“Goedemorgen, met die en die van de NS. Enige tijd geleden hebben wij u een brief toegezonden over een foto over uw kortingskaart. Heeft u die gekregen?”
“Jazeker, ik heb zelfs actie ondernomen. Maar toen ik de foto had geupload, kreeg ik de melding dat er al een foto was.”
“Aha, dat komt vaker voor. Dan staat er waarschijnlijk nog een foto van een vroeger abonnement. Die moet weggehaald worden voor u een nieuwe kunt oploaden. Misschien kunt een pasfoto sturen?”
“Nou, liever niet. Dan moet ik een afdruk laten maken die u gewoon weer inscant. Haalt u die oude gewoon weg, dan upload ik een nieuwe.”
“Helaas kan ik er niet bij, want ik werk bij een call centre. Dan moet u naar de NS-klantenservice bellen.”

“Goedemorgen, NS-klantenservice. Waarmee kan ik u van dienst zijn?”
“Nou, als ik probeer een nieuwe foto te uploaden, krijg ik een melding dat jullie al een foto hebben.”
“Aha, dat komt vaker voor. Geeft u me even uw naam en adres, dan haal ik hem weg. (…) Zo, gebeurd.”

Vijf minuten later was ik klaar. Toch had ik het gevoel dat dit allemaal wel wat efficiënter gekund had.