Is het zinvol om met een kredietcrisis in volle gang de verantwoordelijke ministers en topambtenaren te onderwerpen aan een potje partijpolitiek zwartepieten? Ik ben geneigd te denken van niet. Nu zou ik zelf, als ik kamerlid voor de oppositie was, natuurlijk ook verschrikkelijke gefrustreerd raken van kabinettair talmen en dan is verleiding naar je ultieme wapen te grijpen groot, maar is het effectief?

The Economist wijdt deze week een half artikel aan de Nederlandse dilemma’s. Het is moeilijk om de effecten van economische stimuli in het land te houden, een reflex die van links tot rechts in het politieke spectrum opspeelt. Het kan echter wel. Investeringen in de milieu-infrastructuur, zoals GroenLinks die in haar traditie van constructieve oppositie bepleit, zijn er een mooi voorbeeld van.

Daarop blijven hameren – bijvoorbeeld door regelmatig concrete voorstellen te doen – lijkt me beter voor het profiel van de partij dan meedoen aan schijn-eensgezindheid in de oppositie door op te roepen tot een parlementair onderzoek dat toch weinig meer kan opleveren dat de constatering dat iedereen steken heeft laten vallen, maar dat Nederland met zijn open economie een scheepje in de oceaan is.