Clint Eastwood is een oude man geworden, al ziet hij er bepaald niet uit alsof hij elk moment de geest kan geven. Verbeten moppert hij zich door Gran Torino heen, de zoveelste film op rij waarin hij zijn vakmanschap als acteur en regisseur bewijst.

Het gegeven is simpel: maak een koppige racist en een Aziatisch gezin buren en laat de karakters naar elkaar toe wrijven, onder invloed van een stel gangsters waar beiden last van hebben. Het verhaaltje heeft niet zo veel om het lijf. Je zou kunnen zeggen dat het van de clichés aan elkaar hangt. Het doet er niet toe, want het gaat er vooral om Eastwood een platform te geven om een karakter neer te zetten.

Hoewel je het vooraf niet zou zeggen, is Gran Torino vooral een erg grappige film. Het kunstje van de ontdooiende racist is natuurlijk vaker vertoond, maar Eastwood herhaalt het met verve, zonder te schmieren. De humoristische en dramatische scènes vloeien daardoor naadloos in elkaar over. Een aanrader om nog snel te gaan zien voor hij uit de bioscoop is.