Moet je net hebben als minister van emancipatie: heb je dat vrouwtje van de oppositie lekker in haar hemd laten staan, omdat ze een stuk niet helemaal had gelezen, zul je zien dat ze het alsnog gaat lezen en dan monkelen dat je tegen haar gelogen hebt.

Maar wat zeurt ze nou? Oké, er stond in die Europese brief dus ergens iets over discriminatie van homo’s in het Nederlandse onderwijs, maar niet in de conclusies, dus dan kun je niet zeggen dat de brief erover ging. Dat ze dat niet snappen in zo’n parlement. Je moet ze ook nog leren lezen.

Op de universiteit is al dat inspraakgedoe door nitwits gelukkig afgeschaft, maar in Den Haag heb je er danig last van. Voor je het weet roepen ze je weer naar het parlement voor zo’n onzindebat, terwijl je op het ministerie genoeg te doen hebt. En dan zo’n Halsema, die roept dat ze het keihard gaat spelen. Volgende keer maar beter een tok aan.

Update uit de reacties: Femke kón het stuk nog helemaal niet gelezen hebben. Het volledige verhaal hier.

In de jaren tachtig was Robert Callahan de rechterhand van de Amerikaanse ambassadeur in Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras, een bloedige dictatuur. Het was een drukke post, want de ambassade was het hoofdkwartier van de oorlog tegen Nicaragua, dat in handen van de linkse sandinisten van Daniel Ortega gevallen was. Na veel bloedvergieten kwamen er vrede en vrije verkiezingen. Enkele verkiezingen later is Ortega toch weer aan de macht. Dat vonden de Amerikanen niet leuk.

Hun wraak is dat ze Robert Callahan benoemen tot ambassadeur in Managua. Ortega – zelf ook bepaald geen lieverdje – zal niets anders kunnen dan deze oorlogsarchitect vriendelijk de hand schudden, maar heimelijk hopen dat de Verenigde Staten nog eens met gelijke munt terug betaald worden voor deze slag in het gezicht. (dank Sargasso)

“Dames en heren van de pers, het is een schandaal dat mijn film in Nederland niet te zien zal zijn. Ik heb hiertoe zelf besloten, vanwege alle stemmingmakerij die mij ten deel gevallen is. Miljoenen moslims wereldwijd staan met sabels en bommen aan de poorten van de Nederlandse ambassades. Het toont eens temeer aan met welk een gevaarlijke lieden wij hier te maken hebben.”

“In de Metro van hedenochtend kondigt mijn abjecte collega Dibi aan ook met een film te komen. Naar aanleiding van zijn uitspraken wil ik benadrukken dat ik als klein jongetje niet gepest ben door kutmarokkaantjes. Ik werd gedemoniseerd. En dat word ik nog steeds.”

“Ehm, pardon, ik liet me even afleiden, waar was ik gebleven, o ja, sabels en bommen. Welnu, ik heb besloten de vertoning van mijn film uit te stellen tot een nader tijdstip. Dan zal ik opnieuw bepalen of de algehele paniek eromheen proporties heeft aangenomen die vertoning onmogelijk maken. De vrijheid van meningsuiting is een zware slag toegebracht. Hopelijk opent dit Nederland eindelijk de ogen.”

“Mevrouw Bloesewies, mevrouw Bloesewies!”
“Sophie in ’t Veld heet ik.”
“O pardon, kennu nagaan hoeveel indruk mevrouw Bloesewies heeft gemaakt als D66-vertegenwoordiger in Europa. Heeft u al gehoord dat de groot moefti van Damascus het Europees Parlement komt toespreken?”

“Wat, het is een schandaal! Religieuze booschappen horen niet in het EP.”
“Ja, maar hij komt geen fatwa uitspreken, hoor. Hij komt praten over interculturele dialoog.”
“Niks mee te maken. Hij is een religieuze leider, dus alles wat hij zegt is een religieuze boodschap.”
“Maar hij is al uitgenodigd, u kunt er niks meer aan doen, mevrouw Bloeseveld.”

“O. Nou, als ik hem niet de mond kan snoeren, wil ik in elk geval een hartig woordje met hem wisselen over de vrijheid van meningsuiting.”

“Dames en heren, ik heb goed nieuws, we hebben 60.000 euro uitgetrokken voor een nieuw logo voor de hele rijksoverheid.”
“Heel fijn, JP, als het maar internationaal herkenbaar is.”
“Bij justitie willen we ons lekkere jarennegentiglogo alleen inleveren als het nieuwe iets deftigs heeft.”

“Het moet wel zo toegankelijk zijn dat ook mensen in onze prachtwijken het snappen, hoor.”
“En zeker niet aanstootgevend, iets waar je bij jeugd en gezin mee kunt aankomen.”
“Allemaal genoteerd, mensen. We vragen Studio Dumbar om op basis van de grootste gemene deler een zoektocht te ondernemen. Dan komt er vast een spannend nieuw logo uit.”

“Goedenavond, met Verbeek.”
“Hallo Leen, met Gaby, je weet wel, van de sollicitatiecommissie voor het burgemeesterschap van Eindhoven. Ik heb goed nieuws voor je: je hoort bij de laatste twee, je mag meedoen aan het referendum.”
“Da’s keigaaf, Gaby, wie is de andere kandidaat?”
“Rob van Gijzel.”
“Rob van Gijzel? Maar dan heb ik geen schijn van kans. Dan trek ik me net zo lief terug.”
“Tsja, Leen, dat zeiden alle anderen die ik gebeld heb ook al. Jij bent onze laatste hoop.”
“Is er echt niemand anders?”
“Ja, Johan Vlemmix. Die heeft er wel zin in, maar dan maken we het referendum belachelijk. Het referendum overslaan is ook geen optie. Dus dan maar een wedloop tussen twee partijgenoten – we krijgen niemand van een andere partij zo gek dat hij Rob z’n feestje gaat opfleuren.”
“Nou vooruit dan maar.”
“Heel fijn, Leen. Houdoe, he?”
“Ja, houdoe.”

Het moest er eens van komen: iemand klapt uit de school over de grote linkse mediasamenzwering. Weliswaar in de columnkrochten van nu.nl, maar toch. Lees hier onder andere dit:

Elke donderdagavond om acht uur is er een bijeenkomst in een bunker op een geheime plek in Den Haag. Daar wordt bepaald wat er de volgende zeven dagen wél – maar vooral niet – te zien is in het Journaal, Studio Sport of Lingo. Tijdens die bijeenkomsten is vanzelfsprekend iedereen naakt, maar dat heb je met die hippies.

“Dit weekend gaan de smerissen eraan! Hoe halen ze het in hun hoofd om acties te voeren als Feyenoord, AZ, Ajax en PSV tegen elkaar spelen? Maarten, regel jij even dat de gemeente Amsterdam iets onderneemt tegen die lui? Er moet hoe dan ook gevoetbald worden en daarom moeten we nu meteen beginnen met het beschadigen van het imago van de politie.”

Maarten van Poelgeest knikte instemmend. “Genoteerd.” Poelie ken ik ook nog van de ASVA. Inmiddels is hij wethouder van Amsterdam – héél handig.

“Nee, nee, er zijn geen taliban in Tarin Kowt, onze troepen hebben alles onder controle, ja binnenkort zal heel Uruzgan bevrijd zijn. De taliban zijn weer stof in de woestijn. We vechten overal tegen ze, we laten ze geen gelegenheid om te ademen. Ik kan u verzekeren dat die schurken erachter zullen komen, op een toepasselijk moment in de toekomst, hoe dom ze zijn en dat ze dan zullen proberen te doen alsof deze zaken nooit hebben plaatsgevonden. Nogmaals, de taliban zijn niet in Tarin Kowt, ze trekken zich in razend tempo terug uit Uruzgan en we zullen ze tot de laatste man afslachten.” (bron 1, 2)