Linkse partijen ontfermen zich graag over de minder bedeelden in een samenleving, in een klassiek verbond tussen elite en rafelrand. Dat is mooi. Maar het is ook minder mooi. Al te opzichtige steun aan emanciperende bevolkingsgroepen vermindert namelijk bij die groepen het gevoel van eigenaarschap van het emancipatieproces. GroenLinkse reflexen behoeven bijstelling.

Geschreven voor Bureau De Helling, verschenen in het zomernummer van 2016

In de jaren negentig van de vorige eeuw woonde ik aan de Dordtselaan, ooit een van de sjieke allees van Rotterdam-Zuid, boven een snackbar waarvan de geur permanent in mijn appartement hing. Boven mij woonde een zeeman die er meestal niet was. Was hij er wel, dan hoorde ik iedere stap die hij zette op de kale houten vloer. Daar weer boven zat aanvankelijk een bordeel. Later woonde er een omvangrijke Turkse familie, die herhaaldelijk zoveel rijst door de afvoer spoelde dat deze verstopt raakte. Dan kwam het water bij mij door het plafond. Een keer, toen ik er niet was, trapte de politie mijn voordeur in om de bron van het water te zoeken dat door de vloer de snackbar in druppelde.

Aan de overkant van het portiek woonde een Nederlands gezin, een echtpaar met twee dochters. Hij was een afgekeurde boekhouder, die bijkluste in de videotheek. Zij was prostituée geweest, maar deed nu alleen nog striptease. Samen dreven ze een kleine escortservice. De buurvrouw had een pc gekocht, omdat ze een boek wilde schrijven over ‘het vak’, waar ze vanuit de zorg ingerold was. Het was misschien geen droombaan, maar ze was mensen van dienst, en dat was goed. In elk geval was het niet zielig. Dat wilde ze graag vertellen. In de zomer hield de buurvrouw het portiek nat om te voorkomen dat junks er kwamen chinezen. Wanneer ik op vakantie ging, gaf ik haar de sleutel. Dan gaf ze de plantjes water en maakte ongevraagd schoon.

Lees verder Emancipatie in eigendom