Vrijheid van meningsuiting is een groot goed in Rotterdam, de thuisstad van Pim Fortuyn. Behalve als je kritiek hebt op de gemeente, want dan komen de dames en heren politici graag uit hun schulp om te zeggen dat je beter kunt vertrekken.

Het overkwam eerder de gemeentelijke ombudsman, nota bene aangesteld om het stadsbestuur kritisch te volgen, toen hij zich in krasse bewoordingen uitliet over het gedrag van interventieteams (‘praktijken uit de tweede wereldoorlog’). Afgelopen week was het de beurt aan de directeur van het Riagg, die het gewaagd had het kinderbeleid van de gemeente ‘stalinistisch en megalomaan‘ te noemen.

Wat hierbij opvalt is dat het de erfgenamen van Fortuyn zijn die het hardst roepen om maatregelen tegen mensen die zomaar hun vrije mening uiten. Als het niet kritiek op de islam is, maar op henzelf, zijn de Leefbaren ineens stukken minder begripvol. Beide gevallen hebben namelijk nog iets gemeen: ze bekritiseren het door rechts zo geliefde veiligheidsbeleid.

Rotterdam heeft al samenscholingsverboden in de hele stad. Je mag niet wonen waar je wilt. Als je toevallig in de verkeerde wijk woont, stuurt de gemeente je brieven dat ze bij je binnen wil kijken. Heb je ook nog eens een kind, dan kun je helemaal rekenen op de warme belangstelling van de overheid voor wat zich achter jouw voordeur afspeelt.

Wanneer je daar kritiek op hebt, rukt de gedachtenpolitie onder leiding van Leefbaar Rotterdam uit. De gedachte dat harde kritiek van professionals misschien duidt op verkeerd beleid, komt niet eens in ze op. Alleen GroenLinks, SP en D66 blijven consequent weerstand bieden tegen de verleidingen van de politiestaat.