In Amsterdam bestaat een groep illegalen die zich “wij zijn hier” noemt. Ze zijn in het nieuws omdat ze woningen gekraakt hebben. Mensen zijn daar boos over. Boeroepers van Pegida hebben zich voorgenomen de groep te gaan vertellen dat ze hier niet welkom zijn. Dat lijkt me een overbodige actie. De illegalen weten al lang dat ze hier niet welkom zijn. Hun punt is dat ze nietttemin hier zijn.

Toch kijk ik uit naar een confrontatie tussen beide groepen, gewoon omdat ik van absurdistisch theater houd. Wij zijn hier. Jullie moeten hier niet zijn. Toch zijn we hier. Ga weg dan. Willen we niet. Wij willen het wel. Waarom? We willen dat jullie er niet zijn. Maar we zijn er toch. Urenlange patstelling gegarandeerd, mits iedereen zijn handjes thuishoudt. (sg)

Vier jaar geleden heeft de fabrikant van Kolonisten van Catan, zonder daar toestemming voor te vragen van de vaderlandse alt-right, de naam van het bordspel veranderd in Catan, omdat het dan in alle talen hetzelfde heet. Dat valt de spelmakers te vergeven. Vier jaar geleden speelde gevoeligheden rond koloniën veel minder en de rechtse verontwaardiging kwam ook pas in retrospectief binnenzijlen.

Ik vind het een veelbelovende ontwikkeling: je hoeft als hedendaags Gutmensch niet eens meer op Gloria Wekker te wachten om misstanden te achterhalen. Je kunt gewoon op Twitter Wierd Winter of hoe ze allemaal mogen heten volgen, en dan krijg je kwesties op een presenteerblaadje aangeleverd. Alt-right is inmiddels zo geïndoctrineerd door links dat ze onze gedachten beter kennen dan wijzelf. (sg)

Het moet afgelopen zijn met de corruptie op Sint Maarten, sprak de staatssecretaris stoer, terwijl hij een half jaar na dato aankondigde dat Nederland gaat bijdragen aan de herbouw van het door orkaan Irma getroffen eiland. Integriteit voorop! En daarom sturen we een wegens onduidelijk gedoe met geld in opspraak geraakte politicus om te kijken of onze centen netjes besteed worden.

Bedenk, voordat u direct in Homerisch gelach uitbarst, dat onze regering in dit soort zaken niet over één nacht ijs gaat. Ze zouden natuurlijk ook een stijle Grunninger kunnen sturen die van elke bestede cent een bonnetje wil zien, maar dat gaat niet werken. Als de corruptie op Sint Maarten tot Limburgse proporties wordt teruggebracht is dat ook al mooi. (sg)

Nederland gaat een virtuele muur bouwen aan de grens met België en Duitsland. Vluchtelingen die over de muur klimmen worden subiet terug gestuurd naar waar ze vandaan kwamen. België duwt ze terug naar Frankrijk, Duitsland naar Oostenrijk, net zo lang tot ze terug zijn in Griekenland, waar ze het verder maar uitzoeken. Of we kijken ome Erdogan nog een keer lief aan met een kruiwagen vol euro’s voor onze genoegzame buikjes. Die man heeft tenslotte ook kosten aan Syrië.

U voelt allicht aan uw water dat er enige onbenoemde haalbaarheidsaspecten zitten aan dit ambitieuze idee van de Nederlandse regering. Dat gebeurt wel vaker als een land een plan bedenkt waarbij het zijn problemen kosteloos afwentelt op een ander land. We bouwen een muur en iemand anders gaat ervoor betalen. Het klinkt reuze aantrekkelijk, maar als je de factuur stuurt blijkt het toch altijd net wat gecompliceerder uit te vallen. (sg)

In Den Haag woont een imam die ‘ga eens deaud’ gezegd heeft tegen Theo van Gogh en Ayaan Hirsi Ali. Aan zijn repertoire voegde hij onlangs toe ‘uw partij verkracht kinderen’ – o wacht, nee, dat was iemand anders, ik bedoelde: – ‘uw partij bestrijdt moslims’. Dat zei hij tegen de burgemeester van Rotterdam. Die haalde zijn schouders op. Hij wordt aan de lopende band door schertsfiguren beledigd en bedreigd, dus het zal allemaal wel.

De Tweede Kamer voerde er een debat over. Het zal eens een keer niet. Het hoogste woord werd gevoerd door een advocaat-parlementariër die onlangs nog alle vormen van haatzaaien wilde toestaan. Een partijgenoot van de kinderverkrachthitser haalde zijn lijfwoord ‘knettergek’ van stal. De minister had heel veel woorden nodig om ‘fuck you’ te zeggen. En toen had iedereen zijn moslimmomentje weer gepakt en ging verheugd uitkijken naar het volgende. (sg)

Na een terreuraanslag in Frankrijk, waarbij een dappere gendarme het leven liet, twitterde de voorman van de Christen Unie over het contrast tussen beide gelovigen. De een destructief, de ander zelfopofferend. Hij wilde maar zeggen: het geloof kan zo totaal verschillende doen met mensen.

Anderen viel het op dat de ene gelovige een moslim was, de ander een christen. Zij namen onmiddellijk aan dat de christelijke politicus, die anders nooit op een polariserend woord te betrappen valt, zich hier even moslimbashend had laten gaan. Ze spraken de man luidruchtig aan op zijn vooroordelen. Maar ik vroeg me af wiens vooroordelen hier precies blootgelegd werden. (sg)

Geen brekebeen en liefst ook integer, had Mark Rutte bovenaan het papiertje geschreven waarop hij kandidaten voor de opvolging van Halbe Zijlstra had geschreven. Edith Schippers schreef hij eronder. Toen keek hij urenlang peinzend uit het raam. Hij belde Edith. Ze wilde niet. Hij belde Edith nogmaals. Ze wilde nog steeds niet. Toen dacht hij: verrek, Stef Blok, die was ik al bijna weer vergeten. Hij belde Stef. Mwah, zei Stef, ik was eigenlijk van plan andere dingen te gaan doen. Ah toe nou, zei Mark. Nou vooruit dan maar, zei Stef.

Zo is het uiteraard niet gegaan. Mark Rutte heeft geluisterd naar de roep om Sigrid Kaag Minister van Buitenlandse Zaken te maken. Tegen haar deskundigheid kan toch geen VVD’er op. Stef Blok vindt het prima om onzichtbaar voort te akkeren terwijl anderen de show stelen. En Buitenlandse Zaken is in Nederland eigenlijk hetzelfde als Buitenlandse Handel. Ik gok dat we al snel een werkverdeling zullen zien: Stef doet Brussel, Sigrid de rest van de wereld. (sg)

Een partij met vooral Turkse kaderleden stemde in de Tweede Kamer tegen de vaststelling dat de Armeense genocide heeft plaatsgevonden, of nou ja, het was misschien wel heel vervelend allemaal van die doden, maar er gingen zoveel mensen dood en om nou per se hier een punt van te maken dat was vooral een potje turkshaming en … enfin, om de onwelgevallige gebeurtenis goed uit te melken vroegen ze een hoofdelijke stemming aan en nagelden de Turken van andere partijen vervolgens vrolijk aan de schandpaal in het moederland. Turkshaming, zeg maar, maar dan anders.

De voorman verscheen op de Erdoganbuis en beet de erkenners toe dat ze moesten kiezen aan welke kant ze stonden. Die kon ik niet helemaal volgen. Ik had namelijk het idee dat de kamerleden van GroenLinks, SP, PvdA en VVD een duidelijke keus gemaakt hadden. Ze zijn in de eerste plaats Nederlander. De identiteitscrisis drukt vermoedelijk niet op hen. (sg)

De regering voerde het referendum in. Dat werd onmiddellijk gekaapt door een stel grappenmakers voor een onderwerp dat niemand werkelijk boeide. Dus werd het een soort populariteitspoll voor de regering. Toen vreesde de regering dat het referendum een kermisattractie zou worden in plaats van een serieus democratisch instrument. Nu wil ze het weer afschaffen.

Er komt nog één referendum, over de sleepwet. Volgens het hologram van Lilian Marijnissen moeten we ook dit referendum zien als een vraag over meer dan bevoegdheden van de inlichtingendiensten. Het gaat ook over het referendum zelf. Het is wachten op iemand die zegt dat het gaat over de vraag of we meer of minder moslims willen in dit land. De regering krijgt haar gelijk op een zilveren schaaltje gepresenteerd. Met zulke voorstanders heeft het referendum geen tegenstanders nodig. (sg)

Vroeger speelden we wel eens oorlogje. Wie werd neergeschoten had verloren. Van Donald Trump wordt gezegd dat hij mentaal een kleuter is gebleven. Hij denkt nog steeds dat je een loser bent als je wordt neergeschoten. En losers, daar wil hij niks mee te maken hebben, of hoogstens als hij ze kan gebruiken om er zelf beter van te worden. Hij ging behoorlijk content met zichzelf op de foto bij zijn bezoek aan de crime scene van de zoveelste massamoord in zijn land, Twitter bij de hand om de FBI de schuld te geven.

Er is sprake van verontwaardiging over zijn gedrag, dezelfde verontwaardigde machteloosheid als na iedere schietpartij, ongeacht de president. Maar met de grijnzende toddler in chief die zijn duim opstak om aan te geven hoe lekker hij het vond gaan, daar in Parkland, Florida, kregen de Verenigde Staten in elk geval een president die geen valse hoop wekte dat er iets zou veranderen. De losers zullen snel weer uit het collectieve geheugen worden verdrongen. (sg)