‘Disgrace’ van J.M. Coetzee is een grimmig boek, dus toen ik naar de gelijknamige film ging, verwachtte ik geen feel good movie. Integendeel, Disgrace hakt erin, met zijn kale cinematografie, die de lotgevallen volgt van David Lurie, een arrogante literatuurprofessor die in ongenade valt op zijn faculteit na een onverkwikkelijke affaire met een studente.

Hij trekt zich terug op de kleine boerderij van zijn dochter Lucy, waar hij geconfronteerd wordt met de rauwe realiteit van het nieuwe Zuid-Afrika. De zwarte knecht Petrus heeft er de feitelijke macht, en als Lurie zich daartegen verzet, worden hij en zijn dochter hardhandig op hun plaats gezet. De professor moet diep door het stof voor hij weer een bestemming vindt in zijn leven.

Met een film die zo trouw blijft aan een briljante, verontrustende roman kan sowieso al weinig mis gaan. Maar de prestatie van John Malkovich als professor is zo sterk dat hij echt onder de huid gaat zitten. Ook de rest van de cast zet overigens een topprestatie neer. Aan Jessica Haines zie je niet af dat Lucy haar eerste filmrol is. Kudo’s dus ook voor regisseur Steve Jacobs, die de film groot maakte door het acteerwerk klein te houden.