Voedselbank vol cranberry’s

023

Onze eerste campagne-actie: met zeven GroenLinksers een half dagje bij de voedselbank in Rotterdam. We hadden ons voorgenomen het niet bij wat lippendienst te houden en na wat praten, een rondleiding en een foto weer te vertrekken. Politici mogen ook best fysiek de handen uit de mouwen steken.

Dus laadden we eerst een vrachtwagen vol kerstbomen uit, om vervolgens aan de lopende band voedselpakketten in te pakken. Mijn taak werd het overscheppen van gedroogde cranberry’s uit grootverpakkingsdozen in kleine zakjes van ongeveer een pond. Dat is goed te doen, terwijl je ondertussen met je partijgenoten de politieke strategie doorneemt. In elk geval hield ik er een nuttiger gevoel aan over dan na menige vergadering.

Beperkte geschiedenis der oneindigheid

022a
Elke bèta krijgt het begrip oneindigheid met de paplepel van de integraalrekening ingegoten, zonder lang stil te staan bij de vraag wat oneindigheid eigenlijk inhoudt. Anderen hebben dat wel gedaan en Paolo Zellini heeft hun overwegingen bijeengebracht in een boekje.

Eigenlijk dateert ‘A brief history of infinity’ al van 1980, maar het is nu pas in het engels vertaald en daarmee toegankelijk geworden. Paolo Zellini is hoogleraar numerieke analyse aan de Universiteit van Rome. In zo’n historische stad raak je natuurlijk licht door de geschiedenis besmet. Niet onlogisch dus dat hij besloot zich te buigen over het verleden van de oneindigheid, niet alleen als wiskundig begrip, maar ook als theologisch concept of filosofisch principe.

Lees verder Beperkte geschiedenis der oneindigheid

Elephant talk

021

Deze middag de derde aflevering van Elephant Talk, een initiatief van GroenLinks en de SP. Tot aan de verkiezingen iedere derde zondagmiddag van de maand een debat in de White Elephant aan de West-Kruiskade. Thema was deze keer veiligheid. Of liever de schijnveiligheid die de afgelopen jaren gecreëerd is. Ofwel: demoniseer een stel moslims, maak de mensen op die manier bang, stel vast dat het wel meevalt en presenteer dat dan als een enorme overwinning. Als de verkiezingen naderen, maak je daar weer een hoop misbaar over, zodat de cyclus weer opnieuw kan beginnen. Hopelijk trappen de Rotterdammers er niet opnieuw in. Over olifanten gesproken.

Krakatau Religiespecial

020

Met de Religiespecial heeft poëzietijdschrift Krakatau zijn beste nummer tot nu toe afgeleverd. Dat zeg ik natuurlijk omdat er eindelijk eens iets van mezelf in staat. Althans bijna van mezelf. Het gaat om een aantal gedichten van de dertiende-eeuwse Turkse bard Yunus Emre, die ik alweer drie jaar geleden met een vriend uit het Ottomaanse Turks vertaald heb. Een fragment:

Watermolen waarom kreun je?
Lijden volgt mij, daarom kreun ik
Voor de Heer vatte ik liefde
Daarom kreun ik, daarom steun ik

Toen ik deze zomer in de Syrische stad Hama was, heb ik deze raderen gezien en vooral gehoord. Yunus blijkt met ‘kreunen’ het juiste woord gekozen te hebben. Pas daar, in Hama, begreep ik Yunus’ poëzie ten volste. Logisch dat het publiek waarvoor ik het gedicht deze avond in Arminius voorlas, afstand voelde.

Orhan Pamuk

De Turkse schrijver Orhan Pamuk heeft vandaag te horen gekregen dat zijn rechtszaak voorlopig verdaagd is. Hij zou zich moeten verantwoorden omdat iets hardop gezegd heeft dat nationalistische Turken liever niet horen, namelijk dat hun land verantwoordelijk is voor een van de grootste systematisch slachtpartijen van de moderne geschiedenis, die op de Armeniërs in 1915 (achtergrondinfo daarover hier).

Pamuk staat bekend om briljante, maar behoorlijk ingewikkelde romans, al worden zijn boeken in de loop der jaren steeds toegankelijker. ‘Sneeuw’, absoluut zijn belangrijkste tot nu toe, speelt zich af in Kars, in het Armeense gebied van Turkije. Tegen een decor van fundamentalisten, meisjes met hoofddoeken, een nationalistische staatsgreep en heel veel sneeuw probeert een schrijver zijn jeugdliefde terug te winnen. Boeiend in alle opzichten en bovendien een diepgaande zoektocht naar een moderne Turkse samenleving, die in de rechtszaak een fikse tegenslag heeft getroffen.

De Armeense ’tragedie’

Een van de schaduwen die over het moderne Turkije hangt is de massamoord op Armeniërs van 1915 tot 1920. Toen Turkijes belangrijkste schrijver, Orhan Pamuk, onlangs opriep de genocide te erkennen, kreeg hij de volle laag. De officiële Turkse geschiedenis ontkent de vele doden niet, maar houdt het liever op een tragedie.

‘Ik ontmoette een vluchteling uit het district Kara-Hissar die met zes metgezellen gered was door enkele Armeense vrouwen die zich in een bedoeïenenkamp gevestigd hadden. Achthonderd families hadden Kara-Hissar verlaten. De helft werd overboord gezet van Arabische boten op de Eufraat. De overlevenden belandden in een concentratiekamp in Deir-ez-Zor. Daar benaderden ze de overste, in de hoop hun vrijheid te kopen. (…) Maar het redde hen niet. De gehate gendarmes begeleidden hen tijdens de mars. Stokken, stenen, messen en dolken werden gebruikt, en een paar genadevolle kogels. (…) De nacht was donker en de wacht achtelozer dan anders. De resten van het gezelschap, in totaal vijfenvijftig man, ontsnapte.’

Lees verder De Armeense ’tragedie’

Network of Trust

018

Eindelijk eens een keer ontspannen praten over de multiculturele samenleving, vanavond in De Heuvel aan de Grote Markt. Network of Trust, een groep jonge Rotterdammers, organiseerde een bijeenkomst met film, sketches en debat voor een publiek dat voor de gelegenheid was ingedeeld in eerste- en tweederangs burgers (de eerste groep kreeg koekjes en koffie/thee in een kopje, de tweede mocht zichzelf iets inschenken in plastic bekertjes). Politiek incorrecte grappen toegestaan.

Wat allemaal niet wegnam dat het thema serieus genoeg was: “M’n eige stad en toch voel ik me hier niet thuis”. De sfeer in de stad is er de afgelopen jaren tenslotte niet op vooruitgegaan. Maar juist op zo’n avond vat een mens weer moed. Er zijn nog genoeg mensen die zich er niet bij neergelegd hebben en die ervan overtuigd zijn dat Rotterdam een wereldstad zal blijven, hoeveel angst die wereld sommige bewoners dezer dagen aanjaagt. Moedig voorwaarts!

Sub Urban wintervertellingen

Onlangs verschenen twee verhalenbundels bij de Rotterdamse uitgeverij Douane. ‘Sub Urban’, verschenen ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van Passionate, bundelt twaalf jonge auteurs uit de stal van dat tijdschrift. ‘Vier Rotterdamse wintervertellingen’ bevat verhalen van vier (sic) auteurs, van wie er twee ook in de eerste bundel staan. Dat geeft al een beetje aan dat de bundels aan elkaar verwant zijn. Het zijn allemaal zeer aardse vertellingen, al verschillen ze onderling sterk.

Juist de twee ‘dubbelaars’ laten de uitersten zien. Laurens Abbink Spaink voert troosteloos geweld op, terwijl Sanneke van Hassel haast dromerig schrijft. Toch blijft er na lezing van beide bundels iets steken. Prima verhalen allemaal, niks aan op te merken, maar ook nogal risicoloos, zowel stilistisch als inhoudelijk. Iets meer lef had geen kwaad gekund bij een jonge garde die toch geacht mag worden de hemel te willen bestormen.

Doorgedraaide informatici

ICT’ers doen het doorgaans niet zo goed als romanfiguren. Om eerlijk te zijn ken ik er maar één. Die heet Eug en is de hoofdpersoon in ‘De hondenkoning’ van Walter van den Berg. Eug beheert een productiestraat voor cd-roms bij een uitgeverij in Alphen aan den Rijn. Die productiestraat heeft hij zelf geprogrammeerd. In zijn vrije tijd heeft hij vage fantasieën over zijn veertienjarige buurmeisje, dat van zijn obsessie handig gebruik maakt. Elke dag zit Eug tot tien uur ’s avonds te wachten of ze misschien langskomt om met de computer te spelen. Eug is, zeg maar, niet helemaal een doodgewone jongen.

Lees verder Doorgedraaide informatici

Nur Literatur 14

016

Nur Literatur in Off_Corso. Bewonderenswaardig hoe een podium zonder enige opschmuck – gewoon een paar schrijvers die voordragen achter een katheder – nog altijd een zaal volkrijgt. Drankje erbij en luisteren maar. Mooie mix ook van fris (Tjitske Jansen!) tot oud en der dagen zat (Frans Pointl). Frans besloot, toen hij tegen elven voor de tweede keer aan de beurt was, het bij een paar gedichten te houden. ‘Dan kan ik naar huis.’

Maar een van de leuke dingen is nou juist in Off_Corso te blijven hangen en zien hoe het publiek naar de nacht toe langzaam verandert, jonger wordt, meer dansbaar. Nooit geweten dat het image van de Insane Clown Posse inmiddels een inspiratie is voor de Rotterdamse nightcrowd.