Het was een mooi plan: poppodia Watt en WaterFront fuseren tot één bruisend podium in het oude Nighttown-pand aan de West-Kruiskade, en zo het oude WaterFront-pand aan de boompjes vrij maken voor een Urban podium. Het liep uit op een nachtmerrie die ik op pole position moest meemaken.
Stichting Culturele Activiteiten Rotterdam (Watt) is teleurgesteld over het zojuist bekend gemaakte collegebesluit om geen steun meer te bieden aan Watt. Het besluit is een schending van een in december 2008 door het vorige college afgegeven garantie, die behelsde dat de gemeente het tekort van Watt over 2009 zou aanvullen, gezien de grote financiële risico’s die Watt op aandringen van de gemeente zou nemen.
Lees verder Persbericht: Watt teleurgesteld over collegebesluit
Nou, iedereen heeft het kunnen lezen: de gemeente laat Watt nog eventjes bungelen. Sinds we eind vorig jaar ons tekort meldden, zijn we nauwelijks opgeschoten. Dat is natuurlijk niet leuk voor management en medewerkers.
Wat een straightforward zaak leek – de gemeente had toen ze ons eind 2008 deze sanering toevertrouwde een garantie gegeven dat ze het tekort over 2009 zou dekken – dreigt nogal een nachtmerrie te worden. Immers, zodra de woorden ‘dreigend faillissement’ in de krant staan, trekken leveranciers de touwtjes strak. Zie onder die omstandigheden nog maar eens een prominente artiest te boeken voor het najaar.
Enfin, we gaan maar lobbyen bij de nieuwe gemeenteraadsleden, die zich die garantie uiteraard niet herinneren. We houden het vertrouwen dat de gemeente uiteindelijk haar bestuurlijke verantwoordelijkheid zal nemen, maar ze laat ons er wel hard voor werken.
‘Bijna failliet’ klinkt natuurlijk beter dan ‘bijna gered’, dus de eerste variant komt in de media lekkerder door, maar bij mij is sinds gisteren juist een grote last van de schouders gevallen. Er is nog een kans dat het mis gaat, maar in principe is er een akkoord over het voortbestaan van Watt.
Toen we in januari 2009 begonnen, wisten we dat we een volledig nieuwe organisatie moesten opbouwen uit de puinhoop van de vorige eigenaren, die hun zaken zo slecht op orde hadden dat ze binnen een paar maanden na opening failliet dreigden te gaan. Dat ging veel geld kosten, wisten zowel wijzelf als de gemeente. Uiteindelijk werd het 1,8 miljoen: 1,3 verlies in de exploitatie (veel eenmalige opstartkosten, maar ook tegenvallende bezoekers vanwege de crisis) en 0,5 aan ingrepen in het gebouw, zoals de aanleg van een derde concertzaal.
Watt heeft 2009 afgesloten met een tekort dat zes ton groter is dan de zes ton die al was voorzien, maakte wethouder Rik Grashoff gisteren bekend tijdens een commissievergadering van de Rotterdamse raad. Wat iedereen natuurlijk wil weten is: hoe komt dat?
Tsja, daar zijn we nog over aan het steggelen. De problemen worden deels veroorzaakt doordat er meer lijken in de kast van de vorige eigenaars zaten dan verwacht. Daarvoor heeft de gemeente een garantie afgegeven. Anderzijds heeft Watt minder gepresteerd dan vooraf voorzien, wat deels dan weer komt door de economische crisis. Het businessplan van Watt is gebaseerd op de prestaties van vergelijkbare podia elders in het topjaar 2007. Er zal dus bezuinigd moeten worden.
Wie zal ik eens vragen voor mijn verhaal over de Rotterdamse dancesector? Nou, dacht NRC-correspondent Mark Hoogstad, blanke mannen van boven de veertig natuurlijk. En dus verscheen gisteren in de papieren krant een klaagzang van ouwe lullen die het niet kunnen hebben dat hun hoogtijdagen voorbij zijn.
Soit, zou je zeggen, ware het niet dat de politiek geneigd is ernaar te luisteren en het verhaal ook een sneer onder water bevat naar Watt, waar de twintigers en dertigers van WaterFront tegenwoordig de dienst uitmaken. En maar klagen dat de jonge generatie geen kans krijgt. Volstrekte onzin uiteraard, slechts bedoeld door de oude garde om haar eigen onmisbaarheid te propageren.
Bij een motie ergens met een nummer in de tachtig wist LR-raadslid Ronald Buijt het ook allemaal niet meer en gaf als stemverklaring: “Ja, gut, ik geef mijn fractie in overweging: denk er zelf nog maar even over na.” Het aantal moties liep net iets over de honderd, gevolgd door nog een handjevol amendementen. Maar uiteindelijk kon burgemeester Aboutaleb iets voor enen tevreden afhameren met de constatering dat de begroting de afgelopen jaren niet zo snel was behandeld.
Alleen SP en LR stemden tegen de begroting en LR ook tegen de ombuigingen in het cultuurplan. Watt krijgt zes ton voor de dekking van frictiekosten als gevolg van de fusie eerder dit jaar (daarom zat ik ernaar te kijken) en Blijdorp ontsnapt uiteraard aan de aangekondigde bezuinigingen. Heetste hangijzer was de logiesbelasting, die heringevoerd gaat worden. Want hoewel de moties zo’n beetje allemaal over het uitdelen van extraatjes gingen, moest deze begroting toch vooral de broekriem aanhalen – al zal naar verwachting het nieuwe college volgend jaar pas echt het mes erin zetten.
Gisteren liep ik voor het eerst in twee maanden weer eens door het pand van Watt. Daar is in de zomer veel gebeurd. Voor het publiek is een tweede garderobe gemaakt, zodat mensen in de winter niet meer buiten in een lange rij hoeven te wachten. Binnenkort worden nog de trappen naar de basement vernieuwd.
De cafézaal – nodig voor de oude Waterfront-programmering – is zo goed als af, inclusief een vast podium en een kleedkamer voor de muzikanten. Er zijn verschillende mogelijkheden om hem van het restaurant af te scheiden. Achter de schermen zijn de kantoren voor de medewerkers afgemaakt (we hebben nu wc’s!).
Voor de omwonenden is het geluid beter afgeschermd dan ooit, dankzij zware deuren en dito geluiddempers in de luchtkanalen. Pas als de programmering goed op gang komt, weten we echter of de maatregelen voldoen om de nachtrust van de buurtbewoners te garanderen.
Kortom, we hebben binnen een half jaar drie organisaties (Waterfront, What’s Live en MyTown Horeca) aaneen gesmeed tot een efficiënt geheel en een heleboel problemen met het gebouw opgelost, terwijl de deuren gewoon open bleven. Vanaf volgende week kunnen we werkelijk volle kracht vooruit.
Eerst maar even iets citeren van het blog van Leefbaar cultuurwoordvoerder Anton Molenaar: “Op 14 mei is er een benefietconcert in Watt voor de Gazastrook. De opbrengst aan de deur (10 euro per kaartje) gaat naar de Free Gaza Movement. Verder sponsoort de gemeente Rotterdam deze politieke manifestatie door de zaal gratis te verhuren. (…) Het is een organisatie die zegt vanuit Cyprus alleen medicijnen en voedsel per boot te sturen naar de Gazastrook. Israel heeft dit aanvankelijk toegestaan, maar recentelijk is er ook door Israel opgetreden omdat het gezien wordt als een methode voor wapentransport naar Hamas.”
Zoals mijn trouwe lezers weten, steek ik nogal wat onbetaalde tijd in de poppodia Watt en WaterFront, om te helpen de Rotterdamse popcultuur overeind te houden. Dat is echter een verkeerde voorstelling van zaken. In werkelijkheid ben ik daar namelijk geïnstalleerd als vriendje van Rik Grashoff, zo lees ik bij Leefbaar Rotterdam, vermoedelijk om mijn zakken te vullen. De achterbaksheid van GroenLinks kent tenslotte geen grenzen.
Om die reden houden we volgende week een extra ledenvergadering, om na te kaarten over de affaire Ramadan en te kijken hoe we graag de buit zouden verdelen van onze vileine actie om de VVD uit het college te werken. Persoonlijk zie ik Rik graag verkeer of milieu erbij doen. Mocht hij een van die portefeuilles krijgen, dan neem ik graag de credits dat mijn onzichtbare hand hem een vriendjesdienst terug heeft bewezen.
Gisteren vergaderde – in afwezigheid van de VVD-fractie – de gemeenteraadscommissie JOC over onder andere de voortgang van Watt en WaterFront. Ik was erbij en bedacht dat ik hier ook al een hele poos geen update heb gegeven. Bij deze dus.
Watt begint, na de onvermijdelijke organisatorische dip als je drie organisaties moet integreren, redelijk op stoom te komen. Er is echter een fors geluidsprobleem: de buurt heeft heel erg last van ons. Daardoor kunnen we lang niet zoveel programmeren als we zouden willen, met name weinig dancefeesten, omdat de bassen daarvan het hardst dreunen van allemaal. Dat betekent ook dat we een exploitatieprobleem hebben, want dance is de moneymaker van Watt, niet de concerten. Vanavond geef ik acte de présence op een buurtvergadering om nogmaals om begrip van de omwonenden te vragen.
Quartier Trois Cents is een arbeidersbuurt in Pointe-Noire, de economische hoofdstand van de Republiek Congo (Brazzaville). Het is de plek waar schrijver Alian Mabanckou opgroeide ... »»»Alain Mabanckou - Broken Glass
Eigenlijk zijn boeken als Rombo van Esther Kinsky niet aan mij besteed. Het is een nagenoeg plotloze verzameling impressies: veel landschapsbeschrijvingen, passages uit encyclopedieën en ... »»»Esther Kinsky - Rombo
Het grafmonument voor Witte de With in de Rotterdamse Laurenskerk is controversieel. Het verdient een kader om het in een hedendaagse context te zetten. Drie ... »»»Een project van Letterhaven: Witte de With ingekaderd
Het uitgangspunt van Wij zijn licht, de bekroonde debuutroman van Gerda Blees, is een krantenberichtje over een woongemeenschap die besloot te gaan leven van het ... »»»Gerda Blees: Wij zijn licht
Cahier d'un retour au pays natal, in de Engelse versie die ik las Return to my native land is het meesterwerk van schrijver Aimé Césaire, ... »»»Aimé Césaire: Return to my native land
Zelf kende ik alleen de reputatie van Lord of the Flies, als een parabel over het uiteenvallen van de beschaving onder een groepje jongens dat ... »»»William Golding & Aimée de Jongh: Lord of the Flies