Aan alarmerende voorbeelden van cybermisdaad is geen gebrek. Iedere deskundige – en vermoedelijk ook de meeste ondeskundigen – zal aangeven dat vastlopende computers de maatschappij kunnen platleggen en dat de risico’s alleen maar groter worden. De aandacht voor cybersecurity is groot, maar de beschikbare bestrijdingsmacht beperkt. Dat werpt de vraag op: waar moeten de prioriteiten liggen?
In augustus 2012 drongen hackers die opereerden onder de naam ‘Het snijdende zwaard der gerechtigheid’ (maar waarachter de regering van Iran vermoed werd) binnen op het netwerk van de Arabische staatsoliemaatschappij Saudi Aramco. Met een virus genaamd Shamoon besmetten ze 30.000 computers, waarvan de harde schijven gewist werden. De operationele systemen van het bedrijf bleven buiten schot en dat was maar goed ook, want het herstel duurde tien dagen. Als gedurende die tijd de grootste olieproducent ter wereld had moeten stoppen met pompen, was de economische schade niet te overzien geweest.
Weinigen buiten de wereld van cybersecurity-experts zullen de zaak Shamoon kennen. In Nederland zullen meer belletjes gaan rinkelen bij de zaak van Frank R. uit Cuijk, die honderden meisjes aanzette tot webcamseks, de beelden opnam om te verspreiden en twintig meisjes ook daadwerkelijk misbruikte.
