Ik mag graag op de veranda van een vakantiehuisje naar de vogels kijken. Dat is echter iets anders dan tien pagina’s lezen over iemand die dat aan het doen is. Dat trek ik niet echt, ervoer ik tijdens het lezen van Walden van Henry David Thoreau, een van Amerika’s grote schrijvers en denkers van de negentiende eeuw, die bij zijn leven overigens vrij onbekend bleef. Walden is het verslag van een tweejarig verblijf in een hut bij het gelijknamige meertje in Massachusetts. Door zo eenvoudig mogelijk te leven wilden hij doordringen tot de kern van het bestaan.

Dat leidt tot mooie en bij vlagen vermakelijke passages over de noodzaak van kleding en onderkomen, in contrast van wat mensen daarvan maken zodra ze wat beter af zijn. De lange passages over praktische zaken die hij moet regelen om zijn autarkische levensstijl tot stand te brengen vond ik minder boeiend, al dragen die natuurlijk wel bij aan het scheppen van de sfeer. De stijl is bijna journalistiek, met veel gevoel voor detail.

Near the end of March, 1845, I borrowed an axe and went down to the woods by Walden Pond, nearest to where I intended to build my house, and began to cut down some tall, arrowy white pines, still in their youth, for timber. It is difficult to begin without borrowing, but perhaps it is the most generous course thus to permit your fellow-men to have an interest in your enterprise. The owner of the axe, as he released his hold on it, said that it was the apple of his eye; but I returned it sharper than I received it. It was a pleasant hillside where I worked, covered with pine woods, through which I looked out on the pond, and a small open field in the woods where pines and hickories were springing up. The ice in the pond was not yet dissolved, though there were some open spaces, and it was all dark colored and saturated with water.

Tot nu toe had ik van Thoreau alleen Civil Disobedience gelezen, zijn invloedrijke essay over de noodzaak om kritisch te staan tegenover de overheid. Walden draagt bij aan het begrip van de man en zijn motieven, maar ik vond de terug-naar-de-natuurboodschap een beetje tegenvallen voor een schrijver van wie ik meer strijdvaardigheid gewend was.