Het plan voor gratis schoolboeken gaat op de helling. Gelukkig maar, want het was een gedrocht. Het trieste is dat een gedegen advies van de Raad van State geen indruk maakte op de politiek. Pas toen een jurist de bezwaren op vier A4-tjes samenvatte, drong de miskleun tot de parlementariërs door.

Iedereen die wel eens iets met aanbestedingen te maken heeft gehad, weet wat een contraproductief gedoe het is, als het om een paar ton gaat. De administratieve kosten gaan de eventuele winst door concurrentie tussen aanbieders ver te boven. Als je bovendien een sterke voorkeur hebt voor een bepaalde aanbieder (bijvoorbeeld omdat je zijn lesmethode de beste vindt), kost het veel geld om de tender juridisch zo dicht te timmeren dat het een open competitie lijkt, maar de winnaar toch van tevoren vaststaat.

Mocht het onzalige plan alsnog doorgaan, dan moeten de verzamelde schoolbesturen maar een jurist aan het werk zetten om voor elke lesmethode een waterdichte tender in elkaar te zetten. Die stapel kan dan als ‘advies’ naar de afzonderlijke scholen. Zo kunnen de kinderen van rijke ouders alsnog hun gratis schoolboeken krijgen, want voor hen is het plan bedoeld. (gc)