Net als eerdere boeken die ik van Yuri Herrera las, speelt Kingdom Cons zich af aan de Mexicaanse zijde van de grens met de Verenigde Staten. Een droomwereld waarin iedereen bezig is met ‘de andere kant’. Een wereld van arme mensen op zoek naar iets beters, mensen die weten dat die zoektocht door schimmige onderwerelden leidt, maar daar liever niet teveel aan denken.

De hoofdpersoon van Kingdom Cons is Lobo, een muzikant die sappelt in de bars van een grensstadje, totdat hij de aandacht trekt van een drugsbaas, De Koning, die hem uitnodigt in zijn Paleis. Vanaf dat moment verliest Lobo zijn naam en wordt De Artiest op een plek waar iedereen onder zijn bijnaam leeft. Het Paleis leeft voortdurend onder hoogspanning en de vraag is of De Artiest zich daarin staande gaat houden.

Het knappe van Yuri Herrera is dat hij je binnen een paar pagina’s bij de lurven heeft en zijn wereld binnen sleept (wat ook wel moet, want hij schrijft dunne boeken). Hoe hij dat precies doet, zie ik ook na herlezing niet precies. Zijn personages zijn bijna naamloze getormenteerde schimmen, hun wereld is onwerkelijk en wreed. De connectie met de gewelddadige werkelijkheid aan de Mexicaanse grens is helder, maar tegelijk ook niet. Alle afzonderlijke zinnen zijn kraakhelder, maar in de nevel ertussen weet Herrera onwaarschijnlijk veel op te roepen.

Een besmettelijke ziekte, overgebracht door muggen, heerst in de stad. Iedereen blijft binnen. De naamloze held heeft zich eindelijk het bed van de buurvrouw in gekletst als zijn telefoon gaat. De baas van een criminele clan aan de lijn. Hij moet een klus doen. De Mexicaanse auteur Yuri Herrera slaagt er in The transmigration of bodies opnieuw in om binnen een paar pagina’s een onwerkelijke sfeer te scheppen, net als in Signs preceding the end of the world.

Het plot, dat tegen het eind een beetje rammelt, is eigenlijk niet zo belangrijk. Het gaat om de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen berust in een maatschappij waarin geweld de norm is. Toeval, onhandigheid, misverstanden – het zijn de belangrijkste oorzaken van de strijd tussen de twee clans. De held heeft de gave om ze met woorden uit elkaars haren te houden. Terwijl hij dus zo snel mogelijk weer met de buurvrouw de koffer in wil duiken.

The transmigration of bodies is een hard-boiled detective in de barrio. Verlaten straten, personages die wel bijnamen hebben maar geen echte, handelingen die alleen maar fatalisme uitstralen. Alles door Herrera in eenvoudige zinnen geschetst. Je vraagt je af hoe hij dat in ’s hemelsnaam voor elkaar krijgt, je met zo weinig middelen meesleuren in zijn wereld.

Meteen in de eerste alinea van ‘Signs preceding the end of the world’ verdwijnen een oude man en een auto in een gat dat plotseling ontstaat in een niet nader genoemd Mexicaans dorp. De verklaring volgt direct: de verlaten zilvermijnen onder het dorp zijn niet goed gestut. Maar de sfeer is gezet: Yuri Herrera vertelt in een neutrale stijl over de harde realiteit van zijn land, maar de actie heeft altijd een symbolische lading.

Het verhaal gaat over de jonge Makina, die op zoek gaat naar haar broer. Hij is naar het land van de anglo’s gegaan, maar heeft niets meer van zich laten horen. Om hem terug te vinden moet Makina deals sluiten met gangsters, de hulp aanvaarden van mensensmokkelaars en haar vertrouwen stellen in toevallige passanten. Alles loopt gesmeerd, zelfs een schietende redneck kan haar niet deren – en juist dat is een teken dat haar wereld aan zijn einde zal komen.

Lees verder Yuri Herrera – Signs preceding the end of the world