Het zal sommigen misschien ontgaan zijn, maar de cd heeft zijn langste tijd gehad. Vinyl gaat het helemaal maken. Nou ja, dat is misschien een beetje overdreven, maar de cd-verkopen stagneren, terwijl vinyl steeds meer in trek is. Er bestaan weer zaken die uitsluitend muziek op zwarte schijven verkopen.

Nostalgie is bij de terugkeer van vinyl natuurlijk een factor. Jaren geleden zette de Britse triphopgroep Portishead al extra ruis en tikken op zijn album ‘Dummy’, zodat de cd een beetje zou klinken als een lp. En Bayer heeft onlangs een zwarte kunststof ontwikkeld waar je cd’s van kunt maken, zodat de schijfjes er weer een beetje ouderwets uit gaan zien.

Lees verder De draaitafelaar

Het was koel in de bus van Chieng Mai naar Nakhon Ratchasima. Beurtelings keek ik naar het vredige gezicht van mijn slapende reisgenote en het felgroene landschap van rijstvelden dat voorbijtrok, regelmatig onderbroken door lelijke dorpen met slordige betonbouw. Soms stond er een wat groter bedrijf tussen, herkenbaar aan de bewaking bij de poort en aan het bord waarop de bedrijfsnaam stond met de toevoeging ‘ISO 9001 gecertificeerd’.

Daar heb ik in Nederland nou al een hele poos niks van gehoord, bedacht ik. Zou de hype soms voorbij zijn? Hoe lang was het eigenlijk geleden dat het westerse bedrijfsleven nog massaal geloofde in de invoering van een überbureacratie om de kwaliteit van de bedrijfsprocessen op te voeren? Ik wist het niet meer. Eerlijk gezegd interesseerde het me ook niet zoveel.

Lees verder Achterdeurtjes

Het was weer goed raak in mei. Het ene na het andere ernstige beveiligingslek lag bloot en de hackers liepen in en uit bij allerlei systemen. Onbetwiste kampioen: een hackersteam dat zichzelf ‘Deceptive Duo’ noemt en in hoog tempo servers kraakt van banken, vliegtuigmaatschappijen en overheidsinstanties, waaronder het militaire onderzoeksinstituut Sandia Labs. Deceptive Duo richt geen schade aan, maar nagelt de betrokkenen wel aan de schandpaal, omdat computerlekken ‘de nationale veiligheid in gevaar brengen.’

Het voornemen om hard op te treden tegen computercriminelen blijft vooralsnog steken bij virusmakers. David Smith, maker van het Melissa-virus, kreeg onlangs tien jaar gevangenisstraf opgelegd. Maar goed, die virusjongens zijn toch een beetje de winkeldieven onder de computercriminelen. Ze richten weliswaar veel schade aan en er zitten soms aardige vondsten tussen, maar het is niet voor niets dat ze zo vaak tegen de lamp lopen. Erg slim zijn ze niet.

Lees verder Creatief aanvallen

Nog niet eens een half jaar geleden overkwam het me. Mijn mailprogramma haalde tergend langzaam een bestand van drie megabyte binnen. Even keek ik het aan, toen was mijn geduld op. Dit ging nog zeker tien minuten duren. Ik zette mijn laptop aan, koppelde die aan mijn desktop en opende het bestand waar ik mee bezig was, zodat ik tijdens het wachten verder kon werken.

Sommigen onder u denken nu: zou ik ook doen. Dat neem ik u niet kwalijk. Het is een heel natuurlijke reactie voor een werkverslaafde. Maar het is natuurlijk wel een euvele zaak. Dat realiseerde ik me na een paar minuten. Hoe is het mogelijk, dacht ik, nu heb ik al twee computers tegelijk nodig om mijn werk voor me te doen. Het wordt tijd om even stevig op de rem te trappen.

Lees verder Techniek is poëzie

Tien jaar geleden ging bij de universiteitskrant van de TU Delft, waar ik toen werkte, de telefoon. Iemand vroeg zich af waarom zijn mededeling niet geplaatst was, terwijl hij die toch tijdig gemaild had. Gemaild? U bedoelt op een diskette gezet en in een interne envelop gedaan? Nee, verstuurd met e-mail, aldus de beller, gaat u soms niet met uw tijd mee?

Zo begon mijn kennismaking met Internet. Bij de krant gebruikten we wel een bulletin board, maar we hadden niet goed geweten wat we aanmoesten met die brief van het rekencentrum, waarin gemeld werd dat wij voortaan beschikten over een mail-adres. Als we dat adres maar geheim hielden, dan zouden we er ook geen last van hebben, redeneerden we, maar dat bleek dus niet waar, want Internet had allerlei zoekmogelijkheden. Er was geen ontkennen aan: we waren on-line.

Lees verder Met de tijd mee

Ik ben opgegroeid in een tropisch land waar regelmatig het licht uitviel. Doorgaans waren de mannen van de elektriciteitscentrale zo vriendelijk te waarschuwen door de stroom eerst een paar seconden af te knijpen en dan weer aan te zetten. Daarna was er nog even tijd om kaarsen en zaklantaarns tevoorschijn te halen, voordat het licht definitief uitging. Soms ging het licht zonder waarschuwing uit. Dat leidde altijd tot enige verontwaardiging. Zo hoorde het niet.

Geen elektriciteit betekende dus vooral alternatief licht. Verder ging het leven door als altijd. Televisie hadden we niet. De telefoon werkte handmatig, met een zwengeltje waaraan je moest draaien om een telefoniste te krijgen. Andere elektrische apparaten kan ik me niet herinneren, behalve de koffiemolen die we gebruikten om poedersuiker te maken. De ijskast draaide op petroleum.

Lees verder Listrik mati

Ik kreeg een mailtje van Tim uit Manhattan. Op die bewuste dag keek hij uit het raam en zag alles gebeuren. Hij stapte op zijn fiets en reed door de stad, vergeefs op zoek naar een plek om zich nuttig te maken. De volgende dag zat hij weer aan zijn bureau bij Newsweek. Er was werk aan de winkel, veel werk. Maar concentreren lukte niet echt.

Tim en ik kenden elkaar uit de onherbergzame hooglanden van zuid-west Bolivia, die we in een jeep doorkruisten. Allebei afkomstig uit de bèta-hoek en later journalist geworden, dat schiep een band. Het verklaarde ook dat ene zinnetje in zijn mail. Wist je dat hij een civiel ingenieur is? Tim leek het gedachteloos neergeschreven te hebben.

Lees verder Mail uit Manhattan