Omdat de spectaculaire ontwikkelingen in de Trumpsoap over elkaar heen buitelen, zou je bijna vergeten dat er haast dagelijks ook nog afleveringen van Brexit online komen. In de jongste episode noemt Boris Theresa’s plan een zelfmoordvest. Kennelijk denkt hij nog steeds dat de Britten zelf aan de knoppen zitten.

Hoewel Brexit een slecht idee blijft, wordt het tijd om Boris, Theresa en Jeremy uit hun lijden te verlossen. Brussel moet maar helder zijn: jongens, dit gaat ‘m niet worden, laten we stoppen met onderhandelen. Vanaf maart volgend jaar hebben jullie dezelfde handelsstatus als Rusland en Turkije, hek om Noord-Ierland, Londense banken dwingen te verhuizen naar Dublin, klaar. Hashtag kickthebritsout. (sg)

Zo’n 4500 rechts-extremisten liepen in Chemnitz een stille tocht ter nagedachtenis van geweldslachtoffers. U en ik weten dat hier sprake was van taqqiya, een in die kringen populaire term voor zoete broodjes bakken, als compensatie voor de klopjacht op buitenlanders in de dagen ervoor, mensen met een getinte huid zoals de Cubaanse Duitser wiens dood het allemaal in gang zette. Om maar aan te geven: het gaat de extremisten niet om de slachtoffers, maar om degenen die ze de schuld kunnen geven.

Enfin, genoeg onoplettende burgers trapten in het rookgordijn, want die 4500 waren heus niet allemaal hardcore nazi’s. In heel Saksen ging een veelvoud van die 4500 de straat op om te protesteren tegen het kapen van de moord in Chemnitz voor extremistische doeleinden. Zelfs met de meelopers erbij blijft het een even wanstaltige als kansloze actie. (sg)

Bezorgde burgers in Pakistan zouden graag een klopjacht op Geert Wilders en Hollanders in het algemeen organiseren, omdat ze zich in de kern van hun identiteit aangetast voelen en de regering weigert naar hen te luisteren. Ik vind dat een verwerpelijk plan, maar er is ook een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: kom uit je bubbel, bezorgde burgers hebben recht op hun gelijk.

Ik ging dus piekeren: wie ben ik dat ik anderen de maat neem? Het piekeren sloeg om in een lichte nervositeit, die weer uitgroeide tot een stevige bezorgdheid. Waarmee ik zelf een bezorgde burger was geworden en het probleem uit de wereld had geholpen. Burgers met andere zorgen dan de mijne zijn geen echte bezorgde burgers. Ze kunnen in de stront zakken. (sg)

Sinds Eisenhower, die het te druk had met Korea, is iedere republikeinse president van de Verenigde Staten een oorlog of invasie begonnen. Soms op kleine schaal (Grenada, Panama), soms op grote (Laos, Cambodja, Afghanistan, Irak). Ik moest daaraan denk bij de dood van John McCain, die als hij niet door Barack Obama was verslagen in 2008, gegarandeerd ergens het leger op af gestuurd had. Syrië waarschijnlijk, in het ergste geval Iran.

Donald Trump is een ongeliktere beer dan John McCain, George Bush of (nou, vooruit) Richard Nixon. Maar als hij heel erg boos is, gaat hij twitteren in plaats van bommen gooien. Houdt de woede aan, dan neemt hij economische maatregelen. Trump dreigt als een dolle om zich heen, maar zodra iemand ‘dealtje sluiten?’ naar hem roept, slaat hij om als een blad aan een boom. Toegegeven, we zijn er nog lang niet, maar over een paar jaar zou zomaar kunnen blijken dat Donald Trump de meest vredelievende republikeinse president sinds mensenheugenis is geweest. (sg)

In de krant las ik dat Donald Trump nu toch echt in de problemen zit. Dat lijkt mij – sorry hoor – bullshit. Trump zit nooit in de problemen, hij zit altijd in de mogelijkheden. Het web van leugens en malversaties om hem heen is steeds zo uitgebreid en ingewikkeld dat niemand het snapt. Donald zelf al helemaal niet. Maar dat geeft niet. Hij vertrouwt er simpelweg op dat hij in de verwarring weg zal komen.

In de verwarring telt immers nog maar één ding: wie geloof je? Wie nu nog het vertrouwen in Donald opzegt, moet voor zichzelf toegeven dat hij zich heeft laten bedotten. Het is zoveel aangenamer te blijven geloven in de schijnwereld waarin Amerika Weer Groots Gemaakt is. Dát is Trumps businessmodel, zijn leven lang al. Is de zaak echt niet meer houdbaar, dan laat hij de boel failliet gaat en begint opnieuw. Al leiden ze hem in boeien weg uit het Witte Huis, Donald verliest nooit. Hij is tenslotte een genie, hem krijgen ze niet klein, hij komt terug, let maar op. (sg)

Een bekend religieus fenomeen is dat mensen harder gaan geloven in het verhaal dat de boodschap ondersteunt dan in die boodschap zelf. Zo wordt het belangrijker om te geloven dat bijbelse wonderverhalen écht gebeurd zijn dan Jezus’ compassie voor hoeren, leprozen en andere sociale outcasts uit te dragen. Of dat het scheppingsverhaal bedoeld is als weerslag van fysieke gebeurtenissen. Of dat Kerst gaat over bomen en kalkoenen. Het narratief overvleugelt de boodschap.

Er is dus hoop voor het pastafarisme. Ooit begonnen als een betoog tegen het verwarren van geloof en wetenschap op scholen, inmiddels vooral bekend als een strijdgroep voor het dragen van een vergiet als religieus symbool. Het narratief begint de boodschap te verdringen. Allicht een goede reden voor een schisma onder de volgelingen. Het zal nog wel even duren, maar het vliegende spaghettimonster is op weg naar erkenning. (sg)

Wanneer ik een ‘open debat’ zou willen aangaan over de schadelijkheid van Joden voor het internationale bankwezen, is er een dikke kans dat ik een karrevracht verwensingen over me heen krijg. Ik kan dan klagen dat het debat ‘niet open’ was, maar dat zou onterecht zijn. Het debat was wel open, maar mijn sneue argumenten werden zo licht bevonden dat uitgebreide discussie niet nodig was om tot een slotsom te komen.

Soms lijkt het alsof mensen een debat pas ‘open’ vinden als ze tenminste een beetje gelijk krijgen. Of een pluimpje dat ze het onderwerp op de agenda hebben gezet. Maar een debat begint niet met de mensen die reageren. Het begint met de mensen die het entameren. Het begint met het kiezen van een levensvatbare stelling en open bewoordingen die aanslaan bij de mensen die je bij het debat wilt betrekken. (sg)

Donald Trump weet dat Angela Merkel allergisch is voor het woord ‘transferunie’. Dus is het op zich wel netjes dat hij zijn voorstel om de Nato om te bouwen tot een mechanisme om geld over te hevelen van Duitsland naar de Verenigde Staten, verpakte als een verhoging van het defensiebudget naar vier procent van het bnp.

Want hé, de Saoedi’s doen het immers ook zo, hun handelsoverschot dempen door Amerikaanse militaire parafernalia in de boodschappentas te laden. Op een gegeven moment hadden ze er zoveel van dat ze maar een oorlog begonnen in Jemen. Je moet toch wat. Andere Republikeinse presidenten begonnen zelf oorlogen. Trump laat zijn bondgenoten het voor hem doen. Ik ben benieuwd wie Angela volgens hem moet aanvallen. (sg)

Niets heeft zo’n aanzuigende werking op migranten als welvaart. Je kunt nog zoveel muren bouwen of bootjes laten dobberen, zolang je welvaart hebt, blijven ze komen. Daarom proberen felle anti-immigratiepartijen doorgaans ook de welvaart te ondermijnen, bijvoorbeeld door zich tegen de EU te keren. De nieuwe Italiaanse regering heeft zich voorgenomen om de staatsschuld tot ontploffing te brengen en mikt zelfs met anti-vaccinatiebeleid op erosie van de gezondheidszorg. Dat zal ze leren, die gelukszoekers!

Mij valt op dat de groei van de ongecontroleerde immigratie correleert met de afbouw van de ontwikkelingshulp. Die was misschien niet altijd effectief, maar gaf in elk geval de boodschap af dat het westen bereid was van haar welvaart te delen. Maar ‘zomaar’ geld weggeven, dat lag niet lekker. Als je een kanon koopt om bootjes lek te schieten weet je tenminste zeker dat niemand ten onrecht van jouw belastingcenten profiteert. Ik vraag me wel eens af wat dat over ons zegt. (sg)