World Trade Center

152

World Trace Center is de tweede film in korte tijd over 9/11 (de ander was United 93). Beide zijn ingetogen films, wat zeker voor regisseur Oliver Stone van WTC een hele prestatie mag heten. Die houdt namelijk van stevig uitpakken.

Stone geldt net als Paul Greengrass, de regisseur van United 93 als een ‘liberal’. In Europese termen is dat nog niet meteen links, maar op z’n Amerikaans conservatief zijn beide heren zeker niet. En het zijn ook geen types die concessies doen aan opportunistische producenten (al riekt de larmoyante en overbodige laatste scene van WTC daar wel naar).

Geen van beide films slaat een patriottische toon aan, maar ze zijn wel doortrokken van iets anders zeer Amerikaans: heldendom en opofferingsgezindheid zijn sterk gekoppeld aan overlevingsdrang. Dat is wel iets anders dan de mentaliteit van de tegenpartij, voor wie heldendom sterk geassocieerd is met de martelaarsdood. De strijd tegen het islamitisch terrorisme is ook een strijd van een levenscultus tegen een doodscultus.

And now for something completely different

150

Tussen alle politieke en culturele hectiek door is het wel eens aardig wat gas terug te nemen. Bijvoorbeeld door een gastcollege te geven voor een postacademische opleiding van de Universiteit van Amsterdam in de bossen van Leusden, over een oud onderwerp. Ookal vertel ik dit verhaal al tien jaar, het blijft verfrissend om van een intelligent publiek feedback te krijgen.

Minstens zo verfrissend was de late avondwandeling door de bossen terug. Ondanks alle lichtvervuiling en het luidruchtige geraas van de A28 op de achtergrond voelde ik me af en toe behoorlijk verloren, terwijl ik stapje voor stapje mijn weg naar de dichtstbijzijnde bushalte zocht. Van dat soort gevoelens van onveiligheid heb ik rond mijn woning in het Oude Westen nou nooit last.

Yeah! Yeah! Yeah! Yeah!

151

Vanavond in Waterfront: releaseparty van een gecombineerde 7″ single van The Riplets en The White Suicide.

The Riplets kun je niet zien zonder verliefd op ze te worden. Drie meiden met drum, bas en gitaar. Denk: Joan Jett & the Blackhearts – zo klinken ze ongeveer. Knetterhard, retesnel en charmant tegelijk. Een van de leukste bandjes van Rotterdam van dit moment. Yeah!

Mariko

149

Op de voorkeurslijstjes voor de nieuwe GroenLinkse kamerfractie die zo her en der verschijnen, ontbreekt steevast de naam van Mariko Peters. Als je in Kabul belangrijke dingen aan het doen bent, is het natuurlijk lastig om te lobbyen voor een hoge plek.

Nou heb ik Mariko ook niet meer gezien sinds onze laatste schooldag op het Christelijk Gymnasium Utrecht, maar toen was ze het slimste meisje van de klas. Dat was deels aanleg, deels een bereidheid tot hard werken. Aan de omschrijving van de kandidatencommissie te zien heeft ze beide eigenschappen nog steeds. En een buitenlandwoordvoerder die daadwerkelijk weet hoe het in een plaats als Kabul toegaat, lijkt mij bij voorbaat gezaghebbend.

Ik ben erg nieuwsgierig naar een hernieuwde kennismaking, maar ik ben nu al geneigd te denken dat Mariko de best gekwalificeerde allochtoon is voor een hoge plek op de lijst.

Collegeprogramma

148

Ik zou liegen als ik zei dat ik meteen warm werd van de berichten over het collegeprogramma. Na lezing van het volledige programma ben ik wat optimistischer. Om Leefbaar Rotterdam de wind uit de zeilen te nemen wordt er veel poeha gemaakt over de niet zo heel bijzondere veiligheidsparagraaf. Daarachter gaan echter veel waardevolle initiatieven schuil.

De 200 miljoen euro voor sociale participatie uit het coalitieakkoord is gevonden. De helft daarvan komt uit structurele middelen. De milieuambities zijn omhoog geschroefd. Rotterdam wil een topper worden in de ranking van Natuur en Milieu. Al met al zit er voor GroenLinks meer dan genoeg in om deelname aan dit college te rechtvaardigen.

Over cultuur wordt weinig gezegd, behalve dat het heel belangrijk is. Het enige concrete is de reservering van geld voor de bouw van een nieuw urban podium. Toch een beetje raar als de problemen in de popsector nu juist aangeven dat er een zalenoverschot is. Het probleem zit in gebrek aan programmeringsgeld, niet aan beton. Benieuwd hoe dat uitgewerkt gaat worden.

Campagnemateriaal

146

Om de een of andere reden wordt het nieuwe campagnemateriaal van GroenLinks landelijk door de afdelingen altijd met angst en beven tegemoet gezien. Zal de naam van de partij er duidelijk op staan? Is de slogan begrijpelijk?

Welnu, afgelopen zaterdag werd een en ander onthuld. De slogan was al bekend: groei mee. Een mooie, positieve boodschap. De beeldposters zijn aansprekend: reuzen in een landschap kaarten een van de drie thema’s aan, groen, sociaal en tolerantie. De tekstposters bevatten nog wat schoonheidsfoutjes. Groene teksten op een rode ondergrond zijn niet contrastrijk genoeg. Dat gaat dus waarschijnlijk wit worden.

Een probleem zie ik in de teksten. Het zijn bijna allemaal doordenkertjes, waarvan sommige behoorlijk ongelukkig. Partijleden die bekend zijn met het gedachtengoed, vinden ze ongetwijfeld spitsvondig. Maar als je niet doordenkt, kan de partij voor onbegrijpelijk of zelfs dom versleten worden. GroenLinks zal ook jongeren aow geven, stelt een van de teksten. Een van de posters is zelfs potentieel beledigend voor landgenoten van Arabische afkomst. Hopelijk wordt daar ook nog even over doorgedacht.

Amsterdamse lijst

147

Natuurlijk is het erg voorbarig om op basis van een paar regels advies een oordeel te velen, maar iedereen doet het, dus kan ik mij niet onbetuigd laten. Bij deze dus mijn mening over de kandidatenlijst van GroenLinks.

Op één onbetwist, Femke Halsema (Amsterdam). In het blok daarna, voor de plaatsen 2 tot en met 6, zitten bekende namen: Naima Azough (Amsterdam), Kees Vendrik (Amsterdam), Wijnand Duyvendak (Amsterdam) en Ineke van Gent (Groningen). De nieuwelingen zijn: Tofik Dibi (Turkse jongerenorganisatie, Amsterdam), Jolande Sap (econome, Amsterdam), Isabelle Diks (kledingontwerpster, Apeldoorn) en Mariko Peters (diplomate Kabul, Utrecht). Blok daarna: nog een paar Amsterdammers.

Enfin, u begrijpt mijn punt.

Kernenergie kan – maar nu nog niet

Kernenergie is emotie. Je bent voor of tegen, en daar verzin je dan argumenten bij. Sinds het Kyoto-verdrag voor reductie van de CO2-opslag van kracht werd, kijken Westerse landen weer voorzichtig naar de nucleaire energie-optie. Die heeft immers uitstootvoordelen. Voordat die opwegen tegen de twijfels zijn echter significante verbeteringen nodig op het gebied van uraniumwinning, reactorveiligheid en afvalverwerking. Die verbeteringen zijn in zicht, maar nog lang niet toepasbaar.

Het gaat goed met kernenergie. In Nederland mondjesmaat, met het openhouden van Borssele tot 2033, maar elders meer geprononceerd. Finland bijvoorbeeld besloot in 2002 een nieuwe kerncentrale te bouwen, om emissiedoelstellingen te halen en afhankelijkheid van Russische olie en gas te verminderen, maar vooral omdat het de goedkoopste manier van energie-opwekking was. Het verrassende besluit viel onder verantwoordelijkheid van een regering waarin ook de Groenen vertegenwoordigd waren, al verlieten die na enig intern gesoebat om deze reden wel het kabinet. Dichtbij huis heeft alleen Frankrijk nog plannen om bij te bouwen.

Lees verder Kernenergie kan – maar nu nog niet

Kernenergie is emotie

145

Naar aanleiding van een bozige column in De Ingenieur, waarin ik zowel de nucleaire lobby als de verstokte tegenstanders van kernenergie tot zeurpieten uitriep, kwamen verzoeken om het uitgebreidere artikel dat ik erover geschreven. Daarom is dat nu hier te vinden.

Voor degenen die geen zin hebben het allemaal te lezen volgt hier de conclusie:

“In zekere zin zou je kunnen zeggen dat kernenergie in de jaren vijftig en zestig overhaast volwassen verklaard is, en daardoor in een impasse beland. Er zijn nog enkele decennia van verbeteringen nodig om met name het afval op een maatschappelijk aanvaarde wijze te verwerken. Vanaf pak weg 2040, het moment waarop de olievoorraden echt op beginnen te raken, kan kernenergie dan een serieuze, duurzame leverancier van elektriciteit en warmte worden.”

Elektromagnetisme, altijd lastig (2)

143

En jawel, we hebben er nog een. Door een post op verzamellog Planeet GroenLinks kwam ik er pas vandaag achter, maar ook in Breda heeft de mastenvrees toegeslagen. Onder aanvoering van GroenLinks wethouder Wilbert Willems is in augustus besloten de bouw van nieuwe umts-masten voorlopig tegen te houden (de site van de gemeente Breda laat geen deeplinken toe, dus ga naar breda.nl en zoek op ‘umts’).

Dat is knap balen voor die Bredanaars die nu al in de buurt van een umts-antenne wonen, want die krijgen nu de volle laag. Als er meer antennes komen, gaat het gemiddelde uitgezonden vermogen omlaag en is de kans op uitwassen dus kleiner. Gelukkig is het allemaal onzin.