad van Toezicht grip op de gang van zaken. De bottom line is deze: als er een prutser aan het roer van de UvA komt, wiens schuld moet dat dan zijn: van de docenten of van de RvT? (sg)

Alles waar de roze paladijnen van Geert zich over ontfermen gaat kapot. De racistische grollen over Zwarte Piet versnellen diens ondergang. Vuurwerk is op weg naar de uitgang. Milieuzones komen er. Het EU-referendum is een doodgeboren kindje. De grootste golf vluchtelingen sinds mensenheugenis wordt relatief eenvoudig geabsorbeerd.

De reden is simpel: als rabiate schreeuwers zich een zaak toe-eigenen, haakt de redelijke meerderheid af, zeker als het ‘verzet’ gewelddadige vormen aanneemt. Het echte verzet zit bij de mensen die het rambam kunnen krijgen, die stug hun weg vervolgen, gewoon omdat je best een beetje rekening kunt houden met elkaar. De radicalisering op rechts kweekt haar eigen irrelevantie. Dat is toch een vrolijke gedachte om de feestdagen mee in te gaan. (sg)

De Teevendeal begint steeds meer op een aflevering van Fawlty Towers te lijken. Aan het begin doet Basil iets doms. Hij liegt om dit te verbergen. Als het toch dreigt uit te komen, dwingt hij Manuel tot het optrekken van een rookgordijn. Er volgen misverstanden, waardoor ook Polly zich genoodzaakt ziet mee te gaan in de leugen. Aan het eind staat iedereen tegen elkaar te schreeuwen. Het grote verschil is dat bij Fawlty Towers het einde een halve minuut duurt, terwijl het in de Nederlandse politiek jaren door kan etteren.

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik heb wat moeite om belangstelling voor de zaak op te brengen. Het stinkt, maar het stinkt in de marge. In Parijs is een klimaatakkoord gesloten waar Nederland nog een harde dobber aan gaat krijgen. In Berlijn houdt een kanselier in haar eentje Europa overeind in het licht van monetaire en humanitaire crises. In Den Haag vraagt men zich af wat Basil precies heeft uitgespookt om Sybil om de tuin te leiden. (sg)

Binnen de familie van een vriend van mij functioneert een eenmansshariarechtbank die luistert naar de naam Nonkel Twan. Hoewel er mensen zijn die zich aan hem proberen te onttrekken, bijvoorbeeld door naar de Randstad te emigreren, gaat Nonkel Twan in principe over alle zaken binnen de familie die zijn belangstelling of – bewaar je – toorn wekken.

Je zou Nonkel Twan een traditionele katholiek kunnen noemen, maar dat doet hem tekort. Natuurlijk heeft zijn oordeel wel met traditie en katholicisme te maken, maar dat is niet de essentie. Die draait om het bijeen houden van de clan. Het handhaven van onnavolgbare en niet zelden onvoorspelbare regels zijn daartoe een middel, geen doel op zich. Op veilige afstand meent mijn vriend dat Nonkel Twan een klootzak is. Eenmaal ‘thuis’ is hij daar minder zeker van. “Het blijft toch je oom, hè.” (sg)