In de onlangs verschenen verhalenbundel ‘Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken’ verhaalt de jonge Rotterdamse schrijver Yusef el Halal over de hilarische pogingen van een Marokkaanse jongen om de Baja Beach Club binnen te komen. De Baja, zo weet hij, is de plek waar zoveel gewillige blonde vrouwen rondlopen dat je als gezonde Hollandse jongen niet weet waar je kijken moet.

Helaas, Mehmed komt er niet in, zelfs niet wanneer hij de moeite heeft genomen om zijn haar te kroezen en zijn gezicht zwart te maken met schoensmeer. Negers worden namelijk niet geweigerd bij de Baja, zoveel staat volgens hem vast. Dat overkomt je alleen structureel als je Marokkaan bent, en verder incidenteel als je er niet ordi genoeg uitziet. De Baja is nogal gewild, vooral onder ballerige studenten en mensen bij wie het gebrek aan smaak zich ook op latere leeftijd manifesteert (kijk vooral eens op www.baja.nl voor een nadere kennismaking met het publiek, want van ieder feest verschijnt een fotoreportage – de blootste mensen op de foto’s zijn geen bezoekers, maar personeel).

Lees verder Siliconen, piercings en rfid-chips

Een vriend van mij zat ooit in een vliegtuig van een niet nader te noemen Afrikaanse maatschappij. Nou was het hem al opgevallen dat iemand een ijskast in z’n handbagage had meegenomen, maar hoe ernstig de situatie was, bleek pas toen de piloot tegen het einde van de startbaan besloot op de rem te trappen. Het toestel dreigde niet van de grond te komen. Daarop keerde de piloot terug naar het begin van de baan, om het nog een keer te proberen. Hij verzocht de passagiers te bidden om assistentie. Dat hielp.

Lees verder Het voorrecht van vliegen

Als domineeszoon ben ik, naast dat hinderlijke moraliserende toontje, natuurlijk ook begiftigd met de gave van de exegese, ofwel de uitleg van het Woord. Deze gave is onontbeerlijk bij de uitleg van de duistere passages in de Schrift, maar komt ook van pas bij het lezen van Cobouw – om maar een andere publicatie te noemen die breed gezag geniet, in dit geval in bouwerskringen.

Het bouwdagblad voerde in de editie van 5 maart op de voorpagina een artikel onder de titel ‘Kottman hekelt Marijke Vos’. René Kottman is de eerzame topman van Ballast Nedam, aannemer te Nieuwegein. Marijke Vos is een slinkse parlementariër van groenen huize, die zich ten doel gesteld heeft de bouwsector naar de afgrond te leiden. Marijke had in de Volkskrant, na de ontdekking van zoveelste schaduwboekhouding, gezegd de bouwtop ongeloofwaardig te vinden en dat was bij René in het verkeerde keelgat geschoten.

Wat zich daar in drie kolommetjes Cobouw afspeelde, was likkebaardend lekker voor de ware exegeet.

Lees verder Het evangelie van Kottman

Katka nam me mee naar een ruimte in een andere vleugel van het gebouw. Ze straalde als altijd, in weerwil van haar serieuze zelf, en ze wist alles over de wiskundige fundamenten van neurale netwerken. De ruimte stond vol met kasten van blauw gemoffeld staal. Voor een van die kasten stond een stoel, precies op de plek waar de massieve rij door een nisje onderbroken werd. Ik zag een beeldscherm en een toetsenbord.

‘Hij is Russisch’, legde Katka verontschuldigend uit. ‘Kijk, daar lopen de waterleidingen.’

‘Waterleidingen?’ vroeg ik.

Lees verder Keep it simple, stupid

Toen ik twaalf jaar oud was, verscheen een gedaante voor mij, die mij begiftigde met bijzondere telepatische gaven als medium. Het bijzondere lag erin dat ik kon communiceren met apparaten, als het ware hun diepste gevoelens kon leren kennen. Ik erken dat ik deze gave misbruikt heb om informatica te gaan studeren. Terwijl anderen zwoegden op het schrijven van ingewikkelde programma’s, straalde ik de computer gewoon in. Maar goed, dit is niet het moment om oude koeien uit de sloot te halen.

Ik heb namelijk een bericht ontvangen van gene zijde.

Lees verder Nano nano

In de zonovergoten werkkamer van de collegevoorzitter komen twee mannen binnen. De ene is het joviale type, een beetje gedrongen, brede glimlach, duidelijk blij om de voorzitter te zien. De tweede is zwijgzamer. Hij posteert zich in een hoek en bespiedt het tafereel vanachter zijn zonnebril. De voorzitter neemt enigszins verbouwereerd het woord.

‘Goedemiddag, meneer Hasboelatov. U bent de zaakwaarnemer van professor Timofejev, heb ik begrepen. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

‘Ah, een man die meteen ter zake komt – daar houd ik van. Net als met de vrouwtjes, niet waar, voorzitter? Maar goed, ter zake dus. Zoals u weet heeft mijn goede vriend Pjetr Sergejitsj Timofejev vorig jaar vijf keer gescoord in de academische Champions League.’

Lees verder Champions League

Het bericht was te klein om de Nederlandse media te halen, maar opmerkelijk was het wel: de ruim 2500 medewerkers van het Britse Phones 4U moeten het sinds een dikke maand zonder e-mail stellen. Hun baas denkt dat ze zo drie uur meer productieve tijd per dag overhouden. Als ze iets aan elkaar te melden hebben, moeten ze maar bellen. Best toepasselijk voor een telefoonwinkel.

Nou heb ik zelf gelukkig geen collega’s, maar ik val soms in op de plek van iemand die wel collega’s heeft. Het bombardement van onzinnige informatie is inderdaad behoorlijk rampzalig. Waarom moet het hele bedrijf weten dat er een bos sleutels gevonden is bij de receptie? Als iemand ze kwijt is, komt hij daar heus zelf wel achter. Die taart van de jarige op de zevende verdieping komt via mond-tot-mond reclame ook wel op. En als het management echt iets belangrijks te melden heeft, dan komen ze het maar persoonlijk vertellen. Directieven per mail gaan toch het ene oor in en het andere uit. Kortom, ik zie wel wat in de ideeën van Jon Caudwell, de dappere ceo van Phones 4U.

Lees verder E-mail maakt lui