Laat ik het maar eerlijk toegeven: zo onderhand ben ik een beetje ruïnemoe. De neiging om een afgelegen hoekje van een site over te slaan, wordzt steeds groter, het belang dat ik hecht aan architectonische subtiliteiten die de ene ruïne van de andere onderscheiden, steeds geringer.
Dat neemt niet weg dat in Palenque, een militair-strategisch gesproken perfect gesitueerde stad op de grens van het laagland en de bergen in Chiapas, prachtige bouwwerken te bewonderen vallen, te midden van jungle-light en een paar watervalletjes. Op zonnige zondagen als deze is Palenque vooral populair bij Mexicaanse dagjesmensen, die picknicken op de keurig gemaaide grasvelden rond de ruïnes.
