Van Tarjei Vesaas las ik met veel plezier The Ice Palace, dus ik begon met goede moed aan The birds. Het verhaal gaat over de simpele Mattis, die met zijn zuster Hege op een afgelegen plek in het bos woont. Op een dag vliegt er een houtsnip over hun huis, wat Mattis als een slecht voorteken ziet. Maar waarvan?

Vesaas weet Mattis geloofwaardig neer te zetten, in al zijn machteloosheid. Zelfs knolrapen oogsten lukt hem niet, omdat hij zich er niet op kan concentreren. Zo voelt hij zich steeds nuttelozer. Als er een man intrekt in het huis, snapt de lezer meteen dat Hege een geliefde heeft. Mattis heeft daar langer voor nodig en wordt direct bevangen door de angst alleen gelaten te worden.

Waar ik moeite mee had, was dat Mattis uiteindelijk niet zo’n interessant personage is. Knap getroffen, maar op een gegeven moment weet je het wel. Het slot vond ik slecht te rijmen met Mattis’ karakter, alsof Vesaas zelf ook eigenlijk niet goed wist hoe het verhaal af te sluiten (want anders zou het nog eindeloos voortkabbelen).

Deze zomer was ik in Meran, Zuid-Tirol, de geboorteplaats van schrijver Joseph Zoderer. Zijn werk was volop beschikbaar in de lokale boekhandel, mede omdat hij in juni overleden was. Ik kocht de novelle Die Walsche, omdat het thema, identiteit, me aansprak.

Die Walsche uit de titel is Olga. Het is geen positieve benaming die de bewoners van het naamloze dorp in Zuid-Tirol haar gegeven hebben. Ze is naar de grote stad verhuisd en heeft een relatie aangeknoopt met nota bene een Italiaan. Olga is een verraadster. Wanneer haar vader overlijdt, keert ze terug naar het dorp.

Het is een klassiek gegeven dat door Zoderer subtiel en met liefde wordt uitgewerkt. Twee werelden schuren tegen elkaar aan, zowel tussen Olga en de dorpelingen, als in Olga zelf. Er gebeuren geen schokkende dingen en het slot is onvermijdelijk als gevolg van eerdere keuzes, maar het is een mooi verhaal, dat ook als theaterstuk en film een publiek bereikte.

Lees verder Joseph Zoderer: Die Walsche

Het uur van de olifant, de jongste roman van Otto de Kat, gaat over de trauma’s die twee Nederlandse soldaten oplopen bij het afslachten van Atjehers tijdens de oorlog aan het begin van de vorige eeuw. Beiden zijn ervan overtuigd dat het niet deugt wat Nederland daar doet, maar toch vooral vanuit de paternalistische gedachte dat je zo niet omgaat met je onderdanen. Indertijd relatief progressief, maar anno 2022 is het toch een beetje raar om nog een roman over de koloniale tijd te lezen waarin de gekoloniseerden zelf nauwelijks een rol hebben.

Dat gezegd hebbende is het vanuit literair oogpunt een prima roman. De Kat is een uitstekende verteller, die weet hoe je een verhaal opbouwt. De dialogen vond ik een beetje gekunsteld, maar dat kan aan mij liggen. Ook het bezwaar dat ik bij De Inscheper had, namelijk dat je niet echt in het hoofd van de hoofdrolspelers belandt, blijft overeind. Wat allemaal niet wegneemt dat ik me hier een avond lang uitstekend mee vermaakt heb.

Adelmo Farandola, de protagonist in de novelle Sneeuw, hond, voet van de Italiaanse auteur Claudio Morandini, is bezig zijn grip op de realiteit te verliezen. Dat blijkt bijvoorbeeld wanneer hij beneden in het dal proviand gaat inslaan om te overwinteren in zijn berghut. Een week eerder was hij er ook al, maar daar herinnert zich er niets van. En ook wel raar dat anderen denken dat die zwerfhond bij hem hoort. Tegen het eind van de winter doet Anselmo een bizarre ontdekking. Vlak buiten zijn hut steekt een voet uit de sneeuw. Van wie is die voet? Terwijl de dooi langzaam de rest van het lichaam blootlegt, krijgt Adelmo een bang vermoeden van wat hij in zijn verwarring heeft gedaan.

Claudio Morandini neemt zijn lezers op sleeptouw het harde berglandschap en de wegglijdende geest van Adelmo in. De dialogen tussen de oude man en zijn hond zijn volkomen natuurlijk. Deze novelle is een mooi, liefdevol portret van een dementerende man die denkt dat hij het nog wel rooit in zijn eentje. Net als je denkt dat het verhaal naar een triest maar stemmig einde gaat, geeft Morandini nog een ruk aan het stuur, waardoor je als lezer beseft hoe ingenieus het ogenschijnlijk eenvoudige plot in elkaar zit. Dit was een fijn avondje lezen.

Abdelkader Benali gaat in Moeder en zoon met zijn moeder een paar dagen naar Sint Petersburg om daar de Hermitage te bezoeken. Het leidt tot ontroerende en komische passages, maar ook tot zelfreflectie over hoe Benali zelf was, als zoon die zodra het kon uit huis ging en zelden van zich liet horen omdat hij bang was voor de telefoon.

Toch gaat deze kleine novelle, gebaseerd op een lezing, haast nog meer over de verhouding tussen vader en zoon, niet in het directe reisverhaal, maar in de beschouwingen over de twee schilderijen in Sint Petersburg die het doel zijn van de tocht: Het offer van Abraham en De terugkeer van de verloren zoon. Mooi beschreven vond ik het moment waarop Benali’s moeder opmerkt dat de vader die zijn verloren zoon begroet, blind is, dat hij zijn zoon moet betasten om zeker te zijn.

Lees verder Abdelkader Benali: Moeder en zoon

Mocht je nou geïnteresseerd zijn in diverse manieren om een kat dood te martelen, dan biedt Knapen en Moordenaars van de Moravische auteur Hermann Ungar (1893-1929) daartoe instructies. De martelpraktijk is niet de enige weerzinwekkende karaktertrek die de hoofdpersonen tonen in de twee verhalen die in deze bundel staan, waarmee Ungar in 1920 doorbrak.

Beide protagonisten zijn liefdeloos opgegroeid en vastberaden ook geen enkele liefde te gunnen aan de mensen die hen omgeven. De eerste gaat over een weesjongen die zich voorneemt om het dienstmeisje in het tehuis te vernederen en daarmee ook doorgaat wanneer hij in Amerika fortuin gemaakt heeft. Het tweede gaat over de zoon van een gewezen legerofficier die zich wil wreken die het in zijn beleving op zijn vader heeft voorzien.

Weerzinwekkende personages dus, maar is het goede literatuur? Thoman Mann noemde het meesterwerk. Wie ben ik om dat te bewisten, maar ik was toch minder onder de indruk. Ungar schrijft scherp en meedogenloos, dat zeker. Wat ik miste is het dieper graven naar de beweegredenen van zijn weerzinwekkende personages, zoals Camus dat bijvoorbeeld doet in De Vreemdeling.

Het was weer eens tijd voor een stevige klassieker, The adventures of Augie March van Saul Bellow, over een jongen die opgroeit in een armoedig Joods milieu in Chicago in de jaren twintig er dertig van de vorige eeuw. Over het verhaal ga ik verder niks vertellen, daarmee herhaal ik toch alleen maar wat al eindeloos vaak is opgeschreven.

Het is een prachtig, monumentaal boek, maar tegen het eind kreeg ik moeite om mijn aandacht erbij te houden – en ik had de indruk dat ook Bellow zelf in de loop der pagina’s de belangstelling voor zijn hoofdpersoon begon te verliezen. De eerste hoofdstukken zijn enorm rijk in detail, met lange, meanderende zinnen en scherpe dialogen. Dat gaat zo door tot in de Mexicaanse episodes halverwege het boek. Daarna gaat het tempo omhoog.

Karakters worden steeds minder uitgewerkt, de Tweede Wereldoorlog is in een vloek en een zucht voorbij. Augie kiest vrijwel terloops voor een huwelijk met een vrouw die nauwelijks diepgang krijgt. Het boek houdt ineens op, zonder dat je het gevoel krijgt er iets culmineert of zo. Enfin, dat waren zo mijn gedachten. Die niet wegnemen dat Augie March een indrukwekkend meesterwerk is.