De campagnes moeten natuurlijk nog op gang komen, maar de peilingen (ipsos, hond) laten al maandenlang een stabiel beeld zien van het Nederlandse politieke landschap. De drie regierungsfähige linkse partijen SP, Pvda en GL scoren samen tussen de 55 en 60 zetels. Ook met dieren en piraten erbij komt er op 12 september geen linkse meerderheid. Dus als de SP de grootste wordt, krijgt het een zware kluif aan de formatie.

De vraag is immers wie zo’n links blok aan een meerderheid zou willen helpen. D66 is de favoriet, maar Alexander Pechtold is leep genoeg om zich te realiseren dat hij beter de kingmaker van een middencoalitie kan zijn dan de wingman van een links kabinet. Voor CDA geldt hetzelfde. De VVD staat vanwege haar zetelaantal sterker in onderhandelingen met het linkse blok, maar heeft meer inhoudelijke hobbels te nemen. Bovendien: waarom zou Mark Rutte vice-premier willen worden in een kabinet Roemer?

Lees verder Nederland koerst af op Rutte II

Dat gaat een fraaie vertoning worden aanstaande maandag: acht SP’ers die urenlang van hun website voorlezen aan Martin Bosma, die Gérard de Villiers zit te lezen. Of andere partijen de moeite nemen langs te komen, valt nog te bezien. De twee partijen krijgen wat ze verdienen: een klucht die ze zelf mogen opvoeren.

Dat de PVV het politieke proces probeert te frustreren, is inmiddels usance. Dat is ook haar mandaat: ze vertegenwoordigt kiezers die politiek belletje trekken waarderen. De SP echter zit in de politiek om daadwerkelijk stukjes Nederland ten goede te keren. Met filibusteren maak je geen vrienden, maakt ook de beslissing duidelijk om SP en PVV op een maandag in hun sop gaar te laten koken. Hetgeen de SP er niet van weerhoudt om voor een volgend debat doodleuk twaalf uur spreektijd aan te vragen.

De vraag is welke precedent de SP hier denkt te scheppen. Ze poseert openlijk als regeringspartij, maar gooit met evenveel gemak extra zand in de democratische raderen. Toekomstige SP-ministers hebben weinig grond om te klagen, wanneer ze om de haverklap urenlang moeten luisteren naar Martin Bosma die voorleest uit de reactiekolommen van de Telegraaf. (sg)

Volgens onderzoek van de Zweedse milieuorganisatie Skydda Skoggen kapt Ikea’s dochterbedrijf Swedwood op grote schaal oerbos in Karelië, het stuk Rusland dat tegen Finland aanligt. Ikea’s hout is voorzien van het FSC-keurmerk, dat een garantie zou moeten zijn voor verantwoord bosbeheer. Een clash tussen milieuorganisatie, grootbedrijf en certificeerder. Tot zover niet zo heel veel bijzonders, er is in dit soort gevallen altijd veel ruimte voor interpretatie.

Maar dan komt het verweer van FSC in de Volkskrant: “Swedwood maakt afspraken volgens de Russische wet- en regelgeving. De waarde die de Russen hechten aan oerbos is anders dan de Zweden. Bovendien laat Swedwood 6.000 hectare in het gebied met rust.”

Allemachtig! De hele gedachte achter certificaten is nou juist dat westerse bedrijven die opereren in landen met zwakke regelgeving zich binden aan strikter ethisch gedrag dan lokaal gebruikelijk. Rusland is zo corrupt als wat en aan bossen hecht men weinig meer dan economische waarde. Als FSC het logisch vindt dat Swedwood zich aan die normen houdt, is het label waardeloos. Het zegt niet meer dan: “Dit hout is hoogstens verantwoord wanneer het uit een goed gereguleerd land komt, want als de lokale regering er een eind op los kapt, vinden wij het duurzaam om daaraan mee te doen.” (sg)

De markten reageerden vanochtend meteen in mineur op de verkiezingen van gisteren: de euro verloor ten opzichte van de dollar en de beurzen openden fors lager, om daarna weer op te krabbelen. Griekenland wacht voorlopig politieke chaos en Frankrijk zal een linksere koers varen, maar wat gaat Duitsland doen?

Die vraag zal allicht komende zondag beantwoord worden, als de deelstaatverkiezingen in Noordrijn-Westfalen gehouden. Bij de verkiezingen in Sleeswijk Holstein gisteren ging de overwinning naar links. Met een FDP die naar links lonkt, moet Angela Merkel zich zorgen gaan maken om haar thuisfront, met landelijke verkiezingen in september in het vooruitzicht. Toegeven aan druk van Europese partners zal haar positie niet versterken, dus er zal naarstig gezocht worden naar manieren om de noodzakelijke versoepeling van het Europese begrotingsbeleid te bewerkstelligen zonder dat Duitsland de rekening betaalt.

Lees verder De Europese economie, hoe nu verder?

Maandag leek het er even op dat Geert Wilders met zijn gedoogbreuk iets heel concreets ging regelen voor de pensionado’s van Nederland. De rente op staatspapier steeg, wat goed nieuws is voor pensioenfondsen die daar veel van hebben. Hun dekkingsgraad stijgt en de kans dat ze volgend jaar moeten afstempelen neemt af. Maar gisteren was het alweer business as usual. De financiële markten zijn niet onder de indruk van de politieke crisis in Nederland.

Dat heeft een simpele reden: Nederland is zo solide als wat. De staatsschuld is zo laag dat zelfs een iets hoger begrotingstekort dan drie procent daar niks aan verandert. GroenLinks voorvrouwe Jolande Sap wees naar het structurele overschot op de betalingsbalans, maar dat is niet helemaal correct. Als dat overschot helemaal in private handen is, schieten de overheidsfinanciën daar immers niet zoveel mee op. Multinationals en brievenbusfirma’s hevelen hun gelden net zo makkelijk over naar elders. De vraag is dus of er geld is dat je tot publiek bezit zou kunnen rekenen. Het antwoord is ja.

Lees verder Hoe erg is de staatsschuld eigenlijk?

Hedgefunds zijn de aasgieren van het bedrijfsleven. Ze pikken de zwakke broeders eruit, saneren ze (omdat ze slecht bestuurd werden) of splitsen ze op (omdat ze te log geworden waren). Daar kun je terecht van alles van vinden, onder meer dat ze volstrekt voor eigen gewin gaan en soms onfatsoenlijk te werk gaan, maar ze hebben wel een functie: de aanwezigheid van hun gierenoog houdt bedrijven als het goed is waakzaam.

Dat waakzame oog heeft in de semi-overheid de afgelopen jaren behoorlijk ontbroken. Als Vestia een hedgefund als aandeelhouder had gehad, zou er allicht van alles gebeurd zijn, maar de financieel directeur had nooit zoveel volmachten gekregen dat hij in zijn eentje miljardendeals kon sluiten. Een activistische aandeelhouder zou onderwijsmoloch Amarantis niet hebben laten ontstaan, omdat de meerwaarde van de overnames niet duidelijk was.

Lees verder Semi-overheid heeft hedgefunds nodig

De ruzie tussen Spanje en Argentinië escaleert, na de aankondiging van de Argentijnse president Cristina Fernández de Kirchner dat zij het Spaanse aandeel in oliemaatschappij YPF gaat nationaliseren, om de olievoorziening in haar land veilig te stellen. Voormalig staatsoliebedrijf YPF werd twintig jaar geleden geprivatiseerd, waarna het meerderheidsaandeel in handen kwam van het Spaanse Repsol. Of Repsol fatsoenlijk gecompenseerd gaat worden, is nog maar de vraag. Kirchners achterban steunt de maatregel: YPF is van ons.

Onlangs liep Kirchner ook al boos weg uit de top van Amerikaanse landen, omdat ze niet genoeg steun kreeg voor haar claim dat de Falkland eilanden bij Argentinië horen (iets waar velen het op zich wel mee eens zijn, maar waar voorlopig toch niks aan te doen valt). Ook hier heeft Kirchner thuis volop support: Malvinas son Argentinas. Met de Verenigde Staten ligt ze ook overhoop: Argentinië verliest bepaalde voorrechten op de Amerikaanse markt.

Lees verder Argentinië slaat wild om zich heen

Zo, al het klimatologische onderzoek kan in de prullenbak, want onderzoek toont aan dat sommige gletsjers in het Karakoram gebergte de afgelopen tien jaar in omvang zijn toegenomen. En laten we eerlijk zijn, als de atmosfeer werkelijk opwarmt door het broeikaseffect, dan warmt ze overal op, dus ook boven de Karakoram. Maar die theorie klopt dus niet.

Allicht komt bovenstaande redenering u enigszins verwrongen over. Dat komt omdat ze verwrongen is. Maar het is tekenend voor de klimaatdiscussie dat gletsjerdeskundige Jonathan Bamber zich onmiddellijk geroepen voelde om te verkondigen dat de Pakistaanse groeigletsjers niet betekenen dat het wereldwijde smeltprobleem minder is geworden. Kennelijk vond hij zo’n defensieve manoeuvre nodig.

Lees verder Sommige gletsjers smelten niet

Voormalig topambtenaar Roel Bekker (veertig dienstjaren, vele premiers en ministers gediend) heeft een boek geschreven, waarover de Volkskrant hem vandaag interviewt (helaas alleen kort online). Naast een aantal onthullingen (minister Bomhoff liet een topambtenaar verwijderen om farmaceutische belangen veilig te stellen) bevat het gesprek ook een opmerkelijk pleidooi: er zijn te weinig politici.

Nederland hoort volgens Bekker tot de tien best bestuurde landen ter wereld. De meeste daarvan hebben echter veel meer politici. Het kabinet Rutte kent twaalf ministers en acht staatssecretarissen, minder dan ooit (ter vergelijking: Denemarken 23 ministers, Zweden ook 23, Luxemburg 15). De hoeveelheid werk is echter niet afgenomen. Er zijn twee gevolgen: werk blijft liggen of het wordt doorgeschoven naar ambtenaren (die niet per se gelukkig zijn met politieke taken).

Lees verder Er zijn te weinig politici

Dit kabinet dreigt de rechtspraak zover “terug te drukken dat het de vraag is of er nog wat overblijft”. Aldus de Nationale Ombudsman, Alex Brenninkmeijer, tegen de NRC, die verder meldt: “Volgens hem handelt het kabinet uit wrok jegens de onafhankelijke rechter. (…) Volgens Brenninkmeijer zou rechtspraak verstorend werken in de technocratie: Een verrassend rechterlijk oordeel wordt tegenwoordig gewaardeerd als een misser of een dwaling.”

Nou, nou. Er valt inderdaad wat voor te zeggen dat het huidige kabinet zich weinig aan haar adviseurs gelegen laat liggen, inclusief de juristen die de rechtsstaat bewaken, maar om nou te zeggen dat er niks van de rechtspraak over blijft is wel erg alarmistisch. Het is bovendien gevaarlijk voor de positie van de ombudsman zelf.

Lees verder Nationale ombudsman overdrijft