De laatste film die ik dit jaar bij het IFFR zie: Gubra, van de Maleisische regisseuse Yasmin Ahmad. Het is een multiculti-komedie annex melodrama met scherpe randjes.

Twee verhalen spelen door elkaar heen. Het ene is gesitueerd in de upper class van de stad Ipoh: een jonge vrouw verwerkt het verlies van haar geliefde die bij een motorongeluk is omgekomen. Het andere speelt zich af in een arme wijk, waar een moslim geestelijke en zijn vrouw zich ontfermen over twee prostituées, en zelfs een straathond. De verhaallijn is niet zo sterk, maar de personages wel.

Waar westerse ogen een milde film vol mededogen zien, zagen sommige landgenoten van Ahmad een bijtende provocatie. Citaat: “I think they should ban this movie! To those who like such filth , well to each their own, but to me this is pure B.S.!”