In Camus’ de Vreemdeling vermoordt de hoofdpersoon Meursault een naamloze Arabier, die in het verhaal weinig meer is dan een requisiet om het karakter van de dader te schetsen. In de bekroonde roman van Kamel Daoud krijgt de Arabier een naam, Musa, en een broer, Harun, die zijn kant van het verhaal doet.

In de eerste hoofdstukken spreekt de broer de lezer toe als de medeplichtige van Meursault, in de veronderstelling dat die het boek van Camus gelezen heeft en op de een of andere manier gefascineerd is door de onverschillige man. Die stijlfiguur is knap irritant. Gelukkig krijgt na enige tijd Daouds slepende verteltrant de overhand.

Dan ontrolt zich een intrigerend verhaal, van een man die zijn leven lang in de schaduw van zijn vermoorde broer staat, niet zozeer zinnend op wraak als wel wachtend op het moment dat hij van zijn last verlost wordt. Daoud bouwt het zorgvuldig op. De climax lijkt de moord op een naamloze Fransman te zijn, maar dat is te makkelijk. Het verhaal graaft dieper dan dat. Daoud heeft niet alleen een spiegel bij Camus geschreven, maar vooral een eigen studie over een man die niet weet wat hij moet voelen.