Terwijl de Nederlandse coalitiepartijen om tafel zitten om te onderhandelen over nieuwe bezuinigingen, lijkt het zelfs Duitsland niet te lukken de broekriem aan te halen. De afgesproken bezuinigingen van vorig jaar werden bij lange na niet gehaald en ook voor dit jaar ziet het er niet goed uit, aldus Der Spiegel.

Verwacht de komende dagen dus enig leedvermaak in het zuiden van Europa. De bezuinigingen die in Nederland en Duitsland nodig zijn, zijn immers peanuts vergeleken bij wat beide landen aan de anderen voorschrijven. Als een paar miljard euro sommige rijke cijferfetisjisten al aan het twijfelen brengen, mogen ze dan nog van de verarmde Grieken verwachten dat die zich drie slagen in de rondte bezuinigen?

Als de noordelijke landen inderdaad aanhikken tegen bezuinigingen, maakt dat de weg vrij naar een relaxter beleid, dat meer de balans zoekt tussen bezuinigingen en economische stimuli. Dat is de koers die Italië onder Mario Monti vaart. The Economist hijst hem alvast op het schild. Kijk niet raar op als Europa, nu het wat rustiger is in de eurocrisis, stilletjes een andere koers gaat varen. (sg)

Het zal menigeen ontgaan zijn, maar toen Job Cohen in 2010 lijsttrekker van de PvdA werd, was dit zijn debuut als volksvertegenwoordiger, dat wil zeggen als iemand die standpunten dient uit te venten om zich te onderscheiden van anderen.

Ja, hij was twee keer staatssecretaris geweest, de tweede keer niet eens met een makkelijke portefeuillie op vreemdelingenzaken. Maar bestuurder is iets anders dan volksvertegenwoordiger. Cohens bestuurservaring zat vooral op functies (rector magnificus van de Universiteit Maastricht en burgemeester van Amsterdam) waarin hij min of meer boven de partijen de boel bij elkaar moest houden, in plaats van uit elkaar spelen.

Lees verder Job Cohen: nooit politicus geworden

Marja van Bijsterveld heeft niet het intellectuele niveau voor een minister en is in die rol de beroerdste ook, aldus bestuurder Marten Kircz van onderwijsbond Aob. De quote geeft precies aan welk imagoprobleem de onderwijssector heeft: een stelletje zeurkousen die boos worden zodra je ze tegenspreekt. Zelfs al zou het waar zijn, dan nog is het persoonlijk beledigen van de minister niet de handigste manier om in gesprek te raken over je geschilpunten.

Zelfs de meerderheid van de docenten vindt dat in het onderwijs een klaagcultuur heerst, bleek in 2009 uit een enquete van de Volkskrant. En over het salaris is men best tevreden. Terecht, als je het internationaal vergelijkt. Wie de OESO rapporten over 2010 en 2011 naast elkaar legt, ziet bijvoorbeeld dat de aanvangssalarissen in dat jaar met 2000 dollar per jaar gestegen zijn (tabellen D3.1, excel en pdf alert). Nederland hoort bij de top als het om beloning van docenten gaat.

Lees verder Onderwijs heeft imagoprobleem

Heibel weer eens om de baantjesstapelaars in de toezichthoudende sfeer. Een nieuwe wet gaat het stapelen onvoldoende tegen. Dat is niet zo gek, want die wet is gericht op symptoombestrijding: beperking van het aantal baantjes. Terwijl het echte probleem is dat toezichthoudende functies niet zwaar genoeg worden ingekleed. Was dat wel het geval, dan kostten ze aanzienlijk meer tijd en was het met stapelen vanzelf afgelopen.

De naam ‘Raad van toezicht’ (RvT) suggereert dat de leden ervan scherp toekijken wat de directie van hun instelling uitspookt. Een aantal recente affaires (COA, Codarts, diverse zorginstellingen) laat zien dat dit niet vanzelfsprekend zo is. De RvT’s zitten teveel op afstand om werkelijk toezicht te houden. Ze lijken het midden te houden tussen een raad van commissarissen en een comité van aanbeveling.

De weeffout in het model is fundamenteel en is niet op te lossen met een anti-stapelwet. Het begint ermee dat de RvT doorgaans zelf de directie aanstelt en die vervolgens moet controleren. Falen van de directie is daarmee ook een smet op het blazoen van de RvT, die daardoor van nature geneigd zal zijn de directie zo lang mogelijk te steunen. Dat ga je tegen met sterke persoonlijkheden in de RvT, liefst mensen die aan het eind van hun carriè zitten en zich niet meer hoeven te bewijzen. Eigenlijk zou na de aanstelling van een nieuwe directeur de helft van de RvT vervangen moeten worden (en dan niet door vriendjes van de directeur).

Lees verder Toezichthouders moeten toezicht houden

ToneelGroep Amsterdam moet de komende jaren waarschijnlijk tien procent van zijn miljoenenbudget inleveren, als onderdeel van cultuurbezuinigingen in de hoofdstad. Gezien de economische omstandigheden zou je dan zeggen: handjes dichtknijpen en vriendelijk dankjewel mompelen. Zo niet artistiek leider Ivo van Hove van TGA vanochtend in de papieren Volkskrant: “Als dit zo doorgaat, belanden we op een historisch dieptepunt. Gehrels [wethouder te Amsterdam] rekent ons tot de top, maar we moeten wel flink inleveren.”

Dit is nou precies de mentaliteit waardoor een groot maatschappelijk draagvlak voor bezuinigingen op cultuur is ontstaan: teruggetrokken op het eigen artistieke gelijk, weinig oog voor omstandigheden, en vooral een gebrek aan creativiteit. Alsof subsidie een conditio sine qua non is voor kwaliteit. Het valt TGA niet kwalijk te nemen dat het een succesvolle, maar ook relatief kostbare formule heeft gevonden voor zijn voorstellingen, maar bij tien procent minder vergaat de wereld niet. Wanneer je dan de woorden ‘historisch dieptepunt’ uit de kast trekt, poseer je voor het grote publiek als een aansteller.

Lees verder TGA bewijst cultuur geen dienst

Njet, luidt het korte antwoord van de Nederlandse regering, nu ook DNB-president Klaas Knot nog maar eens de noodklok luidt dat de hypotheekrente-aftrek de kapitaalmarkt doet dichtslibben. Verdere argumentatie niet nodig. En dat terwijl iedereen met enig economisch verstand al heel lang weet dat het subsidiëren van de huizenmarkt een onverantwoorde bubbel aan het creëren is.

Of wacht, er is wel argumentatie. Als we stoppen met subsidiëren, zakt de huizenmarkt in. Ja, dat klopt, net zoals de subsidiekorting op de cultuur tot een sanering van die sector leidt. De enige reden om de hypotheekrente-aftrek niet te beknotten is van populistische aard: het biedt mensen een direct voordeel waar je als politicus lekker mee scoort, terwijl de grotere nadelen zich aan het zicht van het electoraat onttrekken.

Lees verder Hypotheekrente-aftrek leidt óók tot eurocrisis