Zestig kilometer is het naar Brazilië, waar de boodschappen zoveel goedkoper zijn, en sommige mannen in Melo, Uruguay, fietsen twee keer op een dag heen en weer, telkens met een bundel goederen op hun bagagedrager, sluipend langs de douaniers die alles laten passeren, maar af en toe het nodige inpikken. Melo is een stadje van krabbelaars, allemaal voor een dubbeltje geboren, van wie je meteen aanvoelt dat het geluk ze wel niet mee zal zitten.

Maar dan komt de paus. Tienduizenden bezoekers worden er verwacht en die moeten allemaal eten. Het stadje slaat massaal aan het broodjes bakken en worsten draaien. Behalve Beto, want die heeft een beter idee: een betaald toilet, want pausvolgers, die doen het niet zomaar in de berm. Nou, en daar gaat de Uruguayaanse film ‘El baño del papa‘ over: gaat het Beto op tijd lukken om geld bij elkaar te sprokkelen voor toiletpot?

Ach, origineel is het allemaal niet, dat gedoe van mensen die het niet breed hebben en proberen een graantje mee te pikken van het pausbezoek. ‘El baño del papa’ is geen hoogvlieger. Maar een sympathieke film over sympathieke mensen, ik ga er met plezier voor naar de bioscoop.