Twee jaar geleden zag ik The Wrestler van Darren Aronofsky, een film over een oude worstelaar die langzaam ten onder gaat. Dezelfde regisseur heeft nu Black Swan in de bioscoop, over een jonge ballerina die langzaam stuk gaat.

Black Swan is op zichzelf al een indringende film, met Nathalie Portman in de overtuigende hoofdrol als danseres die streeft naar perfectie in haar rol in het Zwanenmeer. Ze is ook fantastisch als witte zwaan, meent de choreograaf, maar heeft te weinig verdorvenheid in zich voor de dubbelrol van zwarte zwaan in hetzelfde ballet. Haar rivale voor de rol is juist meer zwarte dan witte zwaan. Aronofsky’s spel met fantasie en werkelijkheid zit overtuigend in elkaar.

De film krijgt echter een extra dimensie als je hem in samenhang met The Wrestler ziet. Sommige verhaallijnen zijn gespiegeld (de worstelaar staat aan het eind van zijn carrière, de ballerina aan het begin), andere lopen parallel (beiden verslapen zich voor het belangrijkste moment van de film). De obsessieve relatie van de ballerina met haar moeder heeft zijn pendant in de pogingen van de worstelaar de relatie met zijn dochter te herstellen.

Aronofsky schijnt oorspronkelijk het plan te hebben gehad beide karakters in één film te proppen. Dat heeft hij gelukkig niet gedaan. Maar een fraai tweeluik is het wel geworden.