Anderhalf uur duurt ‘De laatste dagen van Emma Blank’, de nieuwste film van Alex van Warmerdam, maar het lijkt veel langer. Daarmee is meteen het grootste euvel van de film genoemd, die verder bevolkt wordt door de gebruikelijke Van Warmerdam personages: ongebreidelde egoïsten die niets leuker vinden dan elkaar kwetsen.
In dit geval gaat hem om de stervende Emma Blank, die haar familie een vernederend toneelstukje laat opvoeren als haar bedienden, met het vooruitzicht van een grote erfenis. Onredelijke eisen en verwijten (“Ik wil nu een paling. (…) “Wie geeft er nou een paling aan een zieke vrouw?”) volgen elkaar op in een kneuterig huis aan de duinen. Het gewelddadige einde laat zich voorspellen.
Toch overtuigt ‘Emma Blank’ minder dan Van Warmerdams eerdere werk. Het is uiterlijk goed verzorgd, maar traag, en de personages missen in hun botheid de spontaniteit van ‘Abel’ en ‘Kleine Teun’. Misschien ligt het niet aan Van Warmerdam en is de Nederlandse filmfinanciering minder ingesteld op improvisaties dan vroeger, maar jammer is het wel.
