Het kabinet heeft een fantastische Catch-22 bedacht voor mbo’ers, die illegaal in Nederland verblijven. Voor hen geldt de leerplicht. Op het mbo is een stage verplicht. Maar dat is werken en dat mag niet. Om dat beleid kracht bij te zetten dreigt minister Kamp nu met forse boetes aan bedrijven die toch stages aanbieden. De gemeente Amsterdam heeft besloten de middelvinger op te steken naar Kamp: stagiairs blijven welkom, boete of niet.

Eerder kwam Giessenlanden al in het nieuws door de weigering om een vluchteling uit te zetten (dat was niet voor het eerst). Gemeentelijke recalcitrantie op het gebied van illegalen is een direct gevolg van het feit dat lokale overheden verantwoordelijk zijn gemaakt voor de moeilijkste onderdelen van het landelijke beleid. Een uitzettingsbesluit nemen is makkelijker dan mensen uit hun huis sleuren.

Lees verder Gemeentes maken meer en meer landelijk beleid

Bij de drie voorverkiezingen van gisteren haalde Mitt Romney het gros van de kiesmannen binnen. Hem kan de nominatie nu nauwelijks meer ontgaan. Door de grote voorsprong in kiesmannen die hij nu heeft, lijkt het alsof de republikeinen in ruime meerderheid achter de meeste gematigde kandidaat staan. Dat is echter schijn. Romney spint garen bij de verschillende kiessystemen die de staten hanteren.

Neem bijvoorbeeld de drie voorverkiezingen van gisteren, in Wisconsin, Maryland en Washington DC. Romney haalde 83 kiesmannen, zijn belangrijkste rivaal Rick Santorum 6 en de overige twee, Newt Gingrich en Ron Paul geen. Een duidelijke overwinning, zou je zeggen. Tot je kijkt naar de daadwerkelijk uitgebrachte stemmen.

Lees verder Romney wint dankzij kiessysteem

Dictators regelen meestal amnestie op het moment dat ze ten onder dreigen te gaan, in ruil voor vrijwillig vertrek. Gekozen leiders proberen zichzelf met wetten te bevoordelen tijdens hun zittingsperiode. Denk aan Berlusconi en dezer dagen aan Desi Bouterse, die het vervelend vindt dat dertig jaar oude moorden hem nog steeds worden nagedragen. Deze tweede strategie is nodig als je de touwtjes in je land niet volledig in handen hebt.

In het geval van Berlusconi is de opzet niet helemaal geslaagd. Bouterse gaat zijn wet wel door het parlement krijgen, niet door volksvertegenwoordigers het pistool op de borst te zetten, maar gewoon door politiek gekonkel. Al zegt Bouterses advocaat de amnestiewet helemaal niet nodig te hebben, omdat hij sowieso vrijspraak wil, geen veroordeling en dan amnestie.

Lees verder Amnestie regelen is zo eenvoudig niet

Goed, we gaan de komende dagen of misschien wel weken een grote storm krijgen over een vermeend antisemitische cartoon in de Volkskrant. Wie de discussie tot nu gevolgd heeft, zal moeten constateren dat het kamp Wilders het weer gelapt heeft: een giftige mening over de schimmige financiering van de PVV is omgebogen naar een discussie of de boodschapper wel kosher is. Wilders’ tegenstanders zitten weer in het defensief.

Waar het helemaal niet meer over gaat is of de suggestie van een wat al te innige band tussen Wilders en Israël terecht is. Natuurlijk, het is aannemelijk dat het grootste deel van de PVV donaties uit de VS komen, want daar wonen nu eenmaal meer en rijkere mensen (waaronder een grote groep die vanwege etnische verwantschap ook zeer warme gevoelens voor de Joodse staat voelt). Maar dat Wilders steun uit Israël geniet, is ook geen geheim. De vraag is vooral in hoeverre Wilders daadwerkelijk aangestuurd wordt vanuit Tel Aviv of daaromtrent.
Lees verder Het misverstand over Wilders’ connectie met Israël

Natuurlijk, het is makkelijk om er cynisch over te doen, de ‘Israeli’s zijn dol op Iraniërs’ actie die de afgelopen dagen over internet spoelde en binnen de kortste keren 30.000 facebook likes (and counting) verzamelde. Het is een makkelijke vorm van actievoeren en een gebaar dat eenvoudig vermalen wordt in de wereldpolitiek.

Maar tegelijk: gelukkig zijn er nog mensen zoals Ronny Edry, die bereid zijn elke strohalm te pakken en er desnoods zelf een te maken. Ook al zou Martin van Creveld (zaterdag in de papieren Volkskrant) gelijk hebben en is een nucleair Iran helemaal geen bedreiging voor Israel, maar zijn het vooral de Israeli’s die met hun eigen paranoia moeten afrekenen, dan nog valt Ronny’s vlucht naar voren te prijzen. (sg)

Of de coupplegers in Mali het heft werkelijk in handen hebben, zal de komende dagen moeten blijken, maar één ding is al zeker: de geëscaleerde situatie in het land is een direct gevolg van de omverwerping van het Khadaffi regime in het naburige Libië. Dat zorgde voor een enorme influx aan wapens in het noorden van het land, meegenomen door Touareg milities uit het Khadaffi-getrouwe deel van het Libische leger. Die voegden zich bij de Touareg rebellen in het noorden van Mali, waardoor het Malinese leger terrein verloor. Boze soldaten trokken daarop naar de hoofdstad om een einde te maken aan de regering van president Amadou Touré, die hen van onvoldoende wapens zou voorzien. De gevolgen gaan verder dan Mali zelf.

Lees verder Fallout van de Libische campagne

“Toen het kabinet aantrad, werd gezegd dat de wet snel moest worden ingevoerd en dat er dus geen tijd was om de raad om advies te vragen. Nu zijn we anderhalf jaar verder en nog steeds is de wet niet rond. Daar zou de SER een rol kunnen spelen.”

Aldus Alexander Rinnooy Kan gisteren bij zijn afscheid als SER-voorzitter over de Wet werken naar vermogen. Het was een voorbeeld waarmee hij illustreerde dat het kabinet geneigd is een solokoers te varen. Rinnooy Kan is niet iemand die bekend staat om ongenuanceerde, impulsieve standpunten. Wat hij signaleert is een breder fenomeen.

Ook de Raad van State wordt vaker genegeerd dan haar lief is. Inzake dubbele paspoorten. Inzake minimumstraffen. Inzake de AOW. Inzake gokbeleid. CPB, talk to the hand. Woningmarktdeskundigen kunnen de pot op, want afspraak is afspraak. Het begint toch een beetje op te vallen. Dit kabinet heeft geen advies nodig.

Het zou natuurlijk zo kunnen zijn dat het kabinet Rutte bewust alle adviezen negeert, vanuit een visie op de samenleving waarin geen plaats is voor het poldermodel of voor deskundigen, die immers doorgeleerd hebben en daarom elitair zijn. Te vrezen valt echter dat het een vorm van autisme is, een gebrek aan empathie dat zich vertaalt in een manisch vasthouden aan het eigen gelijk, misschien zelfs tegen beter weten in. Dat zou allicht die eeuwige, haast neurotische grijns van de premier verklaren. (sg)

Een van de jongste landen ter wereld, Timor Leste (Oost-Timor), houdt vandaag presidentsverkiezingen. Deze verkiezingen moeten de waterscheiding worden waarmee het land van een fragiele staat overgaat naar een stabiel, maar arm land. De bevolking is massaal op reis gegaan, want iedereen moet in zijn geboortedorp stemmen.

Er zijn twaalf kandidaten, waarvan er drie werkelijk toedoen, allemaal veteranen van de vrijheidsstrijd tegen Indonesië, waarvan het land in 2002 onafhankelijkheid werd. Wie van hen wint is niet eens zo belangrijk, als de anderen hun verlies maar toegeven, zodat de regering zich kan richten op het opstuwen van Timor Leste in de vaart der volken. Misschien kan de vredesmacht van de Verenigde Naties dan tegen het eind van het jaar zijn biezen pakken.

Lees verder Timor Leste hoopt op rust

Gestaalde kaders die slechtbetaalde, laag opgeleide schoonmakers organiseren, tot staken aanzetten en zo een betere cao afdwingen – het is een goede reminder waarom vakbonden ook alweer nodig zijn. Voor ambtenarenbonden die in tijden van bezuinigingen twee procent loonsverhoging niet genoeg vinden, geldt dat minder. Niet alleen omdat de eis irreëel is, maar ook omdat het gros van de ambtenaren uitstekend voor zichzelf op kan komen. De vraag is of die twee achterbannen veel gemeenschappelijk hebben.

Uit een rondgang van Trouw blijkt dat binnen de bonden grote twijfels bestaan over de haalbaarheid van een nieuwe koepel, die (onder andere) ambtenaren en schoonmakers verenigt. Natuurlijk, zo’n koepel kan meer gewicht in de schaal leggen in Den Haag, maar er zitten toch genoeg socialistische partijen in de Tweede Kamer om als kanaal te dienen, zou je zeggen.
Lees verder Een vakbondskoepel, waarom nog?