Stichting Culturele Activiteiten Rotterdam (Watt) is teleurgesteld over het zojuist bekend gemaakte collegebesluit om geen steun meer te bieden aan Watt. Het besluit is een schending van een in december 2008 door het vorige college afgegeven garantie, die behelsde dat de gemeente het tekort van Watt over 2009 zou aanvullen, gezien de grote financiële risico’s die Watt op aandringen van de gemeente zou nemen.

Watt is met name teleurgesteld omdat het college een alternatief plan, dat evenveel kost als het stukgelopen plan van het college zelf, niet serieus in overweging heeft willen nemen. Watt roept daarom de gemeenteraad op om dit plan alsnog te bestuderen. Anders zal de 2,5 miljoen euro die de gemeente tot nu toe in Watt stak, verloren blijken. Watt is sinds begin dit jaar rendabel.

De afgelopen dagen hebben diverse instellingen, waaronder Rotterdam Marketing en de Rotterdam Media Commission, het college opgeroepen om Watt te behouden vanwege onder andere het economische en imago-belang van Watt voor Rotterdam.

Het nieuwe Watt is een fusie van het oude Watt en WaterFront, bedoeld om Watt te redden met het oog op het jongerenjaar. Het is een zure constatering dat nu het jongerenjaar voorbij is, ook Watt kennelijk als overbodig wordt beschouwd.

Nou, iedereen heeft het kunnen lezen: de gemeente laat Watt nog eventjes bungelen. Sinds we eind vorig jaar ons tekort meldden, zijn we nauwelijks opgeschoten. Dat is natuurlijk niet leuk voor management en medewerkers.

Wat een straightforward zaak leek – de gemeente had toen ze ons eind 2008 deze sanering toevertrouwde een garantie gegeven dat ze het tekort over 2009 zou dekken – dreigt nogal een nachtmerrie te worden. Immers, zodra de woorden ‘dreigend faillissement’ in de krant staan, trekken leveranciers de touwtjes strak. Zie onder die omstandigheden nog maar eens een prominente artiest te boeken voor het najaar.

Enfin, we gaan maar lobbyen bij de nieuwe gemeenteraadsleden, die zich die garantie uiteraard niet herinneren. We houden het vertrouwen dat de gemeente uiteindelijk haar bestuurlijke verantwoordelijkheid zal nemen, maar ze laat ons er wel hard voor werken.

‘Bijna failliet’ klinkt natuurlijk beter dan ‘bijna gered’, dus de eerste variant komt in de media lekkerder door, maar bij mij is sinds gisteren juist een grote last van de schouders gevallen. Er is nog een kans dat het mis gaat, maar in principe is er een akkoord over het voortbestaan van Watt.

Toen we in januari 2009 begonnen, wisten we dat we een volledig nieuwe organisatie moesten opbouwen uit de puinhoop van de vorige eigenaren, die hun zaken zo slecht op orde hadden dat ze binnen een paar maanden na opening failliet dreigden te gaan. Dat ging veel geld kosten, wisten zowel wijzelf als de gemeente. Uiteindelijk werd het 1,8 miljoen: 1,3 verlies in de exploitatie (veel eenmalige opstartkosten, maar ook tegenvallende bezoekers vanwege de crisis) en 0,5 aan ingrepen in het gebouw, zoals de aanleg van een derde concertzaal.

Kortom, ik ben hartstikke trots op de medewerkers van Watt, die binnen een jaar een rendabel bedrijf uit de grond gestampt hebben (we maken nu winst), terwijl het podium gewoon doordraaide. Zij zouden het niet verdienen als de molensteen uit het verleden Watt alsnog de kop zou kosten.

Wie zal ik eens vragen voor mijn verhaal over de Rotterdamse dancesector? Nou, dacht NRC-correspondent Mark Hoogstad, blanke mannen van boven de veertig natuurlijk. En dus verscheen gisteren in de papieren krant een klaagzang van ouwe lullen die het niet kunnen hebben dat hun hoogtijdagen voorbij zijn.

Soit, zou je zeggen, ware het niet dat de politiek geneigd is ernaar te luisteren en het verhaal ook een sneer onder water bevat naar Watt, waar de twintigers en dertigers van WaterFront tegenwoordig de dienst uitmaken. En maar klagen dat de jonge generatie geen kans krijgt. Volstrekte onzin uiteraard, slechts bedoeld door de oude garde om haar eigen onmisbaarheid te propageren.

Lees verder Ouwe lullen over Rotterdamse dance