Kijk, dat is nou het soort publiek dat ik graag zie. Een grijze Surinamer met een brede grijns, vier jonge blondines met huppelneigingen, een meisje met een enorme afro, keurige dames van middelbare leeftijd zittend langs de randen van de zaal, een hindoestaan aan het witbier.
Allemaal waren ze gisteravond op het optreden van soulcoryfee Swamp Dog afgekomen in Waterfront tijdens het festival Nothing but the real rhythm ’n blues. Lekker vette muziek, waarbij meneer Dog zich met graagte tussen het publiek mengde voor wat handen schudden en bear hugs. Ondertussen in de kleine zaal een klassiek stampend rockabilly trio met gitaar, drums en contrabas.
Met pure rhythm ’n blues had het nou niet zo heel erg veel te maken, maar toen ik om één uur naar huis ging, was het nog lang niet afgelopen.
