Columns (voor De Ingenieur)

Leve de verspilling

000a16

Staatssecretaris Joop Wijn van Economische Zaken vervoegde zich achter het katheder. Hij was in pak, maar toch casual, zoals dat tegenwoordig hoorde, als je wilde uitdrukken dat je een serieus man was, maar toch beschikte over enige zelfspot. Ik was er in mijn hoedanigheid als journalist, dus ik had de tekst die hij ging uitspreken al voor me. ‘Gesproken tekst telt’ stond erboven. Dat werd dus opletten, want voor je het wist week hij van zijn tekst af en belandde een verkeerd citaat in de krant.

Ik bladerde alvast wat vooruit, op zoek naar de plek waar hij zijn klaagzang over de teloorgang van de R&D in Nederland zou beginnen. Ah, daar stond het, op pagina drie. Het ging slecht met de innovatie in Nederland. Dat kwam niet door de bedrijven, want bedrijven waren onderworpen aan de markt en marktwerking was goed. Dus als Nederlandse bedrijven uitermate krenterig waren met R&D-uitgaven, dan was daar niks mis mee.

Lees verder Leve de verspilling

Broeders in de techniek

000a15

Allebei een hele fles wodka op, grijnsden de bardames van het hotel in Vladivostok, wijzend op het stel aan de andere kant van de bar. Pas getrouwd, uit Moskou, legden de dames nader uit. Zelf hadden ze ook niet de hele avond droog gestaan, merkte ik. Ze schoven een schaaltje met stukjes peer en chocola naar me toe. Kennelijk moest je dat eten bij sterke drank. Naast mij zat de juffrouw van de karaoke, die mij verzekerd had dat ze karaoke deed en niets anders. Het was een uur of drie ’s nachts, schatte ik in, we waren de enige overgeblevenen. Ik had aan de treinreis een langzame jetlag overgehouden en was dus klaarwakker.

Lees verder Broeders in de techniek

Het dilemma van Higgs

De Atlasdetector is een enorm vacuümvat met supergeleidende magneten erin. Hij gaat een plaatsje krijgen in de Large Hadron Collider bij het CERN in Genève. Mooi staaltje ingenieurswerk. Atlas gaat helpen in de speurtocht naar het Higgs deeltje, dat verklaart hoe alle natuurkundige krachten met elkaar samenhangen. Het Higgs deeltje! De heilige graal van de fysica. Het mysterieuze zware boson. Het Higgs deeltje is de sleutel tot het universum. Het Higgs deeltje is de capo di tutti capi onder de elementaire deeltjes. Het Higgs deeltje is sinds het in 1964 bedacht werd volstrekt onvindbaar. Maar daar gaat de Atlasdetector nu voor enkele miljarden euro’s een eind aan maken.

Lees verder Het dilemma van Higgs

Het lot van de fietsenmaker

000a13

Voor de tweede keer binnen een uur kwam er vervaarlijk gesis en gerommel onder de Landrover vandaan. Lekke band. We hadden de bewoonde wereld een halve dag geleden achter ons gelaten. Er was geen weg, alleen sporen van eerdere jeeps tussen de stenen en het zand. Redding was, met andere woorden, bepaald niet nabij. Allemaal uitstappen, gebaarde Fidel, de chauffeur.

Een uurtje geleden had hij in krap twintig minuten de auto opgekrikt, de reserveband van het dak gehaald, de banden gewisseld en de oude band terug op het dak gelegd. En dat allemaal bij temperaturen rond het vriespunt en een snijdende, kurkdroge wind. We stonden hier met z’n allen in een levensgrote vriesdroger. Voordat ik met de anderen als een groepje pinguïns ging samenscholen, vroeg ik Fidel wat er nu ging gebeuren. We hadden immers geen reserveband meer.

‘Vamos a pacharlo’, zei Fidel opgewekt.

Lees verder Het lot van de fietsenmaker

De draaitafelaar

Het zal sommigen misschien ontgaan zijn, maar de cd heeft zijn langste tijd gehad. Vinyl gaat het helemaal maken. Nou ja, dat is misschien een beetje overdreven, maar de cd-verkopen stagneren, terwijl vinyl steeds meer in trek is. Er bestaan weer zaken die uitsluitend muziek op zwarte schijven verkopen.

Nostalgie is bij de terugkeer van vinyl natuurlijk een factor. Jaren geleden zette de Britse triphopgroep Portishead al extra ruis en tikken op zijn album ‘Dummy’, zodat de cd een beetje zou klinken als een lp. En Bayer heeft onlangs een zwarte kunststof ontwikkeld waar je cd’s van kunt maken, zodat de schijfjes er weer een beetje ouderwets uit gaan zien.

Lees verder De draaitafelaar

Achterdeurtjes

Het was koel in de bus van Chieng Mai naar Nakhon Ratchasima. Beurtelings keek ik naar het vredige gezicht van mijn slapende reisgenote en het felgroene landschap van rijstvelden dat voorbijtrok, regelmatig onderbroken door lelijke dorpen met slordige betonbouw. Soms stond er een wat groter bedrijf tussen, herkenbaar aan de bewaking bij de poort en aan het bord waarop de bedrijfsnaam stond met de toevoeging ‘ISO 9001 gecertificeerd’.

Daar heb ik in Nederland nou al een hele poos niks van gehoord, bedacht ik. Zou de hype soms voorbij zijn? Hoe lang was het eigenlijk geleden dat het westerse bedrijfsleven nog massaal geloofde in de invoering van een überbureacratie om de kwaliteit van de bedrijfsprocessen op te voeren? Ik wist het niet meer. Eerlijk gezegd interesseerde het me ook niet zoveel.

Lees verder Achterdeurtjes

Creatief aanvallen

Het was weer goed raak in mei. Het ene na het andere ernstige beveiligingslek lag bloot en de hackers liepen in en uit bij allerlei systemen. Onbetwiste kampioen: een hackersteam dat zichzelf ‘Deceptive Duo’ noemt en in hoog tempo servers kraakt van banken, vliegtuigmaatschappijen en overheidsinstanties, waaronder het militaire onderzoeksinstituut Sandia Labs. Deceptive Duo richt geen schade aan, maar nagelt de betrokkenen wel aan de schandpaal, omdat computerlekken ‘de nationale veiligheid in gevaar brengen.’

Het voornemen om hard op te treden tegen computercriminelen blijft vooralsnog steken bij virusmakers. David Smith, maker van het Melissa-virus, kreeg onlangs tien jaar gevangenisstraf opgelegd. Maar goed, die virusjongens zijn toch een beetje de winkeldieven onder de computercriminelen. Ze richten weliswaar veel schade aan en er zitten soms aardige vondsten tussen, maar het is niet voor niets dat ze zo vaak tegen de lamp lopen. Erg slim zijn ze niet.

Lees verder Creatief aanvallen

Korte rokjes en analyse

Nighttown, de alternatieve poptempel van Rotterdam, alweer een poosje terug. In de kelder speelde Godspeed You Black Emperor. Zoveel publiek was er niet, want triphop was al op zijn retour. De meeste mensen hadden een goed heenkomen gezocht tegen de achtermuur, want Godspeed speelde hard. Heel hard.

Op het podium stonden twee drumstellen. Er liepen wat mensen rond met gitaren en violen. Van achterin de zaal werden wazige beelden geprojecteerd. Oogcontact met het publiek werd consequent gemeden door de dames en heren muzikanten. Dat hoorde bij het imago van de band. Vanochtend waren ze nog opgevallen door een interview in de Volkskrant waarin de leden weigerden hun namen te noemen en na enig aandringen prijsgaven dat ze allemaal Godspeed heetten. De vrouwen ook? Ja, de vrouwen ook. Nee, meer hoefde de journalist echt niet van hen te weten, vonden ze.

Lees verder Korte rokjes en analyse

Techniek is poëzie

Nog niet eens een half jaar geleden overkwam het me. Mijn mailprogramma haalde tergend langzaam een bestand van drie megabyte binnen. Even keek ik het aan, toen was mijn geduld op. Dit ging nog zeker tien minuten duren. Ik zette mijn laptop aan, koppelde die aan mijn desktop en opende het bestand waar ik mee bezig was, zodat ik tijdens het wachten verder kon werken.

Sommigen onder u denken nu: zou ik ook doen. Dat neem ik u niet kwalijk. Het is een heel natuurlijke reactie voor een werkverslaafde. Maar het is natuurlijk wel een euvele zaak. Dat realiseerde ik me na een paar minuten. Hoe is het mogelijk, dacht ik, nu heb ik al twee computers tegelijk nodig om mijn werk voor me te doen. Het wordt tijd om even stevig op de rem te trappen.

Lees verder Techniek is poëzie

Op weg naar Coroico

Niet ver buiten La Paz ligt op 4600 meter hoogte een bergpas. Hiervandaan leidt een weg naar het Amazonebassin. De weg heeft een gemiddeld dalingspercentage van zes procent. Na een kilometer of twintig is het gedaan met de twee brede banen asfalt. In plaats daarvan slingert een smalle weg van stof en stenen zich langs een loodrechte bergwand. Als je hier over de rand gaat, beland je honderden meters dieper in het gebladerte en vinden ze je nooit meer terug.

Ik zat op een fiets en ging met een noodgang naar beneden, naar het plaatsje Coroico. Daar, zo was ons beloofd, zou het tropisch warm zijn, terwijl er op de pas nog sneeuw lag. Mijn handen, voortdurend aan de remmen, deden pijn van de klappen die ze moesten opvangen. Zitten was onmogelijk, ik moest de hele tijd staan op de pedalen, mijn dijen om het zadel klemmend. Een zonnebril hield het stof uit mijn ogen. Regelmatig kwamen er vrachtwagens naar boven. Dan was het snel een veilig heenkomen zoeken op een breed plekje.

Lees verder Op weg naar Coroico