Na een debat in de bibliotheek, waar betrekkelijk mat gediscussieerd werd over integratie, met als belangrijkste uitkomst dat de VVD na de verkiezingen zal weigeren met de PvdA samen te werken, toog ik naar het Sparta stadion, waar de PvdA politiek café hield rond het thema ‘ouderen’. Met een aantal echte oude socialisten van ver in de tachtig. Heerlijk dat het nog bestaat. Verder alle kenmerken van een politiek caf
Bij het voorbereiden van een verkiezingscampagne hoort natuurlijk ook het analyseren van concurrentie. Dat betekende voor mij vandaag alle verkiezingsprogramma’s lezen, hetgeen niet per se een lolletje is. Het bevestigt echter wel al je vooroordelen over de collega-partijen.
De SP heeft het hardste gewerkt en een lange actielijst van dingen die beter moeten gemaakt. De VVD wil van Rotterdam het liefst een hele grote racebaan maken. CDA en PvdA positioneren zich keurig rechts en links van het midden, met programma’s die enige gemakzucht uitstralen. Leefbaar Rotterdam zit daar nog tussenin, als een soort D66, maar dan met een gloeiende hekel aan moslims (inhakken op Antillianen was nog geen mode een paar maanden geleden, toen het programma geschreven werd, dus daarover geen woord). Het GroenLinkse programma mag dan wel erg vol idealen staan, na een middagje lezen weet ik weer zeker dat ik bij de juiste partij zit.
Mijn favoriete weblog Retecool had vandaag een item over een msn-groep aangaande biodiversiteit. Er wordt gepleit voor de bescherming van bacteriën (gebruik geen zeep!) en voor behoud van de blondine. Jazeker, de blondine, want het overgrote deel van de wereldbevolking heeft zwart haar en die zwartharigen zijn momenteel bezig met een invasie van het blonde leefgebied, hetgeen in het kader van de biodiversiteit krachtig bestreden dient te worden. Anders sterft de blondine misschien uit en dat wil natuurlijk niemand op zijn geweten hebben. Ik wil maar zeggen: op zijn tijd kan racisme behoorlijk hilarisch zijn.
De komende weken voeg ik me ’s zondags bij CDA-wethouder Leonard Geluk, die al een poosje op ‘kerkenpad’ is: iedere keer op bezoek bij een andere (migranten)kerk in Rotterdam. Deze ochtend was de Heilige-Drieeenheidkerk in Rotterdam Zuid aan de beurt, een katholieke parochie. Mooi om te zien hoe in de context van het geloof afkomst er werkelijk niet toedoet. Werkelijk alle kleuren waren in de kerk vertegenwoordigd. Daarin lijkt in elk geval deze kerk op die andere publiekstrekker van de zondag, het voetbalelftal.
Tenzij je het aantal anti’s hierboven telt, weet je niet of het nou voor of tegen de oorlog is, en zelfs als je de anti’s telt, weet je nog niet goed wat er nou eigenlijk bedoeld wordt. Dat overkwam mij een beetje bij Jarhead, de nieuwe film van Sam Mendes, over een groep scherpschutters die de Eerste Golfoorlog in gestuurd wordt, maar uiteindelijk geen schot lost. Het is een wereld van frustraties die ogenschijnlijk snakt naar dodelijke actie, maar tegelijkertijd smeekt van de spanning verlost te worden. Mooie film, maar niet eentje die blijft hangen.
Een probleem is hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal. Hij is ouder geworden sinds Donnie Darko, maar voor mij is zijn karakteristieke kop eeuwig aan die briljante film verbonden. En dus zag ik tussen de recruten in de woestijn van Koeweit voortdurend een groot zwart konijn genaamd Frank rondlopen. Bizar.
Het Rotterdamse poppodium annex oefenruimte annex studio Waterfront zit nu definitief in heel zwaar weer. Waterfront lijdt al jaren onder het feit dat de organisatie te klein is voor het gebouw dat ze ooit door de gemeente opgedrongen heeft gekregen, tegen een te hoge huur bovendien. Gevolg: de bekende schuldencirkel: niet kunnen betalen, daarvoor een lening aangaan, nog meer moeten betalen, dat niet kunnen, weer een lening, etcetera.
Vanmiddag kwam Waterfront bij de gemeenteraad met een reddingsplan: alle schulden afbetalen, maar dan asjeblieft naar een goedkoper pand om op de kosten te kunnen besparen. Cultuurwethouder Stefan Hulman schoot het plan meteen af. Waterfront moet in het bestaande pand blijven en alle schulden betalen. En rap een beetje. Als dat niet kan, dan maar geen plek voor ontkiemend poptalent in Rotterdam.
Ga je even een weekje weg, proberen ze in Nederland je politieke wereldbeeld op z’n kop te zetten. De kranten van de afgelopen week doornemend las ik eerst dat Wouter Bos meer verwantschap voelt met het CDA dan met GroenLinks en de SP. Een uitspraak die meer duidelijk maakte dan zijn boekje, maar verder niet zo handig, dus hij moest snel nuanceren. Soit.
Maar vervolgens wordt Femke Halsema door de JOVD tot liberaal van het jaar gebombardeerd. En dan ga je je toch afvragen hoe het komt dat VVD’ers GroenLinks kennelijk meer zien zitten dan PvdA’ers. Ik snap het, geloof ik, wel. De PvdA zou wel wat meer principes en lef kunnen gebruiken, en de VVD heeft wel baat bij uitleg wat liberaal zijn ook alweer betekent. Maar het is even wennen.
Merkwaardig hoe je als kind geconditioneerd word. Toen om half een mijn tafel heen en weer begon te schudden, dacht ik niet: wat krijgen we nou? Maar meteen: aardbeving. Vrijwel meteen stond ik bij het raam op zoek naar een vluchtweg, want op de vierde verdieping van een Maltees hotel was met de trap naar beneden gaan niet zo verstandig. Gelukkig hield het schudden op, zodra ik vastgesteld had als een rat in de val te zitten.
Het epicentrum bleek in zee te liggen, niet ver van Athene, en had een kracht van 6,9 op de schaal van Richter. De beving duurde dertig seconden ter plekke, twintig in Athene en ongeveer tien bij mij op Malta. Griekenland ligt nu zes centimeter dichter bij Afrika dan gisteren. Een mirakel dat er geen slachtoffers zijn gevallen.
Ze zijn er nog, van die musea die intimiteit uitstralen zonder in knulligheid te vervallen. In Maassluis heb je het sleepvaartmuseum, op Malta (waar ik even een weekje ben om uit te rusten) heb je in Rabat het museum van Sint Agatha. Iedereen komt daar voor de fresco’s in de crypte en laat het museum rechts liggen, maar dat is niet terecht.
Het museum zit in een stukje van het oude klooster bij de kerk en slaagt erin werkelijk van alles op elkaar te stapelen. Vitrines vol kristallen van over de hele wereld, munten van ver voor Christus, schedels en ander gebeente, maar ook absolute kitsch, van mariabeeldjes tot gedenkmunten van het bezoek van paus Johannes Paulus II. Je steekt er eigenlijk niks van op, maar de gedachte aan al die fraters die deze voorwerpen met veel liefde verzameld en gelabeld hebben, maakt veel goed.
De laatste dag van het jaar, dus lijstjestijd. Wat waren de beste boeken van 2005? Voor de Nederlandse literatuur was het ‘Joe Speedboat’ van Tommy Wieringa, niet omdat het in alle opzichten perfect was, maar omdat het tenminste lef toonde. Fantasie en bravoure spreekt me toch meer aan dan het zoveelste gereformeerde zelfonderzoek. Om dezelfde reden is ‘A short history of tractors in Ukrainian’ van Marina Lewycka de aansprekendste Engelstalige roman van 2005. Het relaas van een vrouw die haar vader uit de klauwen van een hoogblonde Ukraïense immigrante probeert te redden, is grappig en ontroerend tegelijk, en behandelt haast terloops alle emoties die met emigratie gepaard gaan.
In de categorie ‘populair-wetenschappelijk’ scoort wat mij betreft Palle Yourgrau’s boek over de vriendschap tussen Albert Einstein en Kurt Gödel het hoogst: het vertelt hoe twee oude genieën in hun herfst een zo revolutionaire theorie bedachten dat de wetenschappelijke wereld er geen raad mee wist. De aanrader voor economen is ‘Democratizing innovation’ van Eric von Hippel, die haarscherp uitlegt hoe je in een moderne netwerkmaatschappij economische vernieuwing vormgeeft.
En vooruit, al heb ik er geen verstand van, toch ook even mijn favoriete film, ‘Bin-Jip’ van Ki-duk Kim, over een jongen die ‘logeert’ in huizen van afwezige stadsbewoners en in een van die huizen een eenzame vrouw aantreft. Romantiek, spanning en heel veel zwijgen. De leukste cd van het jaar is ‘Love what you do’ van de Hackensaw Boys: melancholieke blue grass met een vleugje Dukes of Hazard.
In de novelle Im Kopf von Bruno Schulz van Maxim Biller schrijft de hoofdpersoon (die echt bestaan heeft) een brief aan zijn collega-schrijver Thomas Mann ... »»»Maxim Biller: Im Kopf von Bruno Schulz
Informateurs Elbert Dijkgraaf en Richard van Zwol gaan met de vier beoogde coalitiepartners PVV, BBB, NSC en VVD werken aan het consolideren van het onderlinge ... »»»Informateurs stellen wantrouwen centraal
Thierry Baudet heeft een vioolkist met een sloophamer laten bezorgen bij Jesse Klaver bij wijze van goedmakertje voor de bedreiging die hij gisteren uitte. 'Ik ... »»»Baudet biedt Klaver sloophamer aan
Canoeing in the Wilderness klinkt avontuurlijker dan 'Studeerkamergeleerde gaat kamperen', maar dat laatste dekt dit reisverslag van Henry David Thoreau beter. Het beslaat een week ... »»»Henry David Thoreau: Canoeing in the Wilderness
In cold blood van Truman Capote is een controversiële klassieker op de grens van fictie en journalistiek. Het reconstrueert in detail de moord op een ... »»»Truman Capote: In cold blood
De Nederlandse regering heeft met drones enkele honderden broodjes kaas afgeworpen boven Gaza. De Israelische premier Netanyahu reageerde woedend op de 'steun aan terroristen'. Demissionair ... »»»Nederland dropt broodjes kaas in Gaza