Resultaten voor het label kernenergie

De dilemma’s van kernenergie

Om een goede afweging te maken tussen kernenergie en andere vormen van energieopwekking, moet je eerst helder maken wat je onder kernenergie verstaat. Afval blijft hét probleem.

Bij discussies over kernenergie is het al gauw: voor of tegen? Dat is ook een hele valide vraag vindt ir. Behnam Taebi, maar voor je die zinnig kunt beantwoorden, moet je eerst goed in kaart brengen wat kernenergie is. ‘Dat is namelijk geen bulktechniek’, legt hij uit. ‘Er zijn allerlei varianten, in de manier van opwekking en in het afval dat ze achterlaten. Welke je kiest, heeft gevolgen voor de ethische afweging of het, voor zowel huidige als toekomstige generaties, rechtvaardig is om die te gebruiken.’

Op dit moment zijn er ruwweg twee technieken in gebruik. De ‘Amerikaanse’ methode gebruikt alle splijtstof één keer en slaat het restproduct dan ondergronds op, waar het 200.000 jaar lang radiotoxisch blijft, ofwel op een gevaarlijk niveau radio-actief. De ‘Europese’ methode, ook wel bekend als de gesloten cyclus, hergebruikt de splijtstof, zodat uiteindelijk afval overblijft dat nog maar 10.000 jaar radiotoxisch is. Dat laatste klinkt beter, maar het recyclen van de splijtstof kost veel energie en je moet meer nucleaire activiteiten ondernemen, met alle gevaren van dien. Bovendien brengt het veel transport van gevaarlijk materiaal met zich mee, dat bovendien geschikter is om kernwapens mee te maken.

Lees verder De dilemma’s van kernenergie

De biografie van uranium

Niet militaire maar wetenschappelijke ambities leidden tot de uitvinding van de atoombom, is de centrale stelling van Amir Aczels boek over de geschiedenis van uranium. Hij heeft een punt, maar laat er ook veel liggen.

‘Uranium wars’ presenteert zich als een biografie van het element uranium op aarde. Logisch dus dat het begint met het ontstaan van het zonnestelsel. Dat geeft Amir Aczel, docent wetenschapsgeschiedenis aan Boston University, ook meteen de gelegenheid een en ander over de atomaire samenstelling van het element te vertellen. De menselijke ontdekking van uranium staat op naam van anonieme mijnwerkers in Bohemen, die het identificeerden als een metaal waar je helemaal niks mee kon. Pas in 1781 gaf een lokale apotheker, Martin Klaproth, het element een naam: uranium, naar de zojuist ontdekte planeet Uranus.

Via Mendeleyev, Röntgen en Becquerel belandt Aczel bij Marie Curie. Daar begint het verhaal dat hem werkelijk interesseert: de jacht op de onvermoede krachten in de kern van uranium. Waar andere boeken doorgaans ervoor kiezen ofwel de wetenschappelijke ofwel de politiek-militaire lijn naar de bommen op Japan te volgen, doet Aczel allebei tegelijk. Beide zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en de wetenschappelijke ambities waren in zeker opzicht leidend.

Lees verder De biografie van uranium

Kernenergie kan – maar nu nog niet

Kernenergie is emotie. Je bent voor of tegen, en daar verzin je dan argumenten bij. Sinds het Kyoto-verdrag voor reductie van de CO2-opslag van kracht werd, kijken Westerse landen weer voorzichtig naar de nucleaire energie-optie. Die heeft immers uitstootvoordelen. Voordat die opwegen tegen de twijfels zijn echter significante verbeteringen nodig op het gebied van uraniumwinning, reactorveiligheid en afvalverwerking. Die verbeteringen zijn in zicht, maar nog lang niet toepasbaar.

Het gaat goed met kernenergie. In Nederland mondjesmaat, met het openhouden van Borssele tot 2033, maar elders meer geprononceerd. Finland bijvoorbeeld besloot in 2002 een nieuwe kerncentrale te bouwen, om emissiedoelstellingen te halen en afhankelijkheid van Russische olie en gas te verminderen, maar vooral omdat het de goedkoopste manier van energie-opwekking was. Het verrassende besluit viel onder verantwoordelijkheid van een regering waarin ook de Groenen vertegenwoordigd waren, al verlieten die na enig intern gesoebat om deze reden wel het kabinet. Dichtbij huis heeft alleen Frankrijk nog plannen om bij te bouwen.

Lees verder Kernenergie kan – maar nu nog niet