Mexico Distrito Federal, megapolis met achttien miljoen inwoners. Een wereldstad, je voelt het meteen als je er aankomt. Het is de grootte van het busstation (en dat is dan maar een van de vier), de spaghetti van het metrostelsel, de achtbaanswegen in twee richtingen die de stad doorkruisen. Groot, zegt alles, groot, groot.

Maar er is meer dan alleen omvang. Haast Europees van karakter, in een fin de siècle stijl, is het historische centrum, dat helaas slecht onderhouden is – loop van het centrale plein af en je kunt de muren onder je ogen zien verkruimelen. De kathedraal, het theater, ze zouden zo in Parijs, Madrid of misschien zelfs Berlijn kunnen staan. Alleen de resten van de Aztekentempel, pas enkele decennia geleden ontdekt, houden je waar je bent, namelijk op de plek waar rond het jaar 1325 een adelaar met een slang in zijn bek landde op een cactus en zo aangaf waar de nieuwe stad gebouwd moest worden.

Om het oude centrum de nieuwere wijken, met hippe uitgaansgelegenheden, shopping malls, cineplexen, scherp gemanicuurde parken met musea van topkwaliteit. Daaromheen, onvermijdelijk, de grauwe sloppenwijken, merendeels opgetrokken uit kale betonnen skeletten, gevuld met even grijze gasbetonblokken. Hier en daar glimmert wat hoop, hebben bewoners geld gevonden om een pot verf te kopen en hun gevel roze, groen of blauw te verven.

Dit is zo’n stad waar ik wekenlang zou kunnen blijven, nieuwe wijken verkennend, alle musea aflopend, gewoon zittend in een parkje om naar mensen te kijken, zoenende stelletjes, blinden met een stereo op hun rug die de nieuwste muziek laten horen en verkopen, agenten te paard met enorme sombrero, de gebruikelijke scharrelaars van de grote stad, haastige mannen met stropdas, kinderen met balonnen en lollies, moeders met te warm ingepakte baby’s, geuniformeerde handorgeldraaiers met stokoude apparaten die luid en vals sentimentele melodieën voortbrengen.

Maar sinds vanochtend branden mijn ogen. Het is de smog en het zal niet meer overgaan voor ik hier vertrek.