De door een columniste met veel bombarie aangekondigde Groote Rotterdamse Burgeroorlog vond dan eindelijk gisteren plaats bij de Lalelimoskee op Zuid. Twintig dappere avantgardisten van Pegida trokken op om de poel des verderfs te attaqueren met gegrilde worst. De defensie bestond uit een bonte menigte met zo te zien een fors aantal ervaren dönereters. In het zicht van de strijd koos de avantgarde het hazenpad. Toen was de burgeroorlog voorbij.

Eerlijk gezegd had ik me er meer bij voorgesteld. Misschien geen heuse knokpartij, maar een beetje duwen en trekken was toch wel mooi geweest. Ik heb niet zoveel op met fascisten, maar mijn nationale trots is toch enigszins gekrenkt bij de gedachte dat onze nazi’s mietjes zijn die de bibbers krijgen zodra ze een Turkse vlag waarnemen. “Onze veiligheid was niet gewaarborgd.” Wat is dat nou helemaal voor excuus? We willen een burgeroorlog, maar het mag geen pijn doen. Ik zeg u, dit land gaat naar de gallemiezen. (sg)

Een of andere pipo van de VVD heeft weer eens voor de bühne geroepen dat werklozen moeten werken voor hun uitkering. Of het was iets met de bijstand, nou ja iets in die sfeer. Men noemt dat rechts. Mijn associatie is eerder met de voormalige DDR, waar ledig rondhangen er ook niet bij was. Het is dezelfde utopische illusie dat er een één op één match te maken valt tussen de burgers van een land en het beschikbare werk, betaald dan wel onbetaald.

Ik zou zeggen: laten we even doorpakken met de tegenprestatie voor een uitkering. Wie onvoldoende inkomen heeft komt automatisch in dienst van de overheid. Als de werkloosheid zo optisch is weggewerkt, ontstaat een nieuw machtsblok op de arbeidsmarkt. Hoe meer arbeid de huidige bijstandsgerechtigden verrichten, hoe groter hun ontwrichtingsmacht door te staken. Ik voel fijne cao-onderhandelingen aankomen. (sg)

Zou Vladimir Poetin soms dezelfde plastische chirurg hebben als Silvio Berlusconi? Het zijn van die kleine dingen waar een mens over kan piekeren. Hetzelfde ronde hoofd, waar de glimmende huid steeds strakker overheen spant, de smalende glimlach, eeuwig omdat de spieren niet meer anders kunnen.

De nieuwe Italiaanse regering, waarin Silvio op de achtergrond victorie kraait, heeft opheffing van de sancties tegen Rusland hoog op de agenda staan. Dat kan geen toeval zijn. Vlad en Sil, die elkaar altijd al leuk vonden, zijn het soort mannen dat via een malafide advocaat hun eindjes aan elkaar knoopt. Maar de consigliere zou in dit geval wel eens een chirurg kunnen zijn. Een man die je met een mes bij je hoofd vertrouwt – intiemer kan het bijna niet. (sg)

“U wilde burgemeester van Amsterdam worden, maar dat is niet gelukt. Was u erg teleurgesteld?” Bestuurders die er niet tegenop zien die vraag de rest van hun leven te moeten horen, kunnen een nieuwe sollicitatiepoging wagen. In de eerste ronde waren er teveel mensen die dachten: geef mijn portie maar aan fikkie. Nu zijn er onvoldoende kandidaten.

Dit probleem ga je niet oplossen in een cultuur die mensen eerder op hun tekortkomingen aanspreekt dan op hun successen. Dus zeg ik: sollicitatieplicht. Iedereen die ooit op een bepaald niveau wachtgeld heeft gekregen schrijft een brief op straffe van terugvordering. Als de lijst dan uitlekt kun je je ambitie alsnog ontkennen. “Ik had er niet echt zin in, maar het moest.” (sg)

Op zich is het natuurlijk passend om de verjaardag van de staat Israel te vieren met een bloedbad onder Palestijnen (of, als je er graag anders tegenaan kijkt, de verjaardag van de zelf gekozen nakba met een collectieve kamikaze). En, ook toegegeven, vergeleken met Barack ‘Drone’ Obama is Bibi N. best terughoudend met geweld. Wel hebben de Palestijnen hun pr beter op orde dan de Afghanen.

Toch knaagt er iets. Het is de schijn van een verwantschap die niet meer bestaat, een echo van Europese geschiedenis die kunstmatig nagalmt. Het zou allemaal zoveel draaglijker zijn als Israel zijn context anders duidde: ja, wij zijn gewoon een corrupt land in het Midden-Oosten waar we elkaar langs religieuze lijnen de hersens inslaan. So what? (sg)

Ter ere van Pim wordt sinds enige jaren het Nederlands Kampioenschap Moslims Beledigen georganiseerd. En zoals dat gaat overal waar de naam van Santo Pim wordt aangeroepen ontstond er heibel. Een van de genomineerden trok zich terug omdat hij het gevoel had niet helemaal in het gezelschap te passen. Er is dus een plek vrij.

Ik zeg: Fawaz Jneid, de Relimam van de Hofstad. Meester van het vrije woord. Grootgrutter in controversiële uitspraken. Begenadigd geselaar van alles wat niet deugt aan de houding van moslims in Nederland. Pim zou van de man gehouden hebben, dat weet ik zeker. Misschien kan het zelfs tot een handgemeen komen op de uitreiking. (sg)

Iemand bij het Forum voor Democratie heeft een boek geschreven. Boeiuh, zult u zeggen, we schrijven allemaal wel eens een boek. Jahaa, daar heeft u een punt, maar dit boek bevat een fantastisch idee, namelijk het oprichten van een Nieuwe Zuil, waarin de mannen zich willen afzonderen om verschoond te blijven van de strapatsen van het multicultimarxistische eurokosmopolokarteldinges.

Geweldig idee! Doen! Weg van Twitter en Facebook! Columns voortaan alleen nog in de eigen krant en op de eigen radiozender! Dat we dan uitsluitend via het jaarverslag van de AIVD op de hoogte hoeven te blijven van wat ze daar uitspoken in hun “thuishaven tegen de grote Westerse zelfmoord”. Ik verheug me nu al op de rust. (sg)

In het blanke kalifaat van Jordan Petersons sanyassins dragen vrouwen korte rokjes in plaats van burka’s, maar verder zijn ze netjes onderdanig, altijd tot seks bereid en supercontent met de zorg voor kinderen en vlezige avondmaaltijd zodra de heer des huizes na een dag knokken voor zijn brood de voordeur achter zich dichttrekt en om zijn pantoffels vraagt.

Ik deel dat ideaalbeeld niet. Waarschijnlijk omdat ik gefeminiseerd, geïslamiseerd of anderszins aan de eenentwinstigste eeuw ten prooi gevallen ben. Af en toe mijmer ik nog wat na, of er iets aan mijn leven ontbreekt nu ik niet voortdurend boos ben, me te kort gedaan voel of de behoefte koester me aan te sluiten bij een heimelijke vechtclub. Daar drink ik dan een glaasje goede whisky bij, de benen languit onder de salontafel, in de wetenschap dat ik het hier thuis desondanks vrij aardig voor elkaar heb. (sg)(joop)

De omloopsnelheid van lokale politici is inmiddels zo groot dat eigenlijk niemand meer weet hoe je coalitieonderhandelingen voert. Dus wordt het uitbesteed. Rotterdam heeft een drieptrapsraket nodig: verkenners, informateurs, formateurs. Een dikke maand na de verkiezingen is men net in de tweede fase beland. Dit gaat nog wel even duren.

Tweederde van het Rotterdamse plucheplakkartel moest deze keer het veld ruimen. Opgeruimd staat netjes, zegt de boze burger dan. Deskundigen menen dat dit de kwaliteit van het bestuur niet ten goede komt, maar eigenlijk brengt dit de politiek dichter bij de burger. Niets is immers beter voor het vertrouwen tussen raadslid en burger dan een volksvertenwoordiger die zegt: ik snap ook niet was ze daar allemaal uitspoken op het stadhuis. (sg)

Nooit heb ik de aanvechting gevoeld om onder verzonnen naam mensen op internet te gaan afzeiken, nepnieuws te verspreiden of anderszins te trollen. Maar toen ik afgelopen weekend in de krant las dat een zanger genaamd Dotan 140 accounts had om zichzelf te laten bewieroken dacht ik: ja, dat wil ik ook wel. Ook ik verlang naar lieve trollen die feelgood verhaaltjes over mij de wereld in sturen.

Alleen zie ik er een beetje tegenop om die 140 accounts allemaal zelf te beheren. Ik denk dat Dotan ook mensen heeft die dat voor hem doen. Dus ben ik op zoek naar vrijwilligers die bereid zijn deze microcolumns constructief op te hemelen. Het dient, net als in het geval van Dotans liedjes, een goed doel. De sfeer op internet gaat er immers enorm op vooruit als mensen vaker ‘halleluja’ en minder ‘fuck you’ roepen. (sg)