Eindelijk weet ik waarom de 29 afleveringen van Twin Peaks bij voorkeur in marathon bekeken dienen te worden. In de loop van de tweede serie zakken het niveau en het tempo dermate in dat je dronken of doodmoe moet zijn om de verleiding te weerstaan de tv uit te zetten.

Vermoedelijk heeft regisseur David Lynch zo weinig scriptaanwijzingen gegeven aan de mindere regiegoden die de latere afleveringen van hem overnamen, dat ze het uit pure wanhoop zijn gaan zoeken in dodelijk trage melodramatische scènes. De humor is losgemaakt uit het grotere verband en geïsoleerd in aparte karakters met eigen scènes. Pas als Lynch zelve in de laatste aflevering nog snel even alle losse eindjes bij elkaar breit, komt het een beetje goed.

In de bioscoop draait ondertussen Zodiac, de nieuwe film van David Fincher (Seven, Fight Club). Opnieuw is het traagheid troef, waardoor het moeilijk is de aandacht erbij te houden. Ook hier is het script vermoedelijk de dader, in de zin dat Fincher te dicht bij het boek heeft willen blijven en zoveel details in het hoofd van de kijker probeert te pompen dat die het spoor bijster raakt.

En dan heb ik ook nog Ocean’s 13 gezien. Hiervan vraag ik me af of er überhaupt een script geweest is. Het verhaal rammelt aan alle kanten, hangt van de onwaarschijnlijkheden en fouten aan elkaar, maar dit alles volgt elkaar in zo’n rap tempo op dat het mij in elk geval niets meer kon schelen. Cult status zit er niet in, maar ik heb me tenminste wel vermaakt.