Resultaten voor het label watt

Tien jaar na het faillissement van Watt

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat ik als voorzitter naar de rechtbank ging om het faillissement van poppodium Watt aan te vragen. In mijn leven heb ik me nooit zo verraden gevoeld als toen door de gemeente Rotterdam. De afronding van dat faillissement heeft geduurd tot februari 2013 en al die tijd heeft het me veel tijd en energie gekost. Ik heb wel eens begrepen dat de rechtszaken van de curator de gemeente uiteindelijk meer geld gekost hebben dan wat het gekost had om de tent te redden. Dat voelt als een soort genoegdoening, maar treurig blijft het.

Lees verder Tien jaar na het faillissement van Watt

Voorlopig geen groot poppodium in Rotterdam

Vandaag spreekt de rechter het definitieve faillissement uit van stichting CAR, de exploitant van poppodium Watt, dat bijna drie jaar geleden ten onder ging. Daarmee is een streep gezet onder expertise die in ruim veertig jaar was opgebouwd. Het opnieuw opbouwen van een organisatie die in staat is een groot poppodium te runnen gaat ofwel veel tijd ofwel veel geld kosten. Dat laatste is er momenteel niet.

Lees verder Voorlopig geen groot poppodium in Rotterdam

Curator Watt krijgt geen gelijk

1802

De rechter heeft gesproken: de curator van Watt krijgt geen gelijk bij zijn vordering dat de gemeente Rotterdam verantwoordelijk is voor de aangerichte schaden en dus moet betalen aan de schuldeisers. Grosso modo geeft de rechtbank twee argumenten.

Juridisch technisch is het argument dat enkele schuldeisers vanaf het begin goed op de hoogte waren van de situatie bij Watt, zodat hun vorderingen niet terecht zijn. Omdat de curator namens alle schuldeisers optreedt en dus enkele daarvan geen schuldeiser zijn, sneuvelt de vordering namens alle schuldeisers. De rechtbank laat expliciet open of er andere schuldeisers zijn, die wel de gemeente aansprakelijk kunnen stellen.

De tweede gaat over de reikwijdte van de door de gemeente afgegeven garantie. De tekst van de garantie geeft geen beperking in tijd, maar de rechter lijkt mee te gaan in de interpretatie van de gemeente dat de garantie ophield zodra WaterFront aan het roer stond bij Watt. De interpretatie van WaterFront is altijd geweest dat de garantie zich ook uitstrekte tot lijken die nadien nog uit de kast vielen (zeker toen bleek dat de gemeente zelf een enorm lijk verstopt had, waarschijnlijk uit vrees dat WaterFront zou afhaken als we ervan wisten).

Of en zo ja hoe er nog een vervolg komt, is niet duidelijk. We gaan eerst met z’n allen de uitspraak eens goed bestuderen. Wat er ook gebeurt, een groot poppodium krijgt Rotterdam voorlopig niet.

Aan Watt kleefde risico

1789 - Knipsel AD: Aan Watt kleefde risico

Ook het Algemeen Dagblad wijdt een artikel aan de zitting over Watt van gisteren. Grappig om te zien dat waar de Telegraaf via de curator redeneert, het AD dat langs de lijn van de gemeente doet. De gemeente vindt het niet eerlijk dat ze nog meer geld kwijt zou zijn aan schuldeisers die al eerder van overheidsgeld geprofiteerd hebben. Begrijpelijk dat je dat vindt als gemeente, maar dat had je moeten bedenken voordat je je garantie afgaf.

‘Gemeente misleidde Watt’

1788 - Knipsel Telegraaf: Schuldeisers Watt misleid

Aldus een knipsel uit de Telegraaf vanochtend. Die laatste zinnen behoeven misschien wat uitleg. Volgens de oude eigenaren van Watt had de gemeente beloofd dat er geen ander groot poppodium in Rotterdam zou komen. Toen het Urban Culture Podium werd aangekondigd, vonden die eigenaren dit een schending van de afspraak. De gemeente ontkende. Maar de vraag is dus of de gemeente, als Watt indertijd meteen failliet was gegaan, niet een forse schadeclaim tegemoet had kunnen zien. De gemeenteraad is vertrouwelijk over die correspondentie ingelicht.

Lees verder ‘Gemeente misleidde Watt’

Eerste zitting over Watt

1787

Zoals eerder aangekondigd daagt de curator van Watt de gemeente voor de rechter. Na inleidende schermutselingen op papier was vandaag de eerste zitting bij de rechtbank in Rotterdam. Heel erg spannend was het niet.

De curator houdt vol dat de gemeente de architect is van de overname van Watt door WaterFront en What’s Live, dat de gemeente voor de te verwachten financiële ellende een garantie heeft afgegeven en dat de gemeente zich daar niet aan kan onttrekken nu die ellende zo groot bleek te zijn dat Watt eraan failliet ging. De gemeente ontkent alles en werpt een aantal procedurele bezwaren op tegen de precieze manier waarop de curator zijn zaak heeft opgebouwd.

Vaak kun je aan de hand van de vragen die de rechtbank stelt, een beetje afleiden welke richting ze uitdenkt. Daar was vandaag geen sprake van. Na twee langdurige pleitrondes volgden nog een paar feitelijke vragen. Toen was het afgelopen. Vonnis in de tweede helft van januari. Het zou mij niet verbazen als dat een tussenvonnis wordt, waarbij de rechtbank een of beide partijen opdracht met additionele bewijsvoering te komen. Zoals eerder gezegd: dit gaat nog wel even duren.

Tinymusic pikt erfenis WaterFront op

1771

Eergisteren kreeg ik een cd’tje in handen gedruk van Tinymusic, een jonge Rotterdamse organisatie die op kleine schaal concerten organiseert. De cd, vol mooie liedjes waarin ik opvallend vaak Leonard Cohen vond doorklinken, wordt gratis uitgedeeld aan bezoekers van de concerten.

Tinymusic is een van de tekenen dat de Rotterdamse popcultuur ondanks tegenwerking vanuit het stadhuis niet stuk te krijgen is. De kleine concerten van onbekende bands passen in de traditie van het Cantina Sidekick programma van WaterFront. Met Heidegger is er ook al een nieuwe zaal voor het alternatievere aanbod.

Kortom, terwijl ik me voorbereid op de rechtszaak rondom Watt (eerste akte vermoedelijk nog dit najaar), draait de jonge stad op volle toeren om de schade te repareren.

Curator Watt start procedure tegen gemeente

1734

Het zat er al even aan te komen, maar vandaag is het zo ver. De curator van Watt gaat de gemeente voor de rechter dagen wegens het niet nakomen van garanties. De procedure kan jaren gaan duren, want tot nu toe graaft de gemeente zich behoorlijk in.

Watt nam ooit op verzoek van de gemeente een grote schuldenlast en onvoordelige contracten over van de vorige exploitant, die aan de vooravond van het jongerenjaar failliet dreigde te gaan. Watt kreeg toen de verzekering dat alle lijken uit deze kast voor rekening van de gemeente waren.

Dat ontkent de gemeente nu. Ten eerste stelt ze dat ze nauwelijks een rol had bij de overname en ten tweede dat ze alleen beloofd had de lijken in de kast te houden tot die bij Watt werd afgeleverd. Anders gezegd: die sufferds van Watt haalden zich volgens de gemeente welbewust en zonder rugdekking een miljoenenschuld en een onbekend aantal lijken op de hals.

Enfin, u mag zelf bedenken hoe plausibel u dat verhaal vindt. Gokken hoe lang de procedure gaat lopen mag in het commentaarveld.

Watt, het politieke sluitstuk (alhoewel…)

1729

Gisteravond vond dan eindelijk het debat over het rekenkamerrapport inzake Watt plaats. Ik was er niet bij, maar gelukkig kun je het helemaal naluisteren. Uiteraard gebeurde er niks van belang meer, hoewel het gedraai van raadsleden en college bij vlagen komisch was.

Het draaide allemaal om het woord ‘verwachtingen’. De rekenkamer had dat woord geïntroduceerd om geen uitspraak te hoeven doen in hoeverre ze vond dat de op papier gestelde afspraken tussen Watt en de gemeente juridisch sluitend waren.

De politici grepen het woord aan om het helemaal niet over de papieren afspraken te hoeven hebben, maar te doen alsof er alleen maar vage soort-van-afspraken waren, die vooral in het hoofd van derde partijen bestonden. Als die partijen het gevoel hadden dat er harde afspraken waren, hadden ze die maar op papier moeten zetten met de handtekening van de gemeente eronder.

Enfin, die papieren zijn er dus, want ik ben nu eenmaal zo’n hinderlijk type die al zijn mail bewaart. Ik mag nog niet zeggen wat de curator gaat doen, maar ik durf wel te voorspellen dat dit toch niet de laatste keer geweest is dat de gemeenteraad zich over het dossier gebogen heeft.

Inspreektekst over Watt

1721

Gisteren had ik inspreektijd gevraagd in de commissie JOCS van de Rotterdamse gemeenteraad, om vervolgens bevraagd te worden. Het was een stevige discussie, die ik niet helemaal hier kan weergeven. Hieronder wel de voorbereidende tekst die ik naar de commissie gestuurd had.

“In haar reactie op het rapport van de rekenkamer over Watt en opnieuw in de beantwoording van vragen door uw lid Anton Molenaar, geeft het college een trap na in de richting van Watt door te doen voorkomen alsof stichting CAR zelf verantwoordelijk is voor de fatale beslissing om MyTown Horeca bv over te nemen. Aanvankelijk wilde ik dit laten passeren, maar op verzoek van de heer Molenaar zal ik toch een korte toelichting geven.

CAR (dwz WaterFront en What’s Live) is altijd een pertinent tegenstander van de overname geweest. We hebben op diverse momenten de verantwoordelijke wethouder en ambtelijke dienst gewezen op de risico’s, die CAR niet kon dragen. Uiteindelijk zijn wij slechts akkoord gegaan na nadrukkelijke toezeggingen dat de gemeente alle schade uit de overname zou dekken. Zelf konden wij die schade vooraf niet overzien, omdat wij geen inzicht kregen in de accountantsrapporten die de gemeente had laten maken.

Op het moment van de overname zat de gemeente aan het stuur bij CAR. De door de gemeente aangestelde kwartiermaker was tijdelijk voorzitter. De juridische dienst van de gemeente stelde het contract op en verwerkte concessies die de gemeente rechtstreeks aan de verkopers deed. De rest van het bestuur van CAR hoorde vaak pas achteraf wat er speelde, vergezeld van de opmerking dat men zich geen zorgen moest maken, want er was immers een afspraak dat de gemeente de schade zou afvangen.

Vlak voor de overname definitief werd, heeft CAR nogmaals nadrukkelijk aan de bel gehangen dat de kosten wat betreft zowel schulden als geluidsproblematiek uit de hand dreigden te lopen. Dat inzicht was voor de gemeente, die wist dat CAR het risico niet dragen kon, geen reden om de zaak af te blazen.”