Altijd weer een hele opluchting als de Rotterdamse stemwijzer me GroenLinks aanbeveelt. Ik blijk linkser te zijn dan ik dacht, want het is een close finish met SP en PvdD. Anderzijds, ik ben het wel op elf punten oneens met mijn partij (dat zijn merendeels de gratis geld punten – daar ben ik niet zo van). Met reserves loyaal, zal ik maar zeggen.
Al ruim tien jaar wordt de sfeer in de Rotterdamse politiek bepaald door de naijver tussen twee grote sociaal-democratische partijen, Leefbaar Rotterdam en de Partij van de Arbeid. Als de voortekenen niet bedriegen koersen beide nu eindelijk aan op een coalitie. Dat is goed nieuws voor de stad.
De tegenstelling tussen LR en PvdA heeft altijd iets kunstmatigs gehad, gericht als beide zijn op de arbeiders- en middenklasse van de stad. LR bedient daarbij grosso modo de oude (blanke) achterban van de PvdA, die zich verweesd voelde toen de stedelijke elite de allochtone arbeidersklasse als voornaamste doelgroep van haar emancipatiedrang begon te beschouwen. Beide partijen hebben echter de emancipatie van migranten aan de onderkant van de samenleving altijd als voornaam(ste) speerpunt gehad.
Vrijdag 4 oktober is de tweede editie van De Stad Schaft, denken en dromen over eten en drinken. Het thema luidt deze keer: kweekvlees. Gastheer Ernest van der Kwast ontvangt onder andere Cor van der Weele voor een goed gesprek tijdens de verantwoorde maaltijd.
Bij de eerste editie moesten stoelen bijgeschoven worden, dus reserveer snel voor een goede plek. Tijd:19 uur. Locatie: Uit je eigen stad. Kosten: 30 euro exclusief drankjes. En o ja, het is een activiteit van Rotown Magic, dus kwaliteit is gegarandeerd.
He, dat is nou sympathiek, het logo van het Groothandelsgebouw in chocola in mijn brievenbus, ongetwijfeld omdat ik mede-eigenaar ben van parkeergarage P2. Weinig mensen weten dat, maar het Groothandelsgebouw strekt zich uit tot de parkeergarage onder de Weenahof, waar mijn (inmiddels verhuurde) appartement ligt. De Weenahof is een iets minder iconisch gebouw in Rotterdam.
Aanleiding voor de surprise is dat het Groothandelsgebouw 60 jaar bestaat. Toevallig was ik er vanochtend nog even. Het blijft een van de juweeltjes van de stad.
Gisteravond hebben we als bestuur met pijn in het hart besloten om stichting Popverzamelgebouw Rotterdam, beter bekend als WaterFront, op te heffen. De laatste administratieve zaken waren afgehandeld en er was simpelweg geen reden om de stichting nog te laten bestaan. Weer een stukje popcultuur in Rotterdam definitief ten grave gedragen.
Het festival Noord Bruist, afgelopen weekeind op het Noordplein, leverde enige commotie op, vanwege de hoogte van de subsidie. De discussie ging al snel over de vraag of je wel een feestje mag vieren in de tijden van crisis, terwijl het eigenlijk over iets anders zou moeten gaan.
Twee maanden eerder vond een eindje verderop een vergelijkbaar evenement plaats, het Pijnackerplein Bluegrass festival. De opzet was kleinschaliger, maar min of meer hetzelfde: twee podia met bandjes, wat horeca eromheen en standjes waar spullen verkocht werden. De programmering was consistenter en internationaler dan bij Noord Bruist. Het publiek was blanker en, zo te zien, meer van buiten de stad.
Het grote verschil was minder direct zichtbaar. Bluegrass wordt georganiseerd door een pleinbewoner en gedragen door de buurt. Noord Bruist is bedacht door de politiek en gedropt op het plein. En zoals dat gaat met politieke initiatieven: er komt een stichting met hotemetoten in het bestuur, zodat de politici het vertrouwen hebben dat de subsidie netjes verantwoord zal worden. Die hotemetoten weten echter niet hoe je een festival organiseert, dus dat besteden ze uit aan een professionele organisatie die zijn sporen verdiend heeft (in dit geval Ducos, dat ook onder andere Rotterdam Unlimited en Parkpop doet).
Na de gemeenteraadsverkiezingen van 1998 was het crisis bij GroenLinks Feijenoord. Dankzij voorkeursstemmen waren drie van de vijf raadsleden van Turkse afkomst en die hadden besloten dat een van hen fractievoorzitter moest worden in plaats van degene die door de partij naar voren was geschoven. Als enig actief lid in Feijenoord dat nergens bij betrokken was, mocht ik bemiddelen. Er werd een modus operandi gevonden waarbij een van de Turken inderdaad fractievoorzitter werd, maar nadere afspraken voor een werkbare situatie zorgden.
Vier jaar later was ik voorzitter van de kandidatencommissie en besloot de zaak rigoureus op te schonen: op geen enkele lijst in Rotterdam mochten mensen komen alleen vanwege de stemmen van hun achterban. Dan maar wat zetels minder. In Feijenoord betekende dit dat de Turkse fractievoorzitter bleef als lijsttrekker, omdat hij zijn werk uitstekend gedaan had. Een oudgediende vond zelf dat het tijd werd om plaats te maken. De derde moest op een pijnlijke ledenvergadering de deur gewezen worden.
Vandaag spreekt de rechter het definitieve faillissement uit van stichting CAR, de exploitant van poppodium Watt, dat bijna drie jaar geleden ten onder ging. Daarmee is een streep gezet onder expertise die in ruim veertig jaar was opgebouwd. Het opnieuw opbouwen van een organisatie die in staat is een groot poppodium te runnen gaat ofwel veel tijd ofwel veel geld kosten. Dat laatste is er momenteel niet.
Mijn eerste zelfstandige woning was in Rotterdam-Zuid, aan de Dordtselaan. Hij was eigendom van een huisjesmelker, die er al jaren niets aan gedaan had. Beneden mij zat een snackbar, waarvan de frietwalm altijd in mijn huis hing. Boven mij woonde eerst een Tsjechische en daarna een zeeman. Daar weer boven zat een bordeel, dat na een poosje plaatsmaakte voor een Turks gezin waarvan alleen de jongste leden enig Nederlands spraken. Op warme dagen gooide mijn buurvrouw regelmatig emmers sop door het portiek om de junks weg te houden.
Jarenlang heb ik er met plezier gewoond, tot het tijd werd om naar een aangename, maar karakterloze flat in het centrum te verhuizen. Maar veertien jaar na dato voel ik nog steeds trots als het stadsdeel ter sprake komt, en verontwaardiging als iemand het weer eens wegzet als een allemachtig beroerde plek om te wonen – zoals programmadirecteur Marco Pastors (nota bene zelf inwoner) die Rotterdam-Zuid afgelopen weekend het slechtste deel van Nederland noemde.
Literaire instellingen in het Rotterdamse zijn dezer dagen bezig met een laatste lobby om de positie van de literatuur in het cultuurplan te verstevigen. Omdat Rotown Magic niet op de cultuurplanlijst staat, zou de gedachte kunnen ontstaan dat ‘mijn’ stichting ook op het punt van omvallen staat. Niets is minder waar.
Het grootste literaire tijdschrift van Rotterdam, Zone 5300, gaat volgend jaar gewoon door, met ruime steun van de gemeente. Een fraai nieuw nummer ligt sinds een paar dagen in de betere boekwinkel. Na het grote succes van dit jaar (4500 bezoekers, meer dan de gevestigde namen Poetry International, Lezersfeest of GDMW) zal ook het festival Duizel in het Park volgend jaar terugkeren.
In de breedte tonen de Rotterdamse letteren veerkracht door de lancering van een nieuwe website en een belangenvereniging. Er mogen dan instellingen dreigen te verdwijnen, zoals Bonheur en Tsjechov & co, er is geen reden om te wanhopen. De letteren zijn taai.
The Trees van Percival Everett, vorig jaar op de shortlist van de Booker, begint als een moordmysterie. Iemand heeft het voorzien op leden van de ... »»»Percival Everett: The trees
The first time I laid eyes on Terry Lennox he was drunk in a Rolls-Royce Silver Wraith outside the terras of The Dancers. Met die ... »»»Raymond Chandler: The big sleep and other novels
De peren van Ribbeck zijn het onderwerp van een bekend romantisch gedicht van de Duitse dichter Theodor Fontane (1819-1898), en als afgeleide van een novelle ... »»»Friedrich Delius: Die Birnen von Ribbeck
Tako Tsubo (de titel is ontleend aan een hartaandoening) volgt docent Daniel van der Craets en twee van zijn leerlingen, de pestkop Abel en diens ... »»»Pé Horst - Tako Tsubo
Hé, dacht ik, een nieuwe roman van Wole Soyinka, de eerste Afrikaanse winnaar van de Nobeplrijs voor de literatuur. Een goede gelegenheid eens iets van ... »»»Wole Soyinka: Chronicles from the land of the happiest people on earth
Treacle Walker komt met zijn kar voorbij het huis van Joseph Coppock rijden en biedt de jongen een ezelsteen en een lege kruik aan, in ... »»»Alan Garner: Treacle Walker