Mijn bijdrage aan de stripweek: een top vijf van de beste graphic novels van dit jaar (in willekeurige volgorde). Aflevering drie: ‘Inferno’ van Marcel Ruijters. Daar logde ik eerder over, maar het mag in deze top vijf nu eenmaal niet ontbreken.
Marcel Ruijters heeft een stijl ontwikkeld die ontleend is aan middeleeuwse houtsneden, met de onevenwichtige lijnen en scherpe hoeken die je krijgt als je met een guts een natuurlijk materiaal zoals hout bewerkt. In zijn album ‘Sine qua non’ werkte dat goed, in ‘Inferno’, een bewerking van Dante’s meesterwerk, nog beter.
Ruijters heeft van Dante, Vergilius en alle andere personages vrouwen gemaakt. Alle politieke en maatschappelijke sneren zijn eruit gehaald, het gaat vooral om de kwellingen die de bewoners van de hel ondergaan. Die in beeld brengen, heel beeldend zonder dat het onsmakelijk wordt, is Ruijters wel toevertrouwd. De lopende tekst is buiten de plaatjes geplaatst. Degenen die Dantes werk kennen, zullen haar niet nodig hebben. ‘Inferno’ is vooral een grafich feest.
