Interessant debat deze avond, georganiseerd door de RRKC, het eerste in een serie over geluk. Onder leiding van Michael Zeeman, zodat je zeker weet dat het ontzettend gaat uitlopen.

In een eerste ronde verdedigde schrijver Marcel Möring de stelling ‘happiness after pain’, ofwel je moet er stevig aan gewerkt hebben om geluk te bereiken. Hetgeen bevestigd werd door de hoogleraren Arjo Klamer en Ruut Veenhoven. Geluk is duurzamer naar mate je meer het gevoel hebt het verdiend te hebben. Klamer ontraadde dan ook eenieder het meedoen aan loterijen. Als je wint, ben je even heel gelukkig, maar daarna wordt het steeds minder. Uiteindelijk belanden veel loterijwinnaars onder het geluksniveau van voor hun winnende lot.

Scherp was in de tweede ronde de bijdrage van rechtsfilosoof Gijs van Oenen. Hij analyseerde dat in de jaren tachtig en negentig zoveel nadruk heeft gelegen op individueel materieel geluk dat we daar nu de weerslag van ondervinden. We zijn defensief geworden en vragen om veiligheid als belangrijkste maatschappelijke thema. Niet langer willen we iets bereiken, we willen niks verliezen.

Dat was uiteraard koren op de molen van Orhan Kaya, de GroenLinks wethouder van cultuur en participatie, die juist een omslag naar positief denken in de stad wil bewerkstelligen. Hij ook was de enige die erin slaagde aan Zeemans dodelijke ernst te ontkomen en regelmatig een geamuseerde lach op het gezicht te toveren. Ook een manifestatie van geluk, zou je zeggen.