Aan de acteurs lag het niet, gisteravond in de Rotterdamse Schouwburg. Ieder voor zich maakten zij namens het RO Theater het beste van hun rol in de Gebroeders Karamazov van Fjodor Dostojevski. De mise en scène was treffend sober voor een zwaarmoedige voorstelling als deze. Maar geslaagd kon je de uitvoering niet noemen.

Daar was maar één oorzaak voor: het was niet gelukt een complexe en lijvige roman terug te brengen tot tweeënhalf uur toneel. De voorstelling was een collage van de hoogtepunten uit Dostojevski’s verhaal, maar het cement tussen de scènes ontbrak. Kenners van het boek lijmen de fragmenten wellicht aaneen, maar teveel van de fundamentele vragen die het boek opwerpt, werden slechts cursorisch aangestipt.

Ik heb me zitten afvragen hoe je het verhaal, dat die moeite meer dan waard is, wel coherent op toneel zou kunnen brengen. Misschien verdient ieder van de drie (of vier) broers zijn eigen voorstelling. Dan krijgen de karakters de ruimte voor verdieping en hoeft het publiek niet steeds te schakelen.