Al op de eerste pagina van Robert Ankers De Vergever heb je als lezer door dat hoofdpersoon Sander Schwartz een totale lamlul is wiens zelfoverschatting geleid heeft tot een leven van miskenning waaraan uiteraard anderen dan hijzelf schuldig zijn. Zo iemand die het als vanzelfsprekend ervaart dat de vrouwen die hij interessant vindt alleen al om die reden voor hem vallen. Denkt dat twee geslaagde reportages een gevierd onderzoeksjournalist van hem maken die niet meer weersproken dient te worden. Kortom, een rancuneuze eikel die het ontzettend met zichzelf getroffen heeft.

Nou kan een roman over een loser natuurlijk hartstikke leuk zijn, maar Robert Anker is geen Malcolm Lowry, die zijn consul magnifiek naar de ondergang leidt. Sterker nog, Anker laat een kans voor open doel liggen. Het grootste deel van het boek gaat op aan fantasieën over een oudere schrijver met jongere vrouwen (een genant trekje dat ik ook in de jongste romans van Paul Auster en Philip Roth aantrof) en grappig bedoelde literaire boutades.

En dat terwijl Anker op de eerste pagina’s al een interessant personage introduceert, de vergever uit de titel, een onderzoeker wiens carrière door Schwartz verwoest is en die hem zijn vergeving komt aanbieden. In de confrontatie tussen die twee had een prachtig verhaal gezeten. Anker laat het helemaal liggen ten faveure van seksistisch en egocentrisch gebabbel dat tientallen pagina’s lang helemaal niets meer toevoegt aan Sander Schwartz, die allengs een flat character wordt. Aan het eind, als de vergever zich opdringt, wordt het nog even spannend, maar dan is het al te laat om de gemiste kans alsnog goed te maken.

Paul Auster is een auteur die graag speelt met identiteiten, dus als de hoofpersoon van ‘Travels in the scriptorium’ Mr. Blank blijkt te heten, dan weet je waar het heen gaat: een puzzel om uit te zoeken wie deze man is, waarom hij zonder geheugen in deze schrijfkamer zit, wie al die mensen zijn die zich met hem bemoeien.

De aanwijzingen die Auster geeft zijn allemaal referenties naar zijn eerdere werk. Voor de kenners daarvan is dat des te leuker, maar als dit het eerste is wat je van hem leest, is het waarschijnlijk weinig bevredigend. Sowieso zijn ‘Leviathan’ en ‘Mr. Vertigo’ meer volwassen boeken die de lezer werkelijk bij de strot grijpen. Die eerste heeft een onvergetelijke beginzin, die een veel indringender zoektocht inluidt:

Six days ago, a man blew himself up by the side of a road in Wisconsin. There were no witnesses, but it appears that he was sitting on the grass next to his parked car when the bomb he was building accidentally went off.