Naast enkele stevige missers bevatten de drie pagina’s die de papieren Volkskrant vanochtend aan de affaire Dibi wijdde, ook een trieste waarheid: als de Twitters exploderen, zijn procedures niet meer relevant. Het congres van GroenLinks kan duizend keer vaststellen hoe de lijsttrekker gekozen moet worden, als @FemkeHalsema zegt dat het anders moet, dan is dat zo.

Twitter is een nuttig verlengstuk van de achterkamers waarin de zwaarste politieke beslissingen vallen, die over cruciale beleidsbeslissingen en poppetjes. Omdat het medium zich niet leent voor argumenten, maar alleen voor stellingen, is het bij uitstek geschikt om aan de onderbuik te kriebelen. Als je door je publicitaire macht in staat bent de beeldvorming rond de partij naar je hand te zetten, wordt je opinie vanzelf relevanter.

In de media is zo effectief het beeld gecreëerd dat het doordrukken van Dibi’s kandidatuur een triomf van de democratie binnen GroenLinks is over een behoudend partijbestuur. Helaas is het omgekeerde het geval. De triomf is aan een select clubje dat eigenstandig besloot tot een lijsttrekkersreferendum en vervolgens alles uit de kast trok om dit door de democratische processen heen te duwen.

Het trieste zit erin dat dit clubje nog voor een aanzienlijk deel gelijk had ook. Als zelfs het CDA een lijsttrekkersverkiezing houdt, kan GroenLinks niet achterblijven, ook niet als er geen geschikte kandidaten zijn om Jolande Sap uit te dagen. De partij zal ermee moeten leren leven dat haar interne spelregels niet zijn opgewassen tegen de waan van de dag. Maar als je er zo tegenaan kijkt, kun je de procedures net zo goed afschaffen. Dan is iedereen met meer dan tienduizend twittervolgers per definitie geschikt en dus kandidaat.