Dona Daria is het gedwongen huwelijk van zes allochtone vrouwenorganisaties. Vanmiddag de officiële opening van het mooi gerenoveerde gebouw. Op zich niet slecht dat wethouder Marianne van den Anker wat druk uitgeoefend heeft om de clubs tot samenwerking te bewegen, maar om nou op het feestje uitgebreid te memoreren dat je gedreigd hebt met intrekken van de subsidie, dat komt de sfeer niet echt ten goede.

Enfin, ze heeft weer wel gezegd wat ze denkt. Maar applaus krijgt ze niet en pas als ze weg is wordt het een beetje gezellig. Dom hoor, want als ze wat tactischer te werk was gegaan, had ze precies hetzelfde resultaat behaald én daar waardering voor gekregen.

Wat ook wel opvalt is dat alle sprekers deze middag, de wethouder, de voorzitter en de directeur, Nederlandse vrouwen zijn. Tijdens de borrel na afloop verzekert de voorzitter me dat ze er goed voor waakt dat Dona Daria geen ‘voor u maar niet door u’ organisatie wordt. Hopelijk slaagt ze daarin, want er valt wel degelijk veel te winnen als vrouwen met verschillende culturele achtergronden elkaar leren kennen en elkaars kennis en emancipatie versterken.